26 czerwca - Śś. Jana i Pawła, Męczenników (3. klasa, kolor czerwony)
Święci bracia Jan i Paweł, męczennicy. (+ r. 362.)
W żywocie św. Konstancyi, córki Konstantyna Wielkiego, i jej męża św. Galikana bracia Jan i Paweł wybitne mają znaczenie, bo ich to córa cesarska posłała w otoczeniu pogańskiego dotąd Galikana, aby go wpływem swoim pozyskali dla Chrystusa. Wiemy też, że w bitwie z Trakami zwycięstwo przechyliło się na stronę wodza pogańskiego, kiedy wezwał pomocy Boga, którego wyznawali chrześcijańscy bracia Jan i Paweł. Był to pierwszy krok do nawrócenia Galikana; przekonany powoli o prawdziwości wiary chrześcijańskiej, gorliwym został jej wyznawcą; zasługą to w niemałej mierze Jana i Pawła, ale też i samej Konstancyi, która ręką mu oddała w związku małżeńskim, a jednak czystym. Ona to też nawróciła obydwie córki Galikana, bo Atykę i Artemię, których śmierć męczeńską Kościół czci na dniu 18. lutego.
Sam Galikan z chwilą chrztu św. oddał się dziełom miłosierdzia chrześcijańskiego; złożył swe godności, rozdawał swe dobytki i budował kościoły. Najchętniej przebywał w Ostia przy św. Hilarynie, gdzie obydwaj urządzili coś w rodzaju klasztornego zakładu celem wspierania pielgrzymów i obcych przybyszów. Za czasów Juliana Apostaty musiał przecież Galikan i jego towarzysz uchodzić; Hilaryn poniósł śmierć męczeńską w Arezzo r. 361, ścigany przez nienawistnego chrześcijaństwu cesarza; Kościół pamięć jego święci dnia 16. lipca. Galikan natomiast uszedł do Aleksandryi, gdzie przebywał na pustelni przez rok jeden; opierając się żądaniu, aby złożył ofiary pogańskie, umarł śmiercią męczeńską r. 362; Kościół pamięć jego święci dnia 25. czerwca.
Zbliżyła się śmierć i do Jana i Pawła, dawniejszych dworzan św. Konstancyi, a późniejszych przybocznych towarzyszy Galikana na wyprawie wojennej. Zasobami Konstancyi im przekazanymi bracia spełniali pomimo grożącego niebezpieczeństwa ze strony Juliana dalej dzieła miłosierdzia chrześcijańskiego. Nęcił ich Julian obietnicami, namawiał do odstępstwa, ale nadaremno. Ostatecznie zostawił im dziesięć dni do namysłu, czy chcą służyć cesarzowi czy też Bogu chrześcijańskiemu, którego cesarz był się już dawniej zaparł. Korzystając z czasu rozdali wszystkie zasoby ubogim, a sami modlitwami gotowali się na śmierć im zagrożoną. Przybyli wysłańcy cesarscy, aby ich nakłonić do oddania czci posągowi Jowisza; bracia odmówili. Mając gotowy rozkaz Juliana w razie odmowy, kazał Apronyan Jana i Pawła potajemnie w nocy ściąć r. 362, a rozgłosić wieść, jakoby skazani zostali na wygnanie. Kłamstwo wkrótce się wydało; ciała pochowali chrześcijanie z przynależną czcią, a pod wezwaniem męczenników pobudowano Kościół. Imiona ich wspominają się we Mszy świętej. Uroczystość ich przypada na 26. czerwca.
siomi1.w.interia.pl/26.czerwca.html
W żywocie św. Konstancyi, córki Konstantyna Wielkiego, i jej męża św. Galikana bracia Jan i Paweł wybitne mają znaczenie, bo ich to córa cesarska posłała w otoczeniu pogańskiego dotąd Galikana, aby go wpływem swoim pozyskali dla Chrystusa. Wiemy też, że w bitwie z Trakami zwycięstwo przechyliło się na stronę wodza pogańskiego, kiedy wezwał pomocy Boga, którego wyznawali chrześcijańscy bracia Jan i Paweł. Był to pierwszy krok do nawrócenia Galikana; przekonany powoli o prawdziwości wiary chrześcijańskiej, gorliwym został jej wyznawcą; zasługą to w niemałej mierze Jana i Pawła, ale też i samej Konstancyi, która ręką mu oddała w związku małżeńskim, a jednak czystym. Ona to też nawróciła obydwie córki Galikana, bo Atykę i Artemię, których śmierć męczeńską Kościół czci na dniu 18. lutego.
Sam Galikan z chwilą chrztu św. oddał się dziełom miłosierdzia chrześcijańskiego; złożył swe godności, rozdawał swe dobytki i budował kościoły. Najchętniej przebywał w Ostia przy św. Hilarynie, gdzie obydwaj urządzili coś w rodzaju klasztornego zakładu celem wspierania pielgrzymów i obcych przybyszów. Za czasów Juliana Apostaty musiał przecież Galikan i jego towarzysz uchodzić; Hilaryn poniósł śmierć męczeńską w Arezzo r. 361, ścigany przez nienawistnego chrześcijaństwu cesarza; Kościół pamięć jego święci dnia 16. lipca. Galikan natomiast uszedł do Aleksandryi, gdzie przebywał na pustelni przez rok jeden; opierając się żądaniu, aby złożył ofiary pogańskie, umarł śmiercią męczeńską r. 362; Kościół pamięć jego święci dnia 25. czerwca.
Zbliżyła się śmierć i do Jana i Pawła, dawniejszych dworzan św. Konstancyi, a późniejszych przybocznych towarzyszy Galikana na wyprawie wojennej. Zasobami Konstancyi im przekazanymi bracia spełniali pomimo grożącego niebezpieczeństwa ze strony Juliana dalej dzieła miłosierdzia chrześcijańskiego. Nęcił ich Julian obietnicami, namawiał do odstępstwa, ale nadaremno. Ostatecznie zostawił im dziesięć dni do namysłu, czy chcą służyć cesarzowi czy też Bogu chrześcijańskiemu, którego cesarz był się już dawniej zaparł. Korzystając z czasu rozdali wszystkie zasoby ubogim, a sami modlitwami gotowali się na śmierć im zagrożoną. Przybyli wysłańcy cesarscy, aby ich nakłonić do oddania czci posągowi Jowisza; bracia odmówili. Mając gotowy rozkaz Juliana w razie odmowy, kazał Apronyan Jana i Pawła potajemnie w nocy ściąć r. 362, a rozgłosić wieść, jakoby skazani zostali na wygnanie. Kłamstwo wkrótce się wydało; ciała pochowali chrześcijanie z przynależną czcią, a pod wezwaniem męczenników pobudowano Kościół. Imiona ich wspominają się we Mszy świętej. Uroczystość ich przypada na 26. czerwca.
siomi1.w.interia.pl/26.czerwca.html
