"Pan Jezus nauczył nas jak się modlić,czyli w jakim duchu,każda modlitwa powinna być z ducha modlitwy Pańskiej."

Polska przez minione lata zrobiła jedną dobrą inwestycję,otóż prawie każde osiedle,prawie każda wioska postawiła sobie za punkt honoru aby wybudować swój kościół i mieć swojego księdza,na użytek lokalnej społeczności.Było to prawdziwie dalekosiężne myślenie,wykorzystano czas koniunktury i oto teraz Polska świeci zadbanymi świątyniami,które są centralnym miejscem życia,a chętnych do służenia w nich nie brakuje.
BÓG zapragnął być bliżej nas,byśmy mogli na Jego ołtarzu składać wszystkie swoje trudne sprawy,również te ojczyźniane,mamy Go tak blisko pośród siebie,i chyba w te kryzysowe lata zaczynamy bardziej cenić sobie tę Bożą Obecność.Na zachodzie kościoły są sprzedawane,nam pozwolił BÓG cieszyć się codzienną Mszą Świętą,stałą posługą kapłańską w konfesjonale i dostępem do wszystkich sakramentów i nabożeństw.
Na ręce księdza Romana chcę złożyć podziękowanie za codzienną duszpasterską posługę kapłanów polskich,starszych,na emeryturze,młodych i tych co dopiero w seminarium się sposobią.Niech błogosławieństwo Boże będzie nad Wami wszystkimi.
Duchowni i wierni,razem podtrzymujemy ten płomień Wiary,aby na naszej ziemi każdy komu tego światła brakuje mógł się przy nim ogrzać.Tak jak tego chciał nasz Pan Jezus Chrystus.

wspaniały wykład, czekam z niecierpliwością na cykl...

Szczęść Boże Księdzu

@Wolnyczlowiek
Ale nas zbaw ode złego (BENEDYKT XVI MODLITWA PAŃSKA cz.VII )
Ostatnia prośba nawiązuje raz jeszcze do poprzedniej i nadaje jej kształt pozytywny; dlatego pozostają one w ścisłym ze sobą związku. W przedostatniej prośbie dominowało „nie" (nie pozostawiać Złu obszaru przekraczającego naszą wytrzymałość), w ostatniej natomiast przychodzimy do Ojca z najgłębszą nadzieją naszej wiary: „Ratuj nas, wybaw, wyzwól!". W ostatecznym rozrachunku jest to prośba o zbawienie. Od czego chcemy zostać wybawieni?
We wspaniałych sformułowaniach wyraził to znowu Cyprian, biskup męczennik, który przeżywał sytuację
Apokalipsy:
„Kiedy powiemy «uwolnij nas od złego», nie pozostaje już więcej, o co moglibyśmy prosić. Bezpieczni i cali stajemy się dopiero wówczas, gdy prosimy Boga o obronę przeciwko złu przygotowanemu przez szatana i świat. Któż bowiem może bać się świata, jeśli jego obrońcą w tym świecie jest sam Bóg?" (De dom. or., 27,s. 287). Ta pewność podtrzymywała męczenników i w świecie pełnym ucisku pozwalała im żyć w radości i poczuciu bezpieczeństwa; „zbawiła" ich w głębi ich serca i wyzwoliła do życia w prawdziwej
wolności. Jest to ta sama pewność, którą tak cudownie przyodział w słowa święty Paweł:
„Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam?(...) Któż może nas odłączyć od miłości Chrystusowej? Utrapienie, ucisk czy prześladowanie, głód czy nagość, niebezpieczeństwo czy miecz? (...) We wszystkim tym odnosimy pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował. I jestem pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani Moce, ani co [jest] wysoko, ani co głęboko, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym" (Rz 8,31-39).
Tak więc wraz z tą ostatnią prośbą wracamy do trzech pierwszych. Prosząc o wybawienie nas od mocy złego, prosimy koniec końców o królestwo Boże, o nasze zjednoczenie z wolą Bożą, o święcenie Jego imienia. Modlący się wszystkich czasów szerzej jednak rozumieli tę prośbę. W uciskach tego świata prosili Boga o to także, żeby odwrócił od nas nieszczęścia gnębiące świat i wyniszczające nasze życie. Ten tak bardzo ludzki sposób objaśniania tej prośby wszedł do liturgii: we wszystkich liturgiach, z wyjątkiem bizantyjskiej, ostatnia prośba jest rozszerzana i przyjmuje postać osobnej modlitwy, która w dawnej rzymskiej liturgii brzmiała
następująco: Wybaw nas, Panie od wszelkiego złego, przeszłego, obecnego i przyszłego. Za wstawiennictwem... wszystkich świętych udzielaj nam pokoju w naszych dniach. Wspomóż nas w swoim
miłosierdziu, abyśmy zawsze byli wolni od grzechu i bezpieczni od wszelkiego zamętu...".

