PRZYWRÓĆ KATOLICKIE "ORDO"

Prawdziwe odzyskanie istoty liturgii Ofiary Mszy Św. w klasycznym rycie rzymskim umożliwi powrót do katolickiego "ORDO" i społecznego panowania Chrystusa Króla w Polsce.

Niestety. Obecnie jesteśmy świadkami sekularyzacji i sekularyzmu na wielką skalę, gdzie doszło do zatracenia istoty misterium i sacrum, ludzie nie żyją duchem prawdziwie wielbiącym Boga i pozwalającym Mu być Bogiem. Dlatego też powszechnie panuje pogląd konieczności wprowadzania zmian bez końca w liturgii, wprowadzania innowacji i przekonania jakoby wszystko musiało być „kreatywne”. A przecież nie tego nam trzeba w liturgii, lecz prawdziwego kultu , uznania Tego, który nad nami góruje i ofiaruje nam zbawienie. Tajemnica Boga, która jest niezgłębioną tajemnicą Jego miłości, to nie coś bliżej nieokreślonego, lecz Osoba, która wychodzi nam na spotkanie. Musimy na nowo odzyskać człowieka zdolnego do adoracji. Musimy na nowo odzyskać poczucie misterium. Musimy na nowo odzyskać to, czego nigdy nie powinniśmy byli utracić. Największym złem wyrządzanym człowiekowi jest usiłowanie wyeliminowania transcendencji i wymiaru misterium z jego życia. Skutki, jakie widzimy dziś we wszystkich dziedzinach życia to skłonność do zastępowania prawdy osądem, ufności niepokojem, celu środkami... właśnie dlatego tak ważna jest obrona człowieka przed ideologiami wyniszczającymi go w jego trojakiej relacji: ze światem, bliźnim i Bogiem. Nigdy przedtem nie mówiło się tak wiele o wolności i nigdy przedtem nie było tylu zniewoleń.

Naglące sprawy to nasz chleb powszedni, obejmujący nadużycia i błędy w liturgii, lecz najbardziej naglącą sprawą jest prawdziwe odzyskanie istoty liturgii na całym świecie. Rzecz nie dotyczy zmiany rubryk czy wprowadzania nowości, lecz sedna liturgii, życia nią i stworzenia z niej centrum życia Kościoła. Kościół nie może egzystować bez liturgii, ponieważ po to istnieje: dla liturgii, chwały, dziękczynienia, składania Ofiary Mszy Świętej Bogu, sprawowania kultu... to sprawy natury fundamentalnej, bez których nie ma Kościoła. Zaiste, bez nich, nie ma ludzkości. Mamy zatem niezwykle naglące zadanie do wykonania, niecierpiące zwłoki.

Fragment wywiadu, którego udzielił Prefekt Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Antonio kard. Canizares Llovera dla magazynu Catalunya Cristiana

Od liturgii zaczyna się odnowa i reforma Kościoła

POSTAWA PODCZAS LITURGII

Zapewniając natychmiast, że zmiany, do których Pani się odnosi, można zobaczyć w znaku rozwoju ciągłości z najbliższą przeszłością, przypominam w szczególności jedną: umiejscowienie krzyża na środku ołtarza. Takie usytuowanie go tłumaczy – również na zewnątrz – właściwy kierunek celebracji w momencie Liturgii Eucharystycznej, kiedy to celebrans i zgromadzenie nie patrzą wzajemnie na siebie, lecz wspólnie patrzą na Pana. Z drugiej strony związek ołtarz-krzyż pozwala lepiej uwypuklić ofiarny wymiar Mszy świętej, której znaczenie jest zawsze fundamentalne, powiedziałbym, że spontaniczne i zatem wymagające znalezienia w rycie dobrej i widzialnej ekspresji.

POSTAWA PODCZAS KOMUNII ŚW.

