Niech nie wychodzi z waszych ust żadna mowa szkodliwa, lecz tylko budująca...
Niech nie wychodzi z waszych ust żadna mowa szkodliwa, lecz tylko budująca, zależnie od potrzeby, by wyświadczała dobro słuchającym. I nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym zostaliście opieczętowani na dzień odkupienia. Niech zniknie spośród was wszelka gorycz, uniesienie, gniew, wrzaskliwość, znieważanie - wraz z wszelką złością. Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni. Przebaczajcie sobie, tak jak Bóg wam przebaczył w Chrystusie. (Ef 4, 29-32)
Już w swoim pierwszym publicznym wystąpieniu Pan Jezus wzywa swoich wyznawców: "Miłujcie waszych nieprzyjaciół". Stawia następnie pytanie: "Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią?" Odpowiedź na tak sformułowane pytania zawiera się w podyktowanym na początku wezwaniu i stanowi podstawę do stwierdzenia: "Jeśli przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski". Przebaczenie staje się fundamentem miłości nieprzyjaciół. Nieprzyjaciel bowiem to człowiek, który wyrządza jakąś przykrość. Normalnym ludzkim odruchem bywa odpłacanie za przykrość przykrością. Umiejętność przebaczenia sprawia, że nieprzyjaciel przestaje być nieprzyjacielem.
Ta nauka przypomina się teraz, gdy słyszymy św. Pawła zachęcającego chrześcijan: "Bądźcie nawzajem dla siebie dobrzy i miłosierni. Przebaczajcie sobie nawzajem". Wcześniej Apostoł wymienia cały katalog działań, które świadczą o wzajemnej wrogości, a które wśród uczniów Chrystusa nie powinny mieć miejsca. Mowa szkodliwa, gorycz, uniesienie, gniew, wrzaskliwość i wszelka złość są tym, co "zasmuca Bożego Ducha Świętego" i co wprowadza niepokój w życie społeczności Kościoła.
Spotykamy ludzi, którzy mówią o sobie: jestem nerwowy. Spotykamy się też z wyjaśnieniem, że życie niesie z sobą wiele powodów do zdenerwowania, że trudno nad zdenerwowaniem zapanować. Warto uświadomić sobie fakt powstawania całego "łańcucha zdenerwowania". Na zdenerwowanie człowiek odpowiada zdenerwowaniem, przenosi własne zdenerwowanie na kolejne spotykane osoby. Jedynym wyjściem staje się umiejętność przerwania tego łańcucha przez przebaczenie przykrości, wszak bardzo wiele "Bóg nam przebaczył w Chrystusie". Przebaczenie oznacza gwarancję ładu społecznego i wzajemnej życzliwości. Ponieważ tak trudno posiąść umiejętność przebaczania, apostoł wskazuje przebaczającego Boga, do którego przecież mówimy: "odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom".
Już w swoim pierwszym publicznym wystąpieniu Pan Jezus wzywa swoich wyznawców: "Miłujcie waszych nieprzyjaciół". Stawia następnie pytanie: "Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią?" Odpowiedź na tak sformułowane pytania zawiera się w podyktowanym na początku wezwaniu i stanowi podstawę do stwierdzenia: "Jeśli przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski". Przebaczenie staje się fundamentem miłości nieprzyjaciół. Nieprzyjaciel bowiem to człowiek, który wyrządza jakąś przykrość. Normalnym ludzkim odruchem bywa odpłacanie za przykrość przykrością. Umiejętność przebaczenia sprawia, że nieprzyjaciel przestaje być nieprzyjacielem.
Ta nauka przypomina się teraz, gdy słyszymy św. Pawła zachęcającego chrześcijan: "Bądźcie nawzajem dla siebie dobrzy i miłosierni. Przebaczajcie sobie nawzajem". Wcześniej Apostoł wymienia cały katalog działań, które świadczą o wzajemnej wrogości, a które wśród uczniów Chrystusa nie powinny mieć miejsca. Mowa szkodliwa, gorycz, uniesienie, gniew, wrzaskliwość i wszelka złość są tym, co "zasmuca Bożego Ducha Świętego" i co wprowadza niepokój w życie społeczności Kościoła.
Spotykamy ludzi, którzy mówią o sobie: jestem nerwowy. Spotykamy się też z wyjaśnieniem, że życie niesie z sobą wiele powodów do zdenerwowania, że trudno nad zdenerwowaniem zapanować. Warto uświadomić sobie fakt powstawania całego "łańcucha zdenerwowania". Na zdenerwowanie człowiek odpowiada zdenerwowaniem, przenosi własne zdenerwowanie na kolejne spotykane osoby. Jedynym wyjściem staje się umiejętność przerwania tego łańcucha przez przebaczenie przykrości, wszak bardzo wiele "Bóg nam przebaczył w Chrystusie". Przebaczenie oznacza gwarancję ładu społecznego i wzajemnej życzliwości. Ponieważ tak trudno posiąść umiejętność przebaczania, apostoł wskazuje przebaczającego Boga, do którego przecież mówimy: "odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom".
