Inka
2114,3 tys.

♥ CNOTY CHRZEŚCIJAŃSKIE ♥

♥ CNOTY ♥
W etyce chrześcijańskiej cnotą nazywana jest trwała zdolność do czynienia dobra etycznego, które określone jest przez prawo naturalne, Dekalog i przesłanie ewangeliczne Kazania na górze.

Cnoty ludzkie to trwałe dyspozycje umysłu i woli:
* regulują nasze czyny;
* porządkują nasze uczucia;
* kierują naszym postępowaniem zgodnie z rozumem i wiarą.


Chrześcijańska teologia moralna dzieli cnoty na
NADPRZYRODZONE i PRZYRODZONE.

♥ CNOTY NADPRZYRODZONE
. Cnoty nadprzyrodzone są wzbudzane w chrześcijaninie przez łaskę Są nimi TRZY CNOTY TEOLOGALNE.

♥ CNOTY PRZYRODZONE. Cnoty naturalnego pochodzenia,przyrodzone-
to CZTERY CNOTY KARDYNALNE oraz cnoty pochodzące od nich, tradycyjnie zwane ich córkami.

♥ Wyróżnia się także zdolności moralne chrześcijanina, które ocenia się jako przekraczające normalną sprawność moralną osoby wierzącej, cnoty te, to CNOTY HEROICZNE

TRZY CNOTY TEOLOGALNE; czyli cnoty Boskie
w teologii chrześcijańskiej oznaczające cnoty wlane przez Boga:
To cnota
WIARY,
NADZIEI
I M IŁOŚCI
.
Wymienia je św. Paweł m.in. w 1 Liście do Koryntian na zakończenie hymnu o miłości: „Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy Boga] twarzą w twarz: Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany. Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość.” (1 Kor 13,12-13)

Według Tomasza z Akwinu bezpośrednim przedmiotem, ku któremu zwracają chrześcijanina cnoty teologiczne jest cel ostateczny życia, czyli Królestwo Boże.

Cnota Nadziei
wprowadza ów cel, jako oczekiwany w nadziei, w wolę człowieka.
Podobnie i Miłość sprawia, że wola człowieka kocha królestwo Boże, o tyle o ile jest już obecne. Natomiast Wiara zaś sprawia, że człowiek poznaje je swym intelektem.

Cnoty teologalne mają charakter nadprzyrodzony, czyli pochodzą z daru łaski Bożej, przyjętej przez osobę wierzącą.
Dotyczą uczestnictwa w życiu Boga samego poprzez Kościół - mistyczne Ciało Chrystusa.

Cnót tych człowiek nie jest w stanie otrzymać w wyniku dziedziczenia, wychowania, czy też swojego działania.
John MacQuarrrie zauważył, że nie są one cnotami w zwykłym znaczeniu, gdyż otwierają w ludzkim poszukiwaniu życia cnotliwego, dobrego zupełnie nowy wymiar.

Poprzez cnoty teologalne aspiracje człowieka, proporcjonalne zazwyczaj do jego naturalnych zdolności, zostają pochwycone i doskonalone przez łaskę Boga

Tradycyjna etyka scholastyczna oraz współczesna teologia moralna, oprócz cnót teologalnych, widzi w chrześcijaninie także cnoty naturalne:
intelektualne i moralne, m.in.

CZTERY CNOTY KARDYNALNE
ROZTROPNOŚĆ,
UMIARKOWANIE,
MĘSTWO,
SPRAWIEDLIWOŚĆ.

Wszystkie powyższe cnoty są jednak u chrześcijanina zakorzenione w cnotach teologicznych, dzięki którym dostosowywane są do uczestnictwa w Bożej naturze (por. 1P 1,4)

CNOTY HEROICZNE[
Powyższe cnoty, gdy przekraczają pod względem doskonałości normalne ludzkie postawy moralne miłości Boga i bliźniego, są tradycyjnie określane mianem cnót heroicznych.

Termin ten został przyswojony przez chrześcijańską teologię moralną w średniowieczu z myśli greckiej. Albert Wielki (1193/1205?-1280) i jego uczeń Tomasz z Akwinu (1225-1274) zaczerpnęli go od Arystotelesa, który po raz pierwszy użył go w dziele Etyka nikomachejska. Filozof grecki mówi tam o nadludzkiej cnocie, a także o cnocie moralnej w skali heroicznej albo boskiej

Już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, Ojcowie Kościoła,
m.in. Klemens Aleksandryjski (155-212),
Orygenes (185-254),
Cyprian z Kartaginy (200-258) i inni,
podkreślali w swych pismach nadzwyczajność cnoty męczenników.

Kiedy w wyniku edyktu Konstantyna w 313 r. ustały prześladowania, przedmiotem zainteresowania w chrześcijaństwie stał się niezwykły poziom moralny świętych wyznawców ((łac.) Confessores).

Pierwszy formalny proces kościelny, zmierzający do ustalenia stopnia doskonałości cnót osoby zmarłej w opinii świętości odbył się w 1482 r.
w odniesieniu do jednego z pierwszych franciszkanów, doktora Kościoła,
św. Bonawentury (1217-1274).

Badanie przeprowadzono według schematu trzech cnót teologalnych - wiary, nadziei i miłości - oraz czterech cnót kardynalnych.

Termin cnoty heroiczne stał się terminem technicznym używanym w procesach beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych w epoce odrodzenia.

Heroiczność cnót wskazuje na obecność działania łaski Boga w życiu świętego,
jest świadectwem jego poddania się pod kierownictwo Ducha Świętego (por. Rz 8,14) i współdziałania z Nim.

Czyny, których dokonywał były bardziej owocem działania Boga w nim,
niż jego własnych wysiłków.
Dlatego też heroiczność cnót jest podstawą do orzeczenia świętości danej osoby.

Przy orzekaniu heroiczności cnót bierze się pod uwagę następujące okoliczności:
* mają one być widoczne w czynach, które są wypełnieniem rad ewangelicznych, zawartych w nauczaniu Kazania na górze (por. Mt 5-7), a nie jedynie Dekalogu

* czyny dokonane w sposób heroiczny powinny być wystarczająco liczne, ujawniając się zazwyczaj wtedy, gdy sytuacja tego się domagała.

* heroiczność ma ujawniać się w różnych rodzajach cnót, gdyż cnoty są zależne od siebie.

* Osoba, jeśli jest święta, posiadła je wszystkie w stopniu doskonałym.

* Popełnianie grzechów powszednich, nawet dobrowolnie i po tym, jak osoba osiągnęła poziom cnót heroicznych, nie stanowi przeszkody do beatyfikacji - pod warunkiem, że osoba ta dokonała zadośćuczynienia i podjęła środki, by uniknąć ich w przyszłości.

* Cnoty heroiczne powinny przejawiać się w życiu danej osoby przez pewien okres.
Jednak wysoki stopień heroiczności cnót może zrekompensować krótki czas ich posiadania.

* Cnoty heroiczne niekoniecznie muszą iść w parze z kontemplacją wlaną, dlatego niedoświadczanie kontemplacji przez daną osobę, nie stanowi przeszkody w ich orzeczeniu.

* Takie charyzmaty, jak dar proroctwa, ekstaza czy wizje same z siebie nie są dostatecznym świadectwem heroiczności cnót.
Nie są nimi także cuda dokonywane za życia doczesnego przez daną osobę
M K udostępnia to
235
Cnoty ludzkie to trwałe dyspozycje umysłu i woli:
* regulują nasze czyny;
* porządkują nasze uczucia;
* kierują naszym postępowaniem zgodnie z rozumem i wiarą.
🙏 🙏 🙏
Joanna Bester udostępnia to
32
Inka
♥ W etyce chrześcijańskiej cnotą nazywana jest trwała zdolność do czynienia dobra etycznego, które określone jest przez prawo naturalne, Dekalog i przesłanie ewangeliczne Kazania na górze.