Edward Dajczak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edward Dajczak
Ilustracja
Edward Dajczak (2022)
Herb duchownego Esse in Christo
Być w Chrystusie
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

16 lutego 1949
Świebodzin

Biskup diecezjalny
koszalińsko-kołobrzeski
Okres sprawowania

2007–2023

Biskup pomocniczy
zielonogórsko-gorzowski
Okres sprawowania

1990–2007
(do 1992 gorzowski)

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

15 czerwca 1975

Nominacja biskupia

15 grudnia 1989

Sakra biskupia

6 stycznia 1990

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

6 stycznia 1990

Miejscowość

Watykan

Miejsce

bazylika św. Piotra

Konsekrator

Jan Paweł II

Współkonsekratorzy

Giovanni Battista Re
Myrosław Marusyn

Edward Dajczak (ur. 16 lutego 1949 w Świebodzinie) – polski duchowny rzymskokatolicki, rektor seminarium duchownego w Gościkowie-Paradyżu w latach 1990–1996, biskup pomocniczy zielonogórsko-gorzowski w latach 1990–2007 (do 1992 gorzowski), biskup diecezjalny koszalińsko-kołobrzeski w latach 2007–2023, od 2023 biskup senior diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 16 lutego 1949 w Świebodzinie[1]. Brat polityka Władysława Dajczaka[2]. Ukończył Technikum Elektromechaniczne w Gorzowie Wielkopolskim[1], uzyskując świadectwo dojrzałości. W latach 1969–1975 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Gościkowie-Paradyżu. Święceń prezbiteratu udzielił mu 15 czerwca 1975 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gorzowie Wielkopolskim miejscowy biskup diecezjalny Wilhelm Pluta[3]. Studia kontynuował w Instytucie Teologii Apostolstwa Akademii Teologii Katolickiej, gdzie uzyskał licencjat z teologii na podstawie pracy Życie Boże w człowieku fundamentem apostolskiego działania w świetle wypowiedzi biskupa Wilhelma Pluty[4].

Pracował jako wikariusz w parafiach: św. Wojciecha w Kargowej (1975), Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła w Kostrzynie nad Odrą (1975–1978) i Najświętszego Zbawiciela w Zielonej Górze (1978–1985)[3]. W latach 1985–1988 był dyrektorem diecezjalnego duszpasterstwa charytatywnego w gorzowskiej kurii biskupiej[4]. Równocześnie od 1986 do 1988 pełnił funkcję sekretarza biskupa diecezjalnego Józefa Michalika[1]. W 1987 wszedł w skład rady kapłańskiej i rady konsultorów[3]. W 1989 został członkiem Komisji Charytatywnej Episkopatu Polski[1].

W latach 1988–1990 był ojcem duchownym w Wyższym Seminarium Duchownym w Gościkowie-Paradyżu. W latach 1990–1996 sprawował urząd rektora tego seminarium, będąc jednocześnie przewodniczącym kolegium redakcyjnego „Studiów Paradyskich”[3]. Prowadził wykłady z teologii pastoralnej i teologii modlitwy[4]. Podjął wykłady z teologii duchowości na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu – Sekcja w Gorzowie Wielkopolskim i z teologii dogmatycznej w Diecezjalnym Studium nad Małżeństwem i Rodziną im. Bpa Wilhelma Pluty[3].

15 grudnia 1989 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji gorzowskiej ze stolicą tytularną Azura[1]. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 1990 w bazylice św. Piotra w Rzymie[3]. Głównym konsekratorem był Jan Paweł II, zaś współkonsekratorami arcybiskup Giovanni Battista Re, substytut ds. Ogólnych Sekretariatu Stanu, oraz arcybiskup Myrosław Marusyn, sekretarz Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich[1][5]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Esse in Christo” (Być w Chrystusie)[6]. W diecezji objął urząd wikariusza generalnego[3], kierował wydziałem nauki katolickiej, zajmującej się m.in. formacją katechetów[1], a także należał do komisji ds. stałej formacji kapłanów i diecezjalnej komisji synodalnej, rady kapłańskiej oraz rady duszpasterskiej[3].

23 czerwca 2007 papież Benedykt XVI mianował go biskupem diecezjalnym diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej[7][8]. Diecezję objął kanonicznie 9 lipca 2007[9]. 11 sierpnia 2007 odbył ingres do katedry w Koszalinie, a dzień później do konkatedry w Kołobrzegu[10][11]. Ze względu na stan zdrowia, m.in. zaburzenia depresyjne po trzykrotnym przebyciu zakażenia koronawirusem SARS-CoV-2[12], złożył rezygnację ze sprawowanego urzędu, którą papież Franciszek przyjął 2 lutego 2023[13][14].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski został wiceprzewodniczącym Komisji Charytatywnej, delegatem ds. Nauczycieli oraz ds. Duszpasterstwa Nauczycieli[1]. Wszedł także w skład Komisji Duszpasterstwa[1], Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego[15], a także Rady ds. Duszpasterstwa Młodzieży[16]. W 2007 i w 2012 został wybrany do Rady Stałej[17][18]. Objął również funkcję członka Komisji Nadzorczej Krajowego Biura Organizacyjnego Światowych Dni Młodzieży[6]. W 1999 rozpoczął współorganizowanie Przystanku Jezus – spotkań ewangelizacyjnych odbywających się podczas festiwalu rockowego Przystanek Woodstock. Zainicjował pielgrzymki nauczycieli na Jasną Górę pod nazwą Warsztaty w drodze[1].

Konsekrował biskupów pomocniczych koszalińsko-kołobrzeskich: Krzysztofa Zadarkę (2009) i Krzysztofa Włodarczyka (2016)[5].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

W 2023 prezydent RP Andrzej Duda nadał mu Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[19].

W 2007 został odznaczony Odznaką Honorową za Zasługi dla Województwa Lubuskiego[20].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j Bp Dajczak ordynariuszem koszalińsko-kołobrzeskim. episkopat.pl (arch.), 2007-06-23. [dostęp 2016-10-30].
  2. ↑ Z. Szproch: Lubuskie zasługuje na więcej. W Sejmie dla Was (wywiad z senatorem VII kadencji – Władysławem Dajczakiem). drezdenecka.pl, 2011-09-27. [dostęp 2014-08-21].
  3. ↑ a b c d e f g h K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 26–27. ISBN 83-7052-900-3.
  4. ↑ a b c D. Gronowski. Z Gorzowa do Koszalina. „Niedziela”. 26/2007. s. 5. ISSN 0208-872X. [dostęp 2018-05-05]. 
  5. ↑ a b Edward Dajczak. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2016-06-12]. (ang.).
  6. ↑ a b Edward Dajczak na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-10-09].
  7. ↑ Nomina del Vescovo di Koszalin-Kołobrzeg (Polonia). press.vatican.va, 2007-06-23. [dostęp 2014-05-06]. (wł.).
  8. ↑ Bp Dajczak ordynariuszem koszalińsko-kołobrzeskim. episkopat.pl (arch.), 2007-06-23. [dostęp 2013-08-10].
  9. ↑ Bp Dajczak objął diecezję koszalińsko-kołobrzeską. ekai.pl (arch.), 2007-07-09. [dostęp 2018-05-05].
  10. ↑ Koszalin: Ingres bp Edwarda Dajczaka. ekai.pl (arch.), 2007-08-11. [dostęp 2018-05-05].
  11. ↑ Bp Dajczak: Czuję się w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej jak w domu. ekai.pl (arch.), 2012-08-12. [dostęp 2018-05-05].
  12. ↑ Biskup Edward Dajczak złożył rezygnację. Przyjął ją papież Franciszek. rp.pl, 2023-02-02. [dostęp 2023-02-02].
  13. ↑ Rinuncia e successione del Vescovo di Koszalin-Kołobrzeg (Polonia). press.vatican.va, 2023-02-02. [dostęp 2023-02-02]. (wł.).
  14. ↑ Komunikat Nuncjatury Apostolskiej w Polsce. episkopat.pl, 2023-02-02. [dostęp 2023-02-04].
  15. ↑ G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 58. ISBN 83-911554-0-4.
  16. ↑ Rada ds. Duszpasterstwa Młodzieży. episkopat.pl (arch.). [dostęp 2013-08-10].
  17. ↑ Warszawa: nowi członkowie Rady Stałej KEP. ekai.pl (arch.), 2007-10-03. [dostęp 2018-05-05].
  18. ↑ Wybory 359. Zebrania Plenarnego. episkopat.pl (arch.), 2012-10-05. [dostęp 2016-07-26].
  19. ↑ M.P. z 2023 r. poz. 763 [dostęp 2023-07-28].
  20. ↑ Wykaz Osób, Instytucji i Organizacji, którym przyznano „Odznakę Honorową za Zasługi dla Województwa Lubuskiego”. 2007 rok. lubuskie.pl. [dostęp 2022-12-28].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Biskupi gorzowscy i zielonogórsko-gorzowscy
Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy
Biskupi koszalińsko-kołobrzescy
Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Edward_Dajczak&oldid=73432619”