Pewien brat zakonny Towarzystwa Jezusowego kochał bardzo dusze czyśćcowe i wymyślił następujący sposób, aby im zapewnić pomoc. Ponieważ był furtianinem w domu tego zakonu w Rzymie, skorzystał ze swego urzędu, aby uprosić u wielu osób jałmużnę na Mszę św. za zmarłych. Ażeby ten cel łatwiej osiągnąć, utrzymywał blisko furty mały ogródek pełen rozmaitych pięknych kwiatów. Robił z nich bukiety i rozdawał je w podarunku dobroczyńcom dusz zmarłych. Wszyscy przychodzący do klasztoru budowali się tą gorliwością brata Andrzeja i dawali hojnie jałmużny, za które odprawiało się wiele Mszy św. za dusze zmarłych. Powiadają, że przy śmierci tego pobożnego Brata, pojawiły się liczne dusze, które wprowadził do nieba i one pomogły mu do szczęśliwej śmierci.
(Wyjęte z książki ks. Dosenbacha "Miesiąc dusz czyśćcowych").

Za niebem tyle tu mi lat żyć trzeba,
Ile tam w życiu przeżyłem bez nieba.
Bo odłożyłem, lenistwem zatruty,
Na kres ostatni żal mojej pokuty.
Chyba, że serce tam w łasce żyjące,
Przyśle tu za mną modlitwy gorące.

Takie oto słowa włożył w usta duszy czyśćcowej wielki poeta i tercjarz franciszkański Dante Alighieri. Wyrażają one prawdę o potrzebie modlitwy za zmarłych, którzy nie mogą już nic uczynić dla siebie i oczekują pomocy od żywych.