Czytania w liturgii słowa Bożego w niedzielę II zwykłą 18 stycznia mówią o powołaniu.
Bóg chce być przyjęty przez człowieka obdarzonego zdolnością, aby Boga wielkodusznie przyjąć. Być wybranym a następnie posłanym dla wypełnienia woli Bożej, wymaga wewnętrznej osobistej przemiany, a zarazem podziwu – jaki jestem ważny i potrzebny w oczach Bożych. Bóg mówi do powołanego po imieniu. Powołany staje się kimś więcej, niż tylko narzędziem Bożego działania, bo takim narzędziem może stać się każdy, czy chce czy nie chce, czy o tym wie, czy nie wie; powołany dowiaduje się, kim jest, skąd pochodzi i dokąd zmierza. Powołanie można przyjąć albo odrzucić, spełnić albo zmarnować. Cały Kościół jest w swojej istocie wybrany i powołany. Dlatego osobiste powołanie ma wymiar wspólnoty z Bogiem i z ludźmi w Kościele. Na głos powołania Samuel odpowiada; „Mów, Panie, bo sługa Twój słucha” (1 Sm 3).
W drugiej lekcji mszalnej św. Paweł powiada: „Strzeżcie się rozpusty; czyż nie wiecie, że wasze ciało jest świątynią Ducha Świętego?” (1 Kor 6). Człowiek powołany wie, że jest ważny wobec Boga i ma świadomość swojej godności.
Współczesna pseudo-kultura użycia, wykorzystania i konsumpcji traktuje człowieka w wymiarze ducha i ciała z pogardą. Rzecznikami tej pogardy są samozwańczy przywódcy i posłuszni wykonawcy ich dyspozycji. Polskim dramatem w III RP jest system pogardy wobec człowieka jako osoby stworzonej na obraz Boży i powołanej do wspólnoty. W tym systemie zawiera się pogarda wobec prawdy, życia, własności, wolności i wspólnego dobra. Polityka staje się narzędziem odczłowieczenia. Powołanie pierwszych uczniów Jezusa, kiedy Jan Chrzciciel przekazuje swoich uczniów Jezusowi, tworzy wspólnotę miłości, w której Jezus mieszka i mówi: „Chodźcie, a zobaczycie” (J1, 35-42).
Powołanie dotyczy nie tylko poszczególnych ludzi, ale i narodów, a wśród nich Polski. Mówi do nas, Polaków, Jezus: „Dzieci moje wybrane, Krucjato wierna, krucjato Pana Zastępów. Nadszedł czas długo oczekiwany, nadszedł czas, kiedy modlitwa wasza przyniesie owoc obfity. Wszystko stanie się nowe, trwa czas przemiany serc, czas przemiany ducha w narodzie polskim. Ojczyzna wasza rozkwitnie. Ojczyzna wasza stanie się Moim Królestwem. Całe niebo, święci polscy, zastępy niebieskie radują się szczęściem, które będzie waszym udziałem. Przynoszę pokój serc wam i waszym rodzinom, błogosławię i umacniam na ten nowy czas. Amen”.
Czy zechcemy sprostać wołaniu i obietnicy Chrystusa Króla Polski?
za:dakowski.pl/index.php