Nieomylne nauczanie papieża Piusa XII i Jego świątobliwych poprzedników potępia błędy i herezje Vaticanum II (1)

BP MARK A. PIVARUNAS CMRI

––––––––

LIST REKTORA SEMINARIUM MATER DEI

Drodzy Przyjaciele i Dobroczyńcy,

W październiku przypada 60-ta rocznica śmierci papieża Piusa XII. Wśród wielu aspektów jego świętobliwego życia, jest jeden, który wyróżnia się jako wielka pomoc dla naszej wytrwałości w tych czasach herezji i apostazji, a jest nim dogmatyczne nauczanie na temat prawd wiary katolickiej. Jego encyklika Mystici Corporis Christi (z 29 czerwca 1943) o Mistycznym Ciele Chrystusa pięknie wykłada tę rzeczywistość, że jedynym prawdziwym Kościołem Chrystusowym jest Kościół katolicki. Stoi to w całkowitej sprzeczności z innowacją Vaticanum II, iż jedyny prawdziwy Kościół Chrystusowy trwa w Kościele katolickim, jednakże można go również znaleźć poza Kościołem katolickim. Cóż za subtelność modernistycznego oszustwa. Właśnie przed tym ostrzegał papież Leon XIII w encyklice Satis cognitum o jedności Kościoła (z 20 czerwca 1896 r.):

"Nie może być nic bardziej niebezpiecznego od tych heretyków, którzy prawidłowo wszystko przedstawiając, jednym słowem, jakby kroplą jadu, zatruwają czystą i prostą wiarę Pańskiej, a stąd i apostolskiej tradycji".

Kiedy pojawiły się pewne teologiczne kontrowersje w odniesieniu do materii i formy sakramentu święceń, papież Pius XII w apostolskiej Konstytucji Sacramentum Ordinis (z 30 listopada 1947) dokładnie określił co stanowi materię (nałożenie rąk) i jakie są dokładnie słowa stanowiące formę konsekracji biskupich, święceń kapłańskich i diakonatu. Jakże ważne jest to nauczanie papieża Piusa XII w świetle wprowadzonej przez Pawła VI w 1968 roku zamiany na niejednoznaczną formę konsekracji biskupich!

Innym dokumentem godnym rozważenia jest encyklika Mediator Dei papieża Piusa XII (z 20 listopada 1947) w której szczegółowo omawia świętą liturgię. Jego nauczanie na ten temat podkreśla piękną łacińską maksymę lex orandi lex credendi – prawo modlitwy jest prawem wiary. Papież ostrzegał także przed błędami w liturgii:

"Trzeba jednak koniecznie, abyśmy z natężoną uwagą czuwali i nad tymi sprawami, aby nieprzyjaciel nie wszedł na rolę Pańską i nie siał kąkolu między pszenicę; to znaczy, aby nie wkradły się do trzód waszych subtelne a zgubne błędy zwane fałszywym mistycyzmem i szkodliwym kwietyzmem... a również aby nie uwodził dusz pewien niebezpieczny humanizm... ani też wreszcie nadmierny zapał wskrzeszania starożytności w zakresie liturgii".

Jakże słuszne były te napomnienia w świetle modernistycznej liturgii, która wyłoniła się z Vaticanum II: msze Novus Ordo z klaunami, polką, tańcem liturgicznym, itp.

Nauki papieża Piusa XII są z pewnością opatrznościowe dla naszych czasów. Słowo opatrzność (providentia) jest związkiem wyrazowym składającym się z dwóch łacińskich słów, pro (dla) i videre (zobaczyć); tak więc określenie Boska Opatrzność oznacza pełną miłości Bożą opiekę nad nami.

Mimo, że żyjemy w czasach zamętu, Bóg z góry przewidział nasze trudności i pokierował papieżem Piusem XII, aby zajął się wieloma problemami, przed którymi teraz stajemy.

I wreszcie, to 60-lecie śmierci papieża Piusa XII przypomina nam o jego wielkiej miłości do Najświętszej Maryi Panny. Jako Jej oddany syn, Papież miał zaszczyt ogłosić dogmat o Jej chwalebnym Wniebowzięciu (1950) i ustanowić święto Niepokalanego Serca Maryi oraz propagować orędzie Fatimskie do tego stopnia, że zasługuje by nazywać go papieżem fatimskim.

