Katolicy z Sanoka, ostatni katolicy Kościoła walczącego. Jesteśmy z Wami!

Bardzo dziękuję za wyczerpującą odpowiedź.
Cieszę się, że w tak wielu kwestiach się zgadzamy, jednak pozwolę sobie nadal roztrząsać swoje wątpliwości z nadzieją na dalszą dyskusję.
I znów na wstępie zaznaczam, że ani trochę nie chodzi mi o umniejszanie wagi problemu, ale raczej o stosowane rozwiązania i jakiś smutny wewnętrzny konflikt w całej tej sprawie.

Z tego, co zrozumiałam, są dwa główne argumenty przemawiające za tym, aby opuścić te miejsca, w których stosowana jest zła praktyka udzielania i przyjmowania Komunii Św. na rękę. Jednym jest akceptacja poprzez samą obecność przy tym procederze, czyli kładzie się tu nacisk na wybór. Zgodnie z tą zasadą, mamy wspierać liczebnie i finansowo te miejsca, w których Najświętszy Sakrament jest szanowany. Co do tego nie mam wątpliwości. Przemawia do mnie ten argument. Jedynym problemem rzeczywiście może być dostępność takich miejsc, ale nie jest to szczególnie uciążliwe, przynajmniej od święta.

Drugi argument – najważniejszy, bo też sprawa jest najtragiczniejsza i nie można o tym pomyśleć bez wzdrygnięcia – dotyczy konieczności deptania po cząstkach Hostii. Tutaj niestety rzecz jest bardziej skomplikowana. Nie wiem, jak wygląda to w innych częściach Polski, ale w mojej i sąsiedniej diecezji Msza Święta w tradycyjnym rycie jest odprawiana w kościołach stojących w dużych miastach, gdzie poza tą odprawianą raz na jakiś czas Mszą Trydencką, właśnie bardziej niż w innych miejscach rozpowszechniona jest ta nieszczęsna praktyka. A to oznacza, że wybierając się na Mszę tradycyjną, spotykamy się z większym prawdopodobieństwem nieświadomego nadepnięcia na Ciało Pańskie (o zgrozo!) niż na nowej Mszy odprawianej w wiejskim kościele, w którym jedna czy trzy osoby, gdzieś z boku, przyjmują Komunię na rękę bez szczególnej aprobaty kapłana ją udzielającego.

A gdyby tak zastanowić się głębiej i pójść o krok dalej w tej próbie znalezienia miejsc zupełnie „czystych”, to niestety po uruchomieniu wyobraźni, można dojść do wniosku, że takich miejsc nie ma. Nawet przechodzenie koło kościoła może być „niebezpieczne”.
Skąd mamy pewność, że możemy swobodnie dotykać klamek, poręczy, uchwytów w tramwajach? Czy w końcu do kaplicy Bractwa Św. Piusa, ktoś, kto wcześniej był w innym kościele, nie mógł wnieść „czegoś” na butach?
A jak to bywało dawniej? Przecież ze czcią wobec Najświętszego Sakramentu pośród kapłanów już wcześniej bywały problemy. Jaka pewność, że firmy sprzątające kościoły potrafiły uszanować miejsce? Do Polski przyjeżdżali też katolicy z innych krajów, gdzie wcześniej takie rzeczy się działy, może nawet przyjmowaliśmy ich w swoich domach.
Podążając tą ścieżką można rzeczywiście popaść w pewien obłęd. Dramatyczny obłęd, bo jak najbardziej uzasadnione jest przejęcie się tym faktem. Tylko, czy w ten sposób nie stajemy się podobni do ludzi, którzy lękając się o swoje życie, wszędzie wokół widzą koronawirusa?
Nasz lęk jest słuszny, bo jest to lęk przed znieważeniem Pana Boga. Tylko, czy gdyby to wszystko rzeczywiście potraktować z pełną powagą, nie będzie to właśnie lęk paraliżujący i oddzielający od Pana Boga?
W końcu to tylko nasza wyobraźnia mówi nam, że idąc do Komunii środkową nawą, gdzieś przy balaskach, możemy nadepnąć na cząstkę Hostii. Tak naprawdę nie wiemy, czy one tam są, nie widzimy ich, gdybyśmy widzieli, nie nadepnęlibyśmy. Równie dobrze w kościele możemy nie nadepnąć na żadną cząstkę, a zrobić to po wyjściu z kościoła na chodniku albo w sklepie.
Stąd moje pytanie: jaka jest tu waga i rola świadomości oraz dobrowolności?

Teraz chciałabym się odnieść do zestawienia z satanizmem.
Napisali Państwo: „W ten sposób można by było uzasadnić swoją obecność na mszy satanistycznej, bo przecież tam także poniża się Hostie konsekrowane jeśli się je zdobyło.” i „W kościołach także można dokonywać satanistycznych obrzędów. A bez wątpienia chodzenie po Ciele Chrystusa takim jest.”
Wydaje mi się, że to jest zbyt daleko idące zestawienie i właśnie kwestia świadomości oraz dobrowolności na pewno jest tutaj bardzo ważna. Czym innym jest celowe zgromadzenie osób, które z nienawiści do Boga i ku swojej zgubie, chcą odprawiać na Nim swoje obrzydliwości. Czym innym jest nieświadome znieważanie Pana Boga przez ludzi, którzy nie mają takiej intencji. W pierwszym przypadku cierpienie Chrystusowi zadają przede wszystkim ciężkie grzechy i nienawiść tych ludzi. W drugim brak wiary „organizatorów”. Różnica jest też taka, że wybierając się na Mszę Św. do kościoła katolickiego, idziemy na Mszę, w której Pan Jezus Sam dobrowolnie się ofiarowuje, więc nie chodzi tu o mury, a o konkretne wydarzenie, które tylko w Kościele Katolickim może mieć miejsce. Nie można tego zestawiać z praktykami satanistycznymi.

Napisali Państwