Istotą rzeczy jest to ze proboszcz coś uczynił, po czym sam doszedł do wniosku ze uczynek był zły i się z niego wycofał.Nie rozumiem tylko podchwycenia tematu przez poboznych zniesmaczonych i uczynienia z niego motywu do OSĄDZANIA, DEBATOWANIA, UBIJANIA PIANY A WRECZ PIETNOWANIA...Któz zatem jest winny bardziej, ten co zdał sobie sprawę ze złego(nieodpowiedniego )uczynku i go naprawił, czy ten który w pysze swojej wział sobie za punkt honoru rozgrzeszać i oceniać...mało tego-podawać dalej informacje aby tym wywołać PUBLICZNE ZGORSZENIE, KPINE, SZYDERSTWO, SARKAZM I DLA WIELU BYC MOZE ODSUNIECIE SIĘ OD KOSCIOŁA

Rozumiem Krzysia "święte " oburzenie.
Nie przeszkadzało ono jednak jemu przy skomentowaniu innego gniota tylko w celu dołożenia po "chrześcijańsku" bliźnim.

wojciechowskikrzysztof 2014-09-18 17:09:13

Działanie Bractwa potwierdza tezę że jest opłacaną organizacją do walki z Kościołem i Jego podziałem. A teza ta jest poparta faktem dofinansowania przez tak zwaną żydom-masonerię. Możliwe jest nawet to że została założona w tym celu by dzielić wiernych w Kościele. Tak jak wcześniej z powodzeniem udało się podzielić Kościół przez Lutra. Następnymi aktywni ludzie co dzielą Kościół są suspendowani księża.

Danusiu nie będę dawał odwetu za ten bezsensowny atak. Ignorancją nazwę ubolewanie nad dawaniem twarzy do witraży czy fresków przez sponsorów tych "dzieł". Tak zawsze było od wieków że kto fundował Kościołowi bardzo drogie takie dzieła przeważnie miał tą przyjemność że jego twarz czy bliskich była na nich. Poczytaj historię rodów magnackich czy historię katedr, kościołów. Poza tym nie przyłączę się do atakowania Kościoła, nie chcę być w jednym szeregu z GW i z innym wrogami Kościoła co to robią. Nie po drodze mi z krytykami Kościoła. Jeszcze jedno mnie powstrzymuje nie chcę być gorszycielem ludzi słabej wiary, przyjmijmy że jeden na sto po przeczytaniu takiego doniesienia o skandalu, straci wiarę i przestanie chodzić do Kościoła. Rozumiem dziennikarzy którzy w obowiązku zawodowego nas informują, rozumiem też księży którzy piętnują takie zdarzenia ale ja to bym robił tylko dla plotkowania. W efekcie bym atakował Kościół i bym powodował zgorszenie.

(Jer 7, 23-28) " Lecz dałem im tylko przykazanie: Słuchajcie głosu mojego, a będę wam Bogiem, wy zaś będziecie Mi narodem. Chodźcie każdą drogą, którą wam rozkażę, aby się wam dobrze powodziło. Ale nie usłuchali ani nie chcieli słuchać i poszli według zatwardziałości swego przewrotnego serca; odwrócili się plecami, a nie twarzą. Od dnia, kiedy przodkowie wasi wyszli z ziemi egipskiej, do dnia dzisiejszego posyłałem do was wszystkich moich sług, proroków, każdego dnia, bezustannie, lecz nie usłuchali Mnie ani nie nadstawiali swych uszu. Uczynili twardym swój kark, stali się gorszymi niż ich przodkowie. Powiesz im wszystkie te słowa, ale cię nie usłuchają; będziesz wołał do nich, lecz nie dadzą ci odpowiedzi. I odezwiesz się do nich: "To jest naród, który nie usłuchał głosu Pana, swego Boga, i nie przyjął pouczenia. Przepadła wierność, znikła z ich ust".

Kto twierdzi, że w Kościele najważniejszy jest Chrystus – mówi prawdę.
Kto twierdzi, ze w Kościele najważniejsza jest wiara i miłość do Chrystusa – mówi prawdę.
Kto twierdzi, ze w Kościele najważniejsza jest wierność Prawdzie – mówi prawdę.

Kto twierdzi, że w Kościele najważniejsza jest jedność między ludźmi – kłamie.
Kto twierdzi, ze w Kościele najważniejsza jest zgoda między ludźmi – kłamie.
Kto twierdzi, ze w Kościele najważniejsza jest tolerancja – kłamie.

taki przekaz dla Ciebie Tahamata od sw Jana Pawła II

.Są czasem ludzie, którzy widząc trudności, a także ujemnie oceniając skutki zapoczątkowanych starań ekumenicznych, chcieliby wycofać się z tej drogi. Niektórzy nawet wyrażają pogląd, że szkodzi ona sprawie Ewangelii, że przynosi z sobą dalsze rozbicie Kościoła, że wywołuje zamieszanie pojęć w sprawach wiary i moralności, że prowadzi do swoistego indyferentyzmu.
Może i dobrze, że rzecznicy takich poglądów ujawniają nam swoje obawy, chociaż i tutaj należy zachować słuszne granice. Rzecz jasna, iż ten nowy etap życia Kościoła domaga się od nas szczególnie świadomej, pogłębionej i odpowiedzialnej wiary. Prawdziwa działalność ekumeniczna oznacza otwartość, zbliżenie, gotowość dialogu, wspólne szukanie prawdy w jej pełnym znaczeniu ewangelicznym i chrześcijańskim, ale żadną miarą nie oznacza i nie może oznaczać zacierania granic tej prawdy wyznawanej i nauczanej przez Kościół. Wobec tych przeto, którzy z jakichkolwiek względów chcieliby odwieść Kościół od szukania uniwersalnej jedności chrześcijan, trzeba raz jeszcze powtórzyć: czy możemy tego nie czynić? Czy wolno nam nie zaufać — przy całej słabości ludzkiej, przy wszystkich obciążeniach wielowiekowej przeszłości — łasce naszego Pana, która się objawiła w ostatnim czasie poprzez tę mowę Ducha Świętego, którą usłyszeliśmy na Soborze? Przecież wówczas zaprzeczylibyśmy tej prawdzie o sobie samych, którą tak wspaniale wyraził Apostoł: „za łaską Boga jestem tym, czym jestem, a dana mi łaska Jego nie okazała się daremna” (1 Kor 15, 10).
W inny sposób i w innej mierze należy odnieść to samo do działalności mającej na celu zbliżenie z przedstawicielami innych religii, pozachrześcijańskich, wyrażającej się w dialogu, w spotkaniach, we wspólnej modlitwie, w odkrywaniu tych skarbów ludzkiej osobowości, których — jak dobrze wiemy — nie brak również wyznawcom tych religii. A czy niejednokrotnie zdecydowane przekonania w wierze wyznawców religii pozachrześcijańskich — będące również owocem Ducha Prawdy przekraczającego w swym działaniu widzialny obręb Mistycznego Ciała Chrystusa — nie mogłoby wprawić w zakłopotanie chrześcijan, tak nieraz zbyt skłonnych do powątpiewania w prawdy objawione przez Boga i głoszone przez Kościół, zbyt pochopnych w rozluźnianiu zasad moralności i torowaniu dróg etycznego „permisywizmu”? Szlachetna jest gotowość rozumienia każdego człowieka, analizowania każdego systemu, przyznawania racji wszystkiemu co słuszne — nie może ona jednak oznaczać gubienia pewności własnej wiary5 ani też podkopywania zasad moralności, których brak bardzo szybko daje się odczuć w życiu całych społeczeństw, również po swych opłakanych skutkach.

Kociół to nasza Matka, moze ona czasami zmęczona, stara, moze czasami potyka się i przewraca ale kocha wszystkich nas jednakowo.Mało tego, nasza Matka jest pod opieką Chrystusa, który ten Kosciół powołał do zycia 2000 lat temu bedąc jednoczesnie gwarantem ze bramy piekielne go nie przemogą NIGDY.
My zas jestesmy dziecmi tej Matki i jednej wspolnoty.Matka ma rózne dzieci, niektóre kochają ją, inne szydzą, jeszcze inne odwróciły sie plecami.Nie moge tylko zrozumiec tych dzieci ktore z uporem maniaka szukaja haka na Matkę, podstawiają Jej nogę, szydzą i ironizują z Niej publicznie czy tez pozwalają aby obcy wprost o Niej zle mówilli.
Nie musimy naprawde wrogów naszego Koscioła szukać daleko, sami gramy głowne skrzypce w tym sabotazu, i jakze smutnym obrazem jest milczące na to przyzwolenie niemych obserwatorów.