Oprócz wspaniałych i opatrznościowych nauk papieża Piusa XII, mamy również jego świętych poprzedników, których nauki są w tych trudnych czasach tak wielką pomocą do wytrwania w prawdziwej wierze.

Rozpoczniemy od nauczania papieża Piusa IX zawartego w Syllabusie błędów (1864). Po ogłoszeniu wielu alokucji, encyklik i listów potępiających ówczesne błędy, Papież niepokoił się, że jego nauki nie dotarły w należytym stopniu do wszystkich członków hierarchii na świecie. W tym celu, papież Pius IX wydał swój słynny Syllabus. Jakże opatrznościowe były jego potępienia religijnego indyferentyzmu i wolności religijnej! Sto lat później, Vaticanum II będzie fałszywie przedstawiać jako nauczanie Kościoła dokładnie te same błędy potępione w Syllabusie. Z tego powodu moderniści podczas Vaticanum II przyznali, że dekret o wolności religijnej Dignitatis humanae (1965) był najbardziej kontrowersyjnym dokumentem całego soboru, ponieważ wyraźnie przeczył temu, czego wcześniej nauczał papież Pius IX. Ponadto, ponieważ fałszywy ekumenizm Vaticanum II zasadniczo opierał się na religijnym indyferentyzmie (wszystkie religie są mniej lub bardziej dobre i godne pochwały), Syllabus błędów również go wyraźnie potępia.

Papież Leon XIII, idąc w ślady swojego poprzednika, napisał encyklikę na temat katolickiej nauki o wolności. W tej papieskiej odezwie potępia fałszywe pojęcie wolności wykluczające Stwórcę człowieka i prawa Boskie, a które jest w rzeczywistości niczym innym jak tylko niewolą grzechu i błędu. I znów, dekret o wolności religijnej Vaticanum II bezprawnie proklamował to samo zło, które zostało opisane i potępione w encyklice Libertas.

Papież św. Pius X jest kolejnym wspaniałym przykładem Boskiej Opatrzności. W porę zrozumiał zagrożenie, jakie niosą błędy modernistów, zwłaszcza te dotyczące dogmatycznego relatywizmu (dogmaty zmieniają się z upływem czasu).

Ten święty Papież był tak zaniepokojony niebezpieczeństwami dla wiary jakie stwarzała ta herezja, że postawił wymaganie, aby wszyscy – którzy przystępują do święceń wyższych oraz profesorowie seminariów i nauczyciele religii – musieli składać przysięgę antymodernistyczną. Dlaczego wrogowie Kościoła podczas Vaticanum II ośmielili się uzasadnić zmianę konsekwentnego nauczania poprzednich papieży? Byli to bowiem moderniści, którzy złamali swą przysięgę antymodernistyczną gdzie przysięgali odrzucić "pogląd heretycki o takim rozwoju dogmatów, który przypuszcza w tychże zmianę jednego znaczenia w inne, różne od tego, jakie przedtem było w Kościele".

Inny przykład pełnej miłości Bożej opieki znajduje się w encyklice papieża Piusa XI Mortalium animos, o prawdziwym i fałszywym ekumenizmie. Prawdziwy ekumenizm opiera się na niezłomnym przekonaniu, że Bóg objawił jedyną prawdziwą religię przez Jezusa Chrystusa, Syna Bożego i prawdziwość tej religii potwierdził Boskimi dowodami w postaci cudów i proroctw. Ponadto Chrystus założył jeden prawdziwy Kościół z misją nawrócenia świata do Chrystusa. W misji tej Chrystus rozkazał swoim Apostołom: "Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody... nauczając je zachowywać wszystko, cokolwiek wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata" (Mt. 28, 19-20).

Fałszywy ekumenizm odrzuca misję jaką jest nawracanie i chce jedynie uznać i promować "dobro" w innych religiach, co według papieża Piusa XI oznacza "porzucenie religii objawionej przez Boga". Dekret Vaticanum II o ekumenizmie (Unitatis redintegratio) i jego Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich (Nostra aetate) opowiadają się za tymi samymi błędami, które zostały potępione przez Papieża.

Gorąco zachęcam naszych przyjaciół i dobroczyńców, aby czytali encykliki prawdziwych papieży sprzed Vaticanum II. Znajdujemy w nich jasne, stanowcze i konsekwentne nauczanie Kościoła katolickiego, które prowadzi nas w tych dla Kościoła ciemnych i pełnych zamętu czasach.

Z modlitwą i błogosławieństwem,

Bp Mark A. Pivarunas CMRI

Z czasopisma "Adsum", October 2018. (2)

www.cmri.org

Z języka angielskiego tłumaczył Mirosław Salawa

–––––––––––––––
Przypisy:
(1) Tytuł artykułu od red. Ultra montes.

(2) Por. 1) Bp Mark A. Pivarunas CMRI, a) Sede vacante. Rocznica śmierci papieża Piusa XII. b) Sedewakantyzm. c) Odpowiedzi na zarzuty wobec stanowiska sedewakantystycznego. d) Vaticanum II "w świetle Tradycji"? e) O Przysiędze antymodernistycznej. f) Czasy ostateczne a fałszywy ekumenizm. g) Ocena spotkań w Asyżu w 1986 i 2011. h) Różnica między gorliwością misyjną świętego Patryka a duchem Vaticanum II. i) Błędy doktrynalne "Dignitatis humanae". j) Wizyta antypapieża Franciszka w USA i "Synod o rodzinie" (2015). k) Długotrwały wakans Stolicy Apostolskiej. List do Ks. Peek odnośnie stanowiska teologicznego Zgromadzenia Maryi Niepokalanej Królowej (CMRI). l) Papiestwo. m) Kościół katolicki i jurysdykcja.

2) "The Reign of Mary", a) Stanowisko Teologiczne Zgromadzenia Maryi Niepokalanej Królowej (CMRI). b) Modernistyczny Kościół: Nawracanie żydów niekonieczne.

3) Ks. Benedict Hughes CMRI, a) Kult człowieka. b) Neopapież – fałszywy papież. c) Zaniechanie potępienia: Bergoglio zaniedbuje obowiązek potępienia zła. d) Sedewakantyzm: jedyny logiczny wniosek. e) Farsa Vaticanum II. Rzetelna ocena soboru po pięćdziesięciu latach. f) Nowa praktyka "dialogu". Duch apostolski zniszczony przez Vaticanum II. g) Pożegnalne słowa do swoich kapłanów. O spuściźnie Benedykta XVI. h) New Age, Nowa Religia. i) A on znowu swoje! Bergoglio wywołuje zgorszenie wśród katolików nonszalanckim podejściem do małżeństwa. j) Papież Pius XII – w pięćdziesiątą rocznicę śmierci.

4) Ks. Noël Barbara, a) Papieska nieomylność a dzisiejszy kryzys w Kościele. b) Uderzające podobieństwo reform Pawła VI do reformy anglikańskiej 1549 roku. c) Katolicka Msza święta a Novus Ordo Missae. Czy NOM jest ważną mszą?

5) Ks. Johannes Heyne, a) Wolność zatracenia: Sprzeczność nauczania Vaticanum II z prawdziwą katolicką nauką. b) Ruch ekumeniczny: Czy Pius XII przyzwolił na ekumenizm? c) Gorliwość religijna.

6) a) Mały katechizm o Syllabusie. b) Mały katechizm o Nieomylności Najwyższego Pasterza.

7) Ks. Ernest Jouin, Papiestwo i masoneria.

8) Bp Jan Chryzostom Janiszewski, Encyklika Leona XIII Papieża o masonii.

9) Papież Leon XIII, Testament.

10) Św. Pius X Papież, a) Encyklika Pascendi dominici gregis o zasadach modernistów. b) Przysięga antymodernistyczna. c) Przemowa do kardynałów przeciw neoreformizmowi religijnemu. d) Encyklika "Acerbo nimis" o wykładzie nauki chrześcijańskiej. e) Krótka Historia Religii (Epitome historiae divinae Revelationis). f) Pierwsze początki katechizmu dla małych dziatek. – Katechizm Krótki. – Katechizm Większy. – Nauka o świętach Pana Jezusa, Matki Boskiej i Świętych Pańskich. – Krótka Historia Religii. g) Motu proprio "Fin dalla prima". Organizacja fundamentalna ludowej akcji chrześcijańskiej.

