Błogosławiony krzyż... moja arka.

Żadna pieśń nie wypowie
Co czuje moje serce
Liche drewno ratuje moje życie

***

Życie z Bogiem, nawet ubogie, głodne, pełne płaczu, atakowane nienawiścią innych, jest błogosławieństwem. Przekleństwem jest pokładać ufność w człowieku i w tym życiu. Św. Paweł mówi, że "jesteśmy godni politowania", jeśli nadzieję pokładamy w doczesnym nasyceniu, w uzależnieniu się od ludzkiej akceptacji. W tym życiu, nie tyle chodzi o dążenie człowieka do szczęścia, lecz do jedności z Bogiem i ludźmi. Nasze istnienie zostało "ukąszone grzechem", dlatego nie możemy na tym świecie uciec od ubóstwa, płaczu, głodu, odrzucenia. Nie można uciec od prawdy. Natomiast życie w prawdzie, w nagiej, nie ubranej w materię prawdzie, jest pierwszym krokiem do raju. Prawda wyzwala, ubóstwo w duchu wyzwala.

Nie uciekam przed cierpieniem. Nie można uciec. Nie ma gdzie. Przetrwać, przetrzymać cierpienie. Pozwolić Jezusowi wejść. On wchodzi w moje życie przez ubóstwo, głód, płacz, nienawiść innych do mnie, pogardę – przez cierpienie. Bolesny sposób wchodzenia Boga w życie człowieka. Nie oskarżać, nie złorzeczyć, nie obnosić się z pretensjami. Czy nie jest to sytuacja ponad siły? Tam, gdzie jest cierpienie, jest Pan; to miejsce spotkania z Nim. Zarówno radość jak i cierpienie, pokój i niepokój. Każdy stan ducha jest dobry i możliwy i na czasie by spotkać Pana. Nie ma stan nieodpowiednich. Również grzech jest stanem w którym człowiek powinien szukać Boga do chwili, dopóki nie zacznie płakać nad swoją winą. I to jest spotkanie przemieniające, to jest wyzwolenie.Nie trzeba za wszelką cenę szukać odpowiedzi, dlaczego właśnie mnie spotkało to piekło? Co się takiego stało z moim życiem, że cały czyściec zwalił mi się na głowę? Jest czas pytań i czas powstrzymywania się od nich. Zawiesić stawianie pytań i próbować żyć, nie otrzymując odpowiedzi. A ona na pewno pojawi się, gdy Bóg objawi się w łagodnym powiewie.

Nie skupiać się na swojej duchowej nędzy, nieobecności cnót, takich czy innych darów, których Pan nie poskąpił wszystkim wokół. Żyć z tym, co zostało mi dane. Nie skupiać się na sobie. Cierpimy po to, żeby dostrzec cierpiących, żeby serce się tak otwarło, by każdy mógł tam wejść, nie tłumacząc się przede mną, dlaczego to robi. Cierpienie rozwala serce, ale wreszcie zobaczę, usłyszę, odczuję w swojej bliskości tych, których nie widziałem, nie słyszałem, a ich obecność traktowałem z chłodną obojętnością.

Cierpiąc przez to wszystko, o czym Pan mówi, odkryłem swoją potrzebność dla Niego, dla człowieka. Pozwalam sobie okazać serce, a dotychczas myślałem, że to jedynie ja potrafię, powinienem, jestem zdolny do okazywania serca innym. Zacząłem, dzięki cierpieniu, być gościnnym. Odczułem potrzebę gościnności, jak potrzebę miłości. Przez cierpienie odczułem trochę czym jest szacunek, łagodność i zrozumienie. Nie myślę o tym, czy już czas, by Jezus powiedział o mnie "Błogosławieni jesteście". To nie jest ważne, lecz bliskość Pana, przy której powraca radość, nasycenie, nie sądzenie, współczucie.

pierzchalski.ecclesia.org.pl/index.php