Dusze kapłańskie wierne : Ks. Gommar A. De Pauw (1918-2005)
Należy zauważyć cichą obecność katolickich duchownych, o których lewoskrętne „internety” nie piszą i z którymi nie sympatyzują katolicy na rozdrożu. Wiernych odwiecznej doktrynie Kościoła, wiernych doskonałym odwiecznym formom kultu Bożego, prowadzących życie świątobliwe – według najlepszych tradycyjnych kanonów świętości kapłańskiej. Oni nie puszczają oka do kontekstów modernistycznych. Ostali się w czasach od pięćdziesięciu lat trwającej rewolucji. Nie współpracują w procederze niszczenia. Pan Bóg zna ich serca, determinację, trudy i wierność. Zachować przysięgę antymodernistyczną jest kwestią wagi wielkiej – fundamentalną.
Pomijamy statystykę. Jedna dusza kapłańska wierna jest na wagę złota: oddaje chwałę Bogu i przysparza świętości duszom. Należy zauważyć cichą obecność katolickich duchownych, o których lewoskrętne „internety” nie piszą i z którymi nie sympatyzują katolicy na rozdrożu.
_____________________
6 maja 2005 roku zmarł w Westbury (Long Island), w wieku 86 lat (ur. 11 X 1918), Ks. Gommar A. DePauw, rzymskokatolicki duchowny, pionier ruchu tradycjonalistycznego; urodzony w Belgii, ukończył studia humanistyczne, filozoficzne i teologiczne; w kampanii 1940 roku służył jako lekarz – ochotnik w belgijskim regimencie piechoty i dostał się do niewoli pod Dunkierką; po ucieczce z obozu jenieckiego ukończył seminarium i został wyświęcony na prezbitera (1942) jako najmłodszy wówczas kapłan na świecie (za specjalnym zezwoleniem papieża Piusa XII); był kapelanem belgijskiego ruchu oporu, a w 1944/45 – polskiej 1. Dywizji Pancernej gen. S. Maczka; po wojnie kontynuował studia w Lowanium, w zakresie prawa kanonicznego, teologii moralnej i historii Kościoła; w 1949 roku zamieszkał, przy swojej rodzinie, w Stanach Zjednoczonych; był wikariuszem w kilku parafiach nowojorskich (na Manhattanie i w Bronxie), kontynuując też studia na Amerykańskim Uniwersytecie Katolickim w Waszyngtonie, uwieńczone doktoratem z prawa kanonicznego w 1953 roku; od 1952 do 1963 wykładał prawo kanoniczne w seminarium w Emmitsburgu (Maryland); w 1955 został inkardynowany do diecezji Ghent w archidiecezji Baltimore; w tym samym roku uzyskał też obywatelstwo amerykańskie; współpracował z wieloma czasopismami teologicznymi i z katolickimi encyklopediami; w czasie Soboru Watykańskiego II służył jak peritus swojemu biskupowi, otrzymał także od papieża Pawła VI godność prałata domowego; pod koniec soboru popadł w konflikt z abpem Baltimore, kard. L. Shenanem, odnośnie do aplikacji nauczania soborowego oraz kwestii liturgicznych; z błogosławieństwem abpa Nowego Jorku, kard. F. Spellmana, założył w styczniu 1965 roku Katolicki Ruch Tradycjonalistyczny (Catholic Traditionalist Movement) na obszarze stanu Nowy Jork, uzyskując jednocześnie zgodę (którą rok później kard. Shenan uznał za nieważną) na transfer inkardynacji do włoskiej diecezji Tivoli; w tym okresie współpracował blisko z kardynałem sekretarzem stanu, abp. A. Ottavianim; w 1968 roku założył tradycjonalistyczną kaplicę Ave Maria w Westbury, gdzie żył i pełnił służbę liturgiczną aż do śmierci, współpracując także z licznymi pismami oraz propagując Tradycję katolicką w radio i nagraniach wideo.
prof. Jacek Bartyzel
Ks. Gommar A. De Pauw (1918-2005) o tradycyjnej Mszy Świętej (napisy polskie)
verbumcatholicum.com/…/ks-gommar-a-dep…