Jak Adam i Ewa
Jak Adam i Ewa
Nawet gdy ktoś regularnie chodzi do spowiedzi, może pozostawać taki sam. Jeśli traktujemy spowiedź jak konieczny prysznic, może być tak - przychodząc z błota, oczyszczam się, znów wchodzę do tego samego błota. Sprowadzając sakrament pokuty do aktu pobożnościowego, taplamy się w tych samych grzechach.
Nawrócenie rozpoczyna się od uznania, że jest się bezradnym wobec grzechu. Z tego bagna może nas wyciągnąć tylko Chrystus.
Nawet gdy ktoś regularnie chodzi do spowiedzi, może pozostawać taki sam. Jeśli traktujemy spowiedź jak konieczny prysznic, może być tak - przychodząc z błota, oczyszczam się, znów wchodzę do tego samego błota. Sprowadzając sakrament pokuty do aktu pobożnościowego, taplamy się w tych samych grzechach.
Przy takim podejściu naprawdę w lepszej sytuacji może być grzesznik, którzy szczerze nawrócił się na łożu śmierci, przy założeniu, że zdąży. Współczesnemu człowiekowi, zaganianemu, atakowanego zewsząd przez świat, umyka, że istotą sakramentu pokuty jest nawrócenie. Nawrócenie jako łaska, nasza zgoda na przyjęcie zbawienia, ofiary Chrystusa.
Stale dotyka nas dramat pierwszych rodziców. Demon kłamstwem zasiewa wątpliwość w naszym sercu. Wchodzimy w nim w dialog. Rodzi się pokusa, której ulega nasza pycha, a potem nadzy - umieramy.
Jest w tej historii jednak pewna obietnica. Oto inna niewiasta, porodzi Syna, który nie będzie dialogował z diabłem, tylko zmiażdży mu głowę. Nie można nie grzeszyć wyłącznie własnymi siłami. Gdyby tak było ofiara Chrystusa byłaby bez sensu. Nawrócić się można tylko przez Niego.
www.fronda.pl/…/jak-adam-i-ewa,…
Nawet gdy ktoś regularnie chodzi do spowiedzi, może pozostawać taki sam. Jeśli traktujemy spowiedź jak konieczny prysznic, może być tak - przychodząc z błota, oczyszczam się, znów wchodzę do tego samego błota. Sprowadzając sakrament pokuty do aktu pobożnościowego, taplamy się w tych samych grzechach.
Nawrócenie rozpoczyna się od uznania, że jest się bezradnym wobec grzechu. Z tego bagna może nas wyciągnąć tylko Chrystus.
Nawet gdy ktoś regularnie chodzi do spowiedzi, może pozostawać taki sam. Jeśli traktujemy spowiedź jak konieczny prysznic, może być tak - przychodząc z błota, oczyszczam się, znów wchodzę do tego samego błota. Sprowadzając sakrament pokuty do aktu pobożnościowego, taplamy się w tych samych grzechach.
Przy takim podejściu naprawdę w lepszej sytuacji może być grzesznik, którzy szczerze nawrócił się na łożu śmierci, przy założeniu, że zdąży. Współczesnemu człowiekowi, zaganianemu, atakowanego zewsząd przez świat, umyka, że istotą sakramentu pokuty jest nawrócenie. Nawrócenie jako łaska, nasza zgoda na przyjęcie zbawienia, ofiary Chrystusa.
Stale dotyka nas dramat pierwszych rodziców. Demon kłamstwem zasiewa wątpliwość w naszym sercu. Wchodzimy w nim w dialog. Rodzi się pokusa, której ulega nasza pycha, a potem nadzy - umieramy.
Jest w tej historii jednak pewna obietnica. Oto inna niewiasta, porodzi Syna, który nie będzie dialogował z diabłem, tylko zmiażdży mu głowę. Nie można nie grzeszyć wyłącznie własnymi siłami. Gdyby tak było ofiara Chrystusa byłaby bez sensu. Nawrócić się można tylko przez Niego.
www.fronda.pl/…/jak-adam-i-ewa,…