Jak wiadomo udzielanie Komunii Świętej na rekę pozostaje nadal – według prawa – indultem od powszechnego prawa, danym przez Stolicę Apostolską tym Konferencjom Episkopatów, które o to prosiły. I każdy wierny, także w obliczu ewentualnego indultu, ma prawo wybrać sposób przyjmowania Komunii. Benedykt XVI, rozpoczynając udzielanie Komunii do ust i na klęcząco z okazji uroczystości Bożego Ciała minionego roku, w pełnej harmonii z aktualnymi przepisami liturgicznymi, miał na celu być może podkreślenie preferencji dla tego sposobu. Z drugiej strony można domyślać się, dlaczego taka preferencja: lepiej ukazuje się prawdę o Realnej Obecności w Eucharystii, wspomaga się pobożność wiernych, łatwiej wprowadza się ich do istoty misterium.

STRÓJ

W rzeczywistości wszyscy mówimy o sobie poprzez ubranie, jakie nosimy. Ubiór to język, którym jest każda forma ekspresji. Także liturgia mówi poprzez ubranie, jakie nosi, to jest poprzez wszystkie swoje formy ekspresji, które są liczne i przebogate, stare i zawsze nowe. W tym sensie „ubiór liturgiczny” - by pozostać przy terminie użytym przez Panią - musi być zawsze prawdziwy, w pełni zgodny z prawdą celebrowanej tajemnicy. Zewnętrzny znak nie może być niczym innym, jak znakiem spójnej relacji z misterium zbawienia dokonującym się poprzez ryt. I nie można zapomnieć, że właściwym ubiorem liturgii jest ubiór świętości: tam świętość Boga ma swój wyraz. Jesteśmy wezwani, aby zwrócić się ku tej świętości, aby się nią przyodziać, realizując w ten sposób pełnię uczestnictwa.

ZACHOWANIE

To fundamentalne znaczenie. Cisza jest konieczna w życiu człowieka, ponieważ człowiek żyje słowem i ciszą. I tak cisza jest tym bardziej niezbędna w życiu wierzącej osoby, że znajduje w niej niezastąpiony moment własnego doświadczenia tajemnicy Boga. Od tej konieczności nie uchyla się życie Kościoła, oraz jego liturgia. Tutaj cisza oznacza słuchanie Pana, bycie uważnym na Jego obecność i Jego słowo, postawę adoracji. Adoracja, niezbędny wymiar aktu liturgicznego wyraża ludzką niezdolność do wypowiadania słów, pozostając „bez słów” wobec wielkości tajemnicy Boga i piękna Jego miłości.
Celebracja liturgiczna składa się ze słów, śpiewu, muzyki, gestów... Składa się również z ciszy i milczenia. Gdyby ich zabrakło albo nie byłyby wystarczająco podkreślone, liturgia nie urzeczywistniałaby samej siebie, ponieważ byłaby pozbawiona niezastąpionego wymiaru swej natury.

ŚPIEW

Każdego dnia słyszy się podczas celebracji liturgicznych najróżniejszą muzykę. Jaka muzyka według Księdza, jest odpowiednia w liturgii?

Jak nam przypomina Ojciec Święty Benedykt XVI a z nim cała miniona i niedawna tradycja Kościoła, jest śpiew właściwy liturgii, którym jest śpiew gregoriański, który jako taki stanowi permanentne kryterium dla muzyki liturgicznej. Również jako permanentnym kryterium jest wielka polifonia epoki odrodzenia katolickiego, które znajduje najwyższą ekspresję w Palestrinie.
Obok tych niezastąpionych form śpiewu liturgicznego znajdujemy liczne wielce ważne i konieczne formy popularnego śpiewu: pod warunkiem, że trzymają się tego permanentnego kryterium, według którego śpiew i muzyka mają prawo obywatelstwa w liturgii w takiej mierze, jeśli wypływają z modlitwy i do niej prowadzą, pozwalając w ten sposób na autentyczne uczestnictwo w celebrowanej tajemnicy.

Wywiad przeprowadziła Maddalena della Somaglia dla włoskiego miesięcznika "Radici Cristiane", nr 42, marzec 2009. Wywiad ukazał się także na stronie internetowej Urzędu Papieskich Celebracji Liturgicznych.
Ks. Guido Marini, Mistrz Papieskich Ceremonii Liturgicznych

Ponadto, motu proprio stwierdza, że „Wspólnoty instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego na prawie zarówno papieskim, jak i diecezjalnym, które w celebracji klasztornej bądź „wspólnotowej” we własnym oratorium celebrować Mszę św. według wydania Mszału Rzymskiego, promulgowanego w 1962 roku, mogą to uczynić”. Analogicznie oświadcza również, że „Duchownym wyświęconym wolno korzystać z Brewiarza Rzymskiego, promulgowanego przez bł. Jana XXIII w 1962 roku”.
To samo motu proprio ustala jednoznacznie, by „wszystko to, co przez Nas zostało postanowione w tym Liście Apostolskim wydanym w formie motu proprio, uznane zostało za „postanowione i zarządzone” i było przestrzegane od dnia 14 września bieżącego (2007) roku, uroczystości Podniesienia Krzyża Świętego, mimo tego wszystkiego, co mogłoby być temu przeciwne”.

Z obu powyższych tekstów i z ich zasadniczych postanowień wynika w sposób oczywisty, iż wolność celebracji Mszy trydenckiej należy do powszechnego prawa Kościoła i jest prawem każdego kapłana. Podobne prawo przyznaje się wiernym, którzy należą do tej „tradycji liturgicznej”. W tej kwestii Kodeks Prawa Kanonicznego stwierdza: „Wiernym przysługuje prawo sprawowania kultu Bożego, zgodnie z przepisami własnego obrządku, zatwierdzonego przez prawowitych pasterzy Kościoła.” (Kan. 214).
Read more: www.pch24.pl/krytyka-zakazu-…

„Na mocy treści niniejszego aktu i mocą Naszej Apostolskiej władzy, przyznajemy i uznajemy po wieczne czasy, że dla śpiewania bądź recytowania Mszy świętej w jakimkolwiek kościele, bezwzględnie można posługiwać się tym Mszałem, bez jakichkolwiek skrupułów sumienia lub obawy o narażenie się na karę, sąd lub cenzurę, i że można go swobodnie i zgodnie z prawem używać. Żaden biskup, administrator, kanonik, kapelan lub inny ksiądz diecezjalny, lub zakonnik jakiegokolwiek zgromadzenia, jakkolwiek nie byłby tytułowany, nie może być zobowiązany do odprawiania Mszy świętej w inny sposób, niż przez Nas polecono. Podobnie nakazujemy i oznajmiamy, iż nikt nie może być nakłaniany bądź zmuszany do zmieniania tego Mszału; a niniejsza Konstytucja nigdy nie może być unieważniona lub zmieniona, ale na zawsze pozostanie ważna, i będzie mieć moc prawną”

(Św. Pius V, bulla Quo primum tempore).

Poprzednie:

2. Wzięcie swojego krzyża i wypełnienie woli Bożej do końca umożliwi powrót do katolickiego "ORDO" i społecznego panowania Chrystusa Króla w Polsce.

3. Godne, szacowne i wdzięczne sprawowanie Sakramentów Świętych umożliwi powrót do katolickiego "ORDO" i społecznego panowania Chrystusa Króla w Polsce.

4. Wiara oparta na Objawieniu, Tradycji i Magisterium w życiu wiernych, która pełni nadrzędną rolę nad objawieniami zatwierdzonymi przez Kościół i przy jednoczesnym odrzuceniu objawień fałszywych umożliwi powrót do katolickiego "ORDO" i społecznego panowania Chrystusa Króla w Polsce.

5. Przyjęcie właściwego zrozumienia i realizacji: więzi w Sakramencie Małżeństwa jako "Jednego Ciała"; nadanego celu przez Boga Małżeństwu Sakramentalnemu; i powrót do modelu rodziny patriarchalnej, umożliwi powrót do katolickiego "ORDO" i społecznego panowania Chrystusa Króla w Polsce.

6. Podjęcie kontr-rewolucji przeciw herezji modernizmu i protestantyzacji umożliwi powrót do katolickiego "ORDO" i społecznego panowania …