Pan Jezus w Poemacie Boga-Człowieka ( MODLITWA PAŃSKA)
[por. Mt 6,13; Łk 11,2] ‘Nie wódź nas na pokuszenie, ale wybaw nas ode Złego’
Człowiek, który nie odczuwał potrzeby dzielenia z nami uczty Paschalnej, zapytał Mnie prawie rok temu: “Jak to, Ty prosiłeś o to, by nie być kuszonym, i o pomoc w samej pokusie?” Byliśmy tylko my sami... i odpowiedziałem mu. Potem byliśmy we czwórkę, w opustoszałej okolicy, i ponownie udzieliłem mu odpowiedzi. Jeszcze mu nie wystarczyło, bo w duchu twardym trzeba zrobić wyłom i zniszczyć złą twierdzę zaciętości. Dlatego powtórzę to jeszcze jeden raz, dziesięć, sto razy, aż wszystko zostanie zrozumiane.Ale wy – nie opancerzeni nieszczęsnymi naukami ani jeszcze bardziej nikczemnymi namiętnościami – zechciejcie się modlić w ten sposób. Proście pokornie, aby Bóg stawiał przeszkody pokusom. O, pokoro! Znać siebie takim jakim się jest! Znać się, ale bez nienawidzenia siebie. Mówcie: “Mogę upaść, nawet jeśli wydaje mi się, że tak się nie stanie, bo mój osąd samego siebie nie jest doskonały. Dlatego, mój Ojcze, daj mi, o ile to możliwe, wolność od pokus, trzymając mnie tak blisko Ciebie, żeby Zły nie mógł mi szkodzić.” Pamiętajcie o tym, że to nie Bóg kusi do Zła, lecz że to Zło kusi. Proście Ojca, aby podtrzymywał was w waszej słabości do tego stopnia, żeby szatan nie mógł jej wodzić na pokuszenie.
Skończyłem, Moi umiłowani. To jest Moja druga Pascha z wami. W ubiegłym roku podzieliliśmy się tylko chlebem i barankiem. W tym roku daję wam modlitwę. Inne dary ofiaruję wam w czasie innych świąt Paschy, jakie spędzę z wami, abyście – kiedy pójdę tam, gdzie chce Ojciec – w czasie każdego święta baranka mojżeszowego, wspominali Mnie, Baranka.

Zawsze winniśmy się modlić w duchu modlitwy Pańskiej.
Benedykt XVI:
Ojcze nasz jest zawsze modlitwą Jezusa i że jej sens objawia nam wspólnota z Nim. Modlimy się do Ojca w niebie, którego poznajemy przez Jego Syna; w ten sposób Jezus jest zawsze obecny w tle tych próśb - co lepiej zobaczymy przy ich szczegółowym wykładzie. A ponieważ Ojcze nasz jest modlitwą Jezusa, jest ona także modlitwą trynitarną: modlimy się z Chrystusem przez Ducha Świętego do Ojca.
(...) musimy jeszcze rozważyć słowo „nasz". Pełne prawo do mówienia „mój Ojciec" miał tylko Jezus, bo tylko On jest Jednorodzonym Synem, współistotnym Ojcu. My wszyscy musimy natomiast mówić „nasz Ojciec".Do Boga mówić „Ojcze" możemy tylko w „my" uczniów, bo „dziećmi Bożymi" możemy się stać naprawdę tylko przez wspólnotę z Jezusem Chrystusem. To „nasz" jest więc słowem bardzo zobowiązującym: Wymaga od nas wyjścia z zamkniętego kręgu naszego „ja". Wymaga od nas włączenia się we wspólnotę innych dzieci Bożych, usunięcia elementów egoistycznych i dzielących nas. Wymaga od nas zaakceptowania innych, otwarcia na nich uszu i serca.
JEZUS Z NAZARETU
MODLITWA PAŃSKA - Benedykt XVI część I

-ks. KNEBLEWSKI-

Pogaństwo na katolickim cmentarzu..?!