11) Papież Pius XI, a) Encyklika "Mortalium animos". O popieraniu prawdziwej jedności religii. b) List apostolski mianujący św. Roberta Bellarmina Doktorem Kościoła Powszechnego. c) Pierwsze przemówienie do całego świata – przez radio.

12) Papież Pius XII, a) Encyklika "Mystici Corporis Christi". O Mistycznym Ciele Chrystusa (Litterae encyclicae "Mystici Corporis Christi"). b) Encyklika "Sacra Virginitas" o Świętym Dziewictwie (Litterae encyclicae "Sacra virginitas" de sacra virginitate). c) Moda. Przemówienie skierowane do młodych dziewcząt, wygłoszone w Rzymie w Bazylice Św. Piotra, dnia 22 maja 1941 roku.

13) Ks. Maciej Sieniatycki, a) Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna. b) Zarys dogmatyki katolickiej. c) System modernistów. d) Modernistyczny Neokościół. e) Główne zasady etyki Kanta a etyka chrześcijańska. f) Modernizm w książce polskiej.

14) Abp Walenty Zubizarreta OCD, O modernizmie (De modernismo).

15) Ks. Jacek Tylka SI, a) Dogmatyka katolicka. b) Traktat o Kościele Chrystusowym. c) O obojętności, czyli indyferentyzmie w rzeczach religii. d) O własnościach religii. e) O cnotach heroicznych.

16) Akta i dekrety świętego powszechnego Soboru Watykańskiego (1870), Pierwszy projekt Konstytucji dogmatycznej o Kościele Chrystusowym przedłożony Ojcom do rozpatrzenia.

(Przyp. red. Ultra montes).

( PDF )

© Ultra montes (www.ultramontes.pl)
Cracovia MMXVIII, Kraków 2018

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ:

+
+
+

św. Augustyn naucza, że należy się wystrzegać zupełnie styczności z heretykami, prócz tych wypadków kiedy czynione są starania o ich nawrócenie.

Zatem najbardziej należy się wystrzegać współudziału z heretykami w tych rzeczach, które odnoszą się do czci religijnej.

Istnieją też liczne świadectwa starożytności chrześcijańskiej, z których się okazuje, że Ojcowie Kościoła ze wstrętem odwracali się od heretyckich obrzędów, szczególnie zaś brzydzili się wszelkim współudziałem z heretykami w sprawach religijnych (communicatio in sacris).

(O. Franciszek Suarez SI, Obrona Wiary katolickiej przeciw błędom anglikańskiej sekty, [w:] Dzieła wszystkie, Tom 24. Paryż 1859, s. 709).

Na co czynimy Znak Krzyża Świętego?

Najprzód, na okazanie iż jesteśmy Chrześcijanami to jest żołnierzami Najwyższego Wodza naszego Chrystusa:

bo Znak Krzyża Świętego, jest jakby znamię lub barwa, i odróżnia żołnierzy Chrystusowych od wszystkich nieprzyjaciół Kościoła Świętego, to jest

pogan,

żydów,

turków,

i wszystkich kacerzów. (...)

Nauczycielem Kościoła jest Duch Święty; a przeto Kościół nie może ani czynić, ani nauczać nic takiego, co by w jaki bądź sposób było przeciwne Przykazaniom Bożym.

(Św. Robert kardynał Bellarmin SI, Doktor Kościoła, Wykład Nauki Chrześcijańskiej. Kraków 2015, ss. 11, 52).

Papież w swej encyklice przypomniał także odwieczne nauczanie Magisterium Kościoła w zakresie dzieła ewangelizacji:

"Jasną rzeczą więc jest, Czcigodni Bracia, dlaczego Stolica Apostolska swym wiernym nigdy nie pozwalała, by brali udział w zjazdachniekatolickich.

Pracy nad jednością chrześcijan nie wolno popierać inaczej, jak tylko działaniem w tym duchu, by odszczepieńcy powrócili na łono jedynego, prawdziwego Kościoła katolickiego, od którego kiedyś, niestety, odpadli".

Prawdziwa Religia jest najpewniejszą i jedyną drogą do wiecznej szczęśliwości, od której to Religii jeśli ktoś odstąpi, z całą pewnością wpadnie w wieczne zatracenie.

Zaś dogmatem ateizmu jest, że każdy w swej Religii może się zbawić.

Albowiem tak jak jeden jest Bóg, jedna prawda, jedna słuszność, jedna sprawiedliwość, tak też jedna jest wiara, i Religia, i jeden Boży, i Chrystusowy Kościół, czyli Zjednoczenie, poza którym nie może być zbawienia.

(O. Leonard Lessius SI († 1623), Narada, Której Wiary i Religii trzymać się mamy).

Utrzymywać że Bóg jest zarówno uczczony przez wszystkie Religie, które tylko znajdują się na ziemi, jest to tolerantyzm, który rozwiązłość wymyśliła, bezczelność ogłosiła, a który rozum potępia.

Jedna tylko Religia jest na świecie, tak jak jest tylko jeden Bóg; i ona sama tylko Najwyższą Istotę uczcić może.

Religia, która twierdzi, że wszystkie inne są także dozwolone, nie jest Religią, ale raczej szyderstwem ze czci religijnej, ponieważ Boga czyni bałwanem, u którego wszelki hołd jest w równej cenie.

(O. Mikołaj Jamin OSB, Myśli ściągające się do błędów tegoczesnych. Dział III. O Jedności prawdziwej Religii. Warszawa 1811, s. 57-58).

Papież w swej encyklice przypomniał także odwieczne nauczanie Magisterium Kościoła w zakresie dzieła ewangelizacji:

"Jasną rzeczą więc jest, Czcigodni Bracia, dlaczego Stolica Apostolska swym wiernym nigdy nie pozwalała, by brali udział w zjazdach niekatolickich.

Pracy nad jednością chrześcijan nie wolno popierać inaczej, jak tylko działaniem w tym duchu, by odszczepieńcy powrócili na łono jedynego, prawdziwego Kościoła katolickiego, od którego kiedyś, niestety, odpadli".

Kto utrzymuje, że wszystkie religie są równie dobre, chce powiedzieć, że nie wierzy w żadną prawdziwą, co się równa zaprzeczeniu prawdy objawionej.

Albo też wszystkie uważa za wątpliwe; co jest formalnym aktem apostazji; albowiem pozytywnie wątpić o wierze, jest tyle, co być niewiernym; albo w końcu znaczy tyle, że kwestia religii jest tak małej wagi, że jej nie warto rozbierać; co znaczy tyle jak: nie warto się troszczyć o cel ostateczny, do którego prowadzi religia.

Co jest rzeczywistą niedorzecznością.

Co innego jest brzydząc się błędem, litować się nad błędnowiercami, stykając się z nimi w społecznych stosunkach, tolerować, szanować osobę bliźniego; ale oświadczać się z szacunkiem dla błędu, to coś niewiele mniej jak być półgłówkiem; bo się objawia szacunek dla tego, co nie zasługuje na szacunek; to jest grzechem, bo się objawia szacunek ku temu, co Boga obraża; to jest rzeczą gorszącą bliźniego, bo przez swoją rzekomą tolerancję innych zachęca się do tego, co im szkodę na duszy przynosi.

(Ks. Józef Krukowski, Profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, Rocznik kazań niedzielnych, świątecznych i przygodnych. Kraków 1890, s. 34. – Kazanie o wierze).

Miłosierny Ojciec zapragnął zniszczyć grzech i zjednoczyć rozbitą ludzkość. Dlatego też postał na świat Swojego Syna, Jezusa Chrystusa, który umarł na krzyżu, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno (por. J 11,52).Kiedy Kościół zjednoczy się doskonale w prawdzie i miłości, zjednoczy równocześnie całą rozbitą rodzinę ludzką, usunie z niej jakiekolwiek kłamstwo i egoizm.Wszyscy należący do Kościoła Chrystusowego - świeccy, kapłani, biskupi wraz z papieżem - powinni tworzyć jedną wspólnotę zjednoczoną ze Zbawicielem. Wspólnotę tę ma łączyć jedna wiara, to samo dążenie do zbawienia, szczera miłość .Doskonała jedność nastanie dopiero wtedy, gdy nadejdzie pełnia królestwa Bożego, czyli w dzień ponownego przyjścia Jezusa Chrystusa w chwale. Do tego czasu jednością ma być ustawicznie budowana i wypraszana przez modlitwę.I tego nas naucza papież KK po przez EKUMENIĘ w wierze KK.

Pius XI wydał encyklikę "Mortalium animos" w której uroczyście potępił ekumenizm, przestrzegając katolików przed tą śmiertelną dla Wiary pułapką:

"Wyznawcy tej idei (tj. ekumenizmu - przyp.ŁK) nie tylko są w błędzie i łudzą się, lecz odstępują również od prawdziwej wiary, wypaczając jej pojęcie i stopniowo popadają w naturalizm i ateizm.

Z tego jasno wynika, że ktokolwiek popiera podobne idee lub bierze udział w ich przedsięwzięciach, odstępuje zupełnie od religii przez Boga objawionej."
/

Proszę was wśród łez, i zaklinam was na pamięć strasznego po śmierci sądu, abyście wytrwali w wyznawaniu wiary katolickiej.

Zachowajcie przyrzeczenie uczynione na chrzcie św., żyjcie według przepisów wiary św., i unikajcie błędnowierców i ludzi innej religii, którzy chytrze i podstępnie wszczepiają w was jad swych nauk przewrotnych.

– Biada tym, którzy się im uwieść dają i wpadną do obozu nieprzyjaciół Chrystusa.

(Św. Eugeniusz, Biskup Kartaginy, List z wygnania do wiernych).
//

Chrystus chciał, aby jego uczniowie stanowiący Kościół byli zaczątkiem i narzędziem budowania jedności świata (por. KK 1), sam bowiem przyszedł na świat, aby zjednoczyć ludzkość rozdartą z powodu egoizmu i nienawiści. Jezus założył Kościół, aby współdziałał z Nim w zbawianiu i jednoczeniu świata. Zgodnie z wolą Bożą lud Boży ma jednoczyć świat w Chrystusie, ma budować wspólnotę prawdy i miłości. Niestety, obecnie sam Kościół rozdzielony jest na wiele wspólnot: na kościół katolicki, prawosławny i protestancki. Żeby skutecznie jednoczyć świat, najpierw sam lud Boży musi dążyć do jedności. Chrystus założył tylko jeden Kościół, jedno Swoje Mistyczne Ciało, i pragnie, aby Jego uczniowie nie rozdzielali go, lecz usuwali wszystkie zaistniałe podziały.I to czynią papieże KK WCZEŚNIEJ i DZIŚ

Matka Boża miażdżąca judaizm i pogaństwo. Żydzi wściekli, władze kościelne w panice.

XIII-wieczna figura Matki Bożej miażdżącej stopami pogaństwo i judaizm

Figura Matki Bożej z Dzieciątkiem :
cf.katholisch.de/stephan_kube_ma…

Źródło :
www.katholisch.de/…/antijudische-ma…

św. Augustyn naucza, że należy się wystrzegać zupełnie styczności z heretykami, prócz tych wypadków kiedy czynione są starania o ich nawrócenie.

Zatem najbardziej należy się wystrzegać współudziału z heretykami w tych rzeczach, które odnoszą się do czci religijnej.

Istnieją też liczne świadectwa starożytności chrześcijańskiej, z których się okazuje, że Ojcowie Kościoła ze wstrętem odwracali się od heretyckich obrzędów, szczególnie zaś brzydzili się wszelkim współudziałem z heretykami w sprawach religijnych (communicatio in sacris).

(O. Franciszek Suarez SI, Obrona Wiary katolickiej przeciw błędom anglikańskiej sekty, [w:] Dzieła wszystkie, Tom 24. Paryż 1859, s. 709).

Ekumenizm - Greckie słowo „oecumene” oznacza uniwersalny. Ruch ekumeniczny pragnie zniesienia różnic między wszystkimi religiami i ideologiami na świecie i utworzenie wielkiej jedności -"jednej światowej religii" jest to ruch historycznie protestantko - żydowski , nie jest historycznie Katolicki.
Definicja ogólnie dostępna w internecie jest nieprawidłowa; gdyż nie odzwierciedla prawdziwych celów ; mówi o chrześcijańskich a myśli ( i robi się ,film F.) o wszystkich pogańskich.
Są to metody działania szatana (dwuznaczność) który dąży do „zniesienia” prawdziwej Ofiary Mszy Świętej - która tylko w religii Katolickiej jest ważna od początku chrześcijaństwa.
Bez tej Ofiary Mszy Św. (Przeistoczenia) nie będzie prawdziwego Kościoła Chrystusowego tylko pogaństwo.