Jestem Kapłanem Wiecznym - mówi Pan Jezus:
Pierwsza modlitwa Ojcze nasz została wypowiedziana w ogrodzie w Nazarecie, aby pocieszyć Maryję w smutku, aby ofiarować naszą wolę Przedwiecznemu w chwili, gdy rozpoczynał się dla naszej woli okres rosnącego cały czas wyrzeczenia się. Dla Mnie osiągnął on szczyt w wyrzeczeniu się życia, a dla Maryi – w przyjęciu śmierci Syna.
Nie było niczego, co Ojciec musiałby nam wybaczyć, a jednak my – “Bez Zmazy” – prosiliśmy Ojca “o odpuszczenie”, by otrzymać przebaczenie, uzyskać uwolnienie od winy, choćby tylko dlatego, że westchnęliśmy wobec wielkości naszej misji. Chcieliśmy was pouczyć, że im bardziej trwa się w łasce u Boga, tym bardziej misja jest błogosławiona i owocna. Uczyniliśmy to, by was nauczyć szacunku dla Boga i pokory. W obliczu Boga Ojca – nawet w naszej doskonałości Mężczyzny i Niewiasty – poczuliśmy się jak nicość i prosiliśmy o przebaczenie, podobnie jak prosiliśmy o “chleb powszedni”.
Co było naszym chlebem? O! Nie ten chleb, który wyrabiały czyste ręce Maryi, pieczony w małym piecu, do którego tak wiele razy wiązałem pęki i wiązki chrustu. Ten chleb także jest potrzebny, jak długo żyje się na ziemi. Jednak “naszym” chlebem powszednim było wypełnianie dzień po dniu zadań naszej misji. Prosiliśmy, aby Bóg dawał go nam każdego dnia. Wypełnienie misji powierzonej nam przez Boga jest radością naszego dnia, prawda, mały Janie? Czy i ty nie mówisz, że pustym, jakby nie istniejącym, wydaje ci się dzień, jeśli dobroć Pana pozostawia cię choćby w ciągu jednego z nich bez twej misji cierpienia?
Maryja modli się z Jezusem. To Jezus was usprawiedliwia, dzieci. To Ja sprawiam, że wasze modlitwy [zanoszone] do Ojca są godne przyjęcia i przynoszą korzyść. Powiedziałem: “O cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w imię Moje” [por J 14,13]. Kościół podnosi wartość swych modlitw mówiąc:“przez Chrystusa, Pana naszego”.
Kiedy się modlicie, zawsze, zawsze, zawsze jednoczcie się ze Mną. Będę się modlił głośno za was, okrywając wasz ludzki głos Moim głosem Boga-Człowieka. Wezmę waszą modlitwę w Moje przebite ręce i wzniosę ją do Ojca, a stanie się hostią nieskończenie cenną. Mój głos stopiony z waszym wzniesie się jak synowski pocałunek do Ojca i purpura Moich ran uczyni cenną waszą modlitwę. Trwajcie we Mnie, jeśli chcecie mieć Ojca w was, z wami i dla was.

WEDŁUG POEMATU BOGA-CZŁOWIEKA
MODLITWA PAŃSKA

On zawsze miał dla nas słowa otuchy:
,,Zanim stąd odejdę, proszę was...
- abyście nigdy nie zwątpili i nie znużyli się, i nie zniechęcili,
- abyście nie podcinali sami tych korzeni, z których wyrastamy.
Proszę was:
- abyście mieli ufność nawet wbrew każdej swojej słabości,
abyście szukali zawsze duchowej mocy u Tego,
u którego tyle pokoleń ojców naszych i matek ją znajdowało,
- abyście od Niego nigdy nie odstąpili,
- abyście nigdy nie utracili tej wolności ducha,
do której On "wyzwala" człowieka,
- abyście nigdy nie wzgardzili tą Miłością, która jest "największa",
która się wyraziła przez Krzyż, a bez której życie ludzkie
nie ma ani korzenia, ani sensu."
- Jan Paweł II (Kraków 1979r.)

Bł.Jan Paweł II papież zapowiedziany orędziem Anioła które usłyszał Bronisław Markiewicz,przewidziany przez wieszczów polskich.
Kiedy siostra Łucja nalega na kolejnych papieży aby wypełnić prośbę Matki BOŻEJ idzie jej jak po grudzie,sprawa przedziwnie się ślimaczy choć wydaje się prosta,dlaczego?
Dla Dzieła Bożego potrzebny jest czas aby przysporzyć mu rzesze orędowników,opóźnianie wykonania zadania jest również po to by nastąpiło to w okolicznościach najbardziej dogodnych do ukazania Chwały Bożej.
Rok 1920 - w skromnej polskiej rodzinie przychodzi na świat dziecię,niby rzecz zwyczajna,matka jednak zwraca uwagę na niezwykłą mądrość w oczach maleństwa,BÓG często czyni matki powiernicami swych tajemnic dlatego Emilia Wojtyłowa przeczuła predestynowanie swojego synka i wszystkich o tym z dumą zawiadamiała:
zobaczycie że mój Loluś wyrośnie na wielkiego człowieka!