Kult przyjemności, luzackiej swobody i bezrozumu tworzy anty-kulturę, a jest oparciem dla anty-cywilizacji

„Warszawska gazeta” 14 – 20 września 2012 r.

Komentarz ks. Stanisława Małkowskiego

W Ewangelii niedzielnej 16 września Szymon Piotr wyznaje wiarę w Jezusa: „Ty jesteś Mesjasz” (Mk, 8,29), podczas gdy wielu uważa Jezusa za jednego z proroków.

Słowo hebrajskie „Mesjasz”, a greckie „Chrystus” oznacza: namaszczony jako Kapłan, Prorok i Król.Potrójna władza Chrystusa – kapłańska, prorocka i królewska polega na jednaniu ludzi z Bogiem przez ofiarę Krzyża, na objawieniu prawdy, kim jest Bóg i kim jest człowiek stworzony na obraz Boży oraz na poddaniu swojemu panowaniu nieba i ziemi. W tej władzy uczestniczymy jako dzieci Boże, które Chrystus chce zgromadzić w jedno na mocy chrztu, bierzmowania, wyznania wiary i dobrych czynów.
Św. Jakub powie: „wiara bez uczynków jest martwa”, a św. Paweł mówi: „martwe są uczynki bez wiary”.

Łączy nas z Chrystusem zarówno żywa wiara, jak i spełnianie dobrych czynów.

Dla wspólnoty z Chrystusem nie wystarczy sama wiara, bo i diabły wierzą (Jk. 2,19), ani sama dobroczynność. Zaraz po wyznaniu wiary Piotr upomina Jezusa wobec zapowiedzi cierpienia i śmierci: „nie przyjdzie to na Ciebie”, na co Jezus odpowiada: „zejdź mi z oczu przeciwniku, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie”. (Mk. 8,33).

Kto gardzi Krzyżem, ten odrzuca Chrystusa.

Współcześnie jesteśmy świadkami pogardy wobec Krzyża. Uwspółcześnionym ideałem ludzkiego życia staje się: nie cierpieć, nie uznawać obiektywnej prawdy (stąd bierze się potępienie tzw. „mowy nienawiści”, gdy ktoś ośmiela się rozróżniać dobro i zło, prawdę i kłamstwo, białe i czarne), nie szanować czyjejkolwiek władzy dla jej uprawnionego autorytetu, ale źródło władzy widzieć w sobie, w samowoli.

Dzisiejsza kultura pluralizmu i tolerancji posługuje się hasłem:„zero tolerancji dla braku tolerancji”, „nie ma wolności dla wrogów wolności”.

A któż jest wrogiem tolerancji i wolności?

Oto ten, kto ośmiela się twierdzić, że istnieje obiektywna prawda, która zobowiązuje do wierności i świadectwa, że jest dobro a ono wzywa do odpowiedzialności, jest miłość która prowadzi do wytrwania, aż po krzyż.

Kult przyjemności, luzackiej swobody i bezrozumu tworzy anty-kulturę a jest oparciem dla anty-cywilizacji. W tych warunkach dzieli się ludzi na użytecznych i niepotrzebnych – jedni bawią się na platformie tonącego okrętu, nie dbając o przeszłość i przyszłość a inni od razu giną zabijani przez nędzę, aborcję, eutanazję, przez anty-Janosika, który zabiera ubogim aby dać bogatym dla chwilowej uciechy. Po nas choćby i potop – mówią ci, którzy liczną na łódki ratunkowe w postaci znajomości i majątku albo na ucieczkę w nicość.

Człowiek stworzony przez Boga nigdy istnieć nie przestanie i ma do wyboru – poddać się z ufnością Bożemu Miłosierdziu albo zmierzać bezmyślnie ku wyrokowi Bożej sprawiedliwości, czyli poddać się już teraz miłosiernej władzy Jezusa Chrystusa Króla albo dryfować ku tej ostatecznej chwili, gdy na imię „Jezus” zegnie się wszelkie kolano istot niebieskich, ziemskich i podziemnych, czy ktoś tego chce, czy nie. Dlatego dobrze jest zawczasu powiedzieć: „Króluj nam Chryste Ukrzyżowany i Zmartwychwstały, rozciągnij swoje pełne miłości panowanie na wszelkie dziedziny naszego życia”.

Doświadczamy przecież czym jest polityka i ekonomia bez miłości i prawdy, czym jest kult wirtualnego zysku, czym jest dzielenie ludzi na chcianych i niechcianych, czym jest pogardliwe i błazeńskie mieszanie prawdy i kłamstwa, dobra i zła. Błazenada na tonącej platformie na razie bawi i tumani, skończy się jednak żałośnie. Lepiej zawczasu ten cyrk opuścić.

„Przyjdźcie do mnie wszyscy” – wzywa nas Jezus upragniony Król Polski.

Ku czci Jezusa Chrystusa Króla

Sacerdos Hyacinthus

Δεῖ γὰρ αὐτὸν βασιλεύειν.
Oportet autem illum regnare.
„Trzeba bowiem, ażeby królował”
(1 Kor 15, 25)

Papież Pius XI ustanowił specjalne święto ku czci Chrystusa Króla i z uzasadnieniem wyznaczył jego liturgiczny obchód w katolickim kalendarzu na ostatnią niedzielę października. W rozpowszechnionym kilkadziesiąt lat później kalendarzu reformowanym przypada ono w ostatnią niedzielę roku liturgicznego – tydzień przed pierwszą niedzielą Adwentu.

Najważniejszym dokumentem dotyczącym Chrystusa Króla i Chrystusowego królowania jest encyklika Quas primas papieża Piusa XI.
Chrystus Król, Chrystusowe królowanie, Chrystusowe Królestwo. W tych tematach mamy współcześnie do czynienia z wielością interpretacji, przemilczaniem, zubażającymi deformacjami, zawężającymi ujęciami, z chaosem i z lękliwym antykatolickim unikaniem tematu. Niektóre nurty, z zagadkową antygorliwością wciskające się nachalnie do Kościoła, można umieścić w nierozumnych perspektywach wyrażanych w bezczelnych zawołaniach: „Nie chcemy, żeby ten królował nad nami” (Łk 19, 14) oraz „Nie mamy króla, tylko cesarza” (J 19, 15). Są i nurty redukcyjne – przesadnie prywatyzujące, bądź zorientowane kosmicznie. A są i tendencje do całkowitego pomijania tytułu Jezus Chrystus Król, związane z eliminowaniem Chrystusowego królowania w sprawach publicznych, społecznych i narodowych. Powody?

Jezus Chrystus jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem. Jest Królem. Kościół odnosi do Jezusa Chrystusa wspaniałe biblijne określenie „Król narodów”.

„Bóg jest Królem całej ziemi,
hymn zaśpiewajcie!
Bóg króluje nad narodami,
Bóg zasiada na swym świętym tronie” (Ps 47, 8-9).
„Pan króluje: drżą narody;
zasiada na cherubach: a ziemia się trzęsie.
Wielki jest Pan na Syjonie
i wyniesiony ponad wszystkie ludy” (Ps 99, 1-2).
„Kto nie lękałby się Ciebie, Królu narodów?
Tobie to właśnie przysługuje.
Bo spośród wszystkich mędrców narodów
i spośród wszystkich ich królestw
nikt nie może się równać z Tobą” (Jer 10, 7).
„Sprawiedliwe i wierne są Twoje drogi,
o Królu narodów!” (Ap 15, 3).

Jeśli „Król narodów”, to znaczy, że Król każdego narodu. A jeśli każdego narodu, to także i naszego narodu. Elementarz katolicki.
Encyklika Piusa XI Quas primas z 11 grudnia 1925 roku to najwyższy dostępny stopień nauczania Urzędu Nauczycielskiego Kościoła na ten temat, a zatem najbardziej autorytatywny i wiążący! To integralna, katolicka – czyli prawdziwa – nauka o Chrystusie Królu i Chrystusowym królowaniu oraz o naszych obowiązkach wobec Chrystusa Króla i Chrystusowego Królestwa – w sferze prywatnej i publicznej. Kościół nie wypowiedział się pełniej. Nikt nie wzniósł się wyżej ponad Papieża Piusa XI. To jest najjaśniejsze Magisterium, porządkujące chaos i będące skutecznym remedium na tendencje redukcyjne w zakresie tej elementarnej tematyki – także współcześnie.

Celem nabywania i pogłębienia katolickiej doktryny – mens Ecclesiae – o Chrystusie Królu i Chrystusowym królowaniu oraz o naszych obowiązkach wobec Chrystusa Króla i Chrystusowego Królestwa – w sferze prywatnej i publicznej – korzystajmy z nagrań encykliki Quas primas oraz z innych bogatych materiałów tekstowych, video i audio dostępnych m. in.

TUTAJ→
i
TUTAJ→

Udostępniajmy także innym te cenne materiały i rozsyłajmy chętnie poniższy link, jako pomoc w godnym uczczeniu Jezusa Chrystusa Króla:
sacerdoshyacinthus.wordpress.com/…/ku-czci-jezusa-…
.
Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat!

więcej TUTAJ→

KRÓLUJ NAM CHRYSTE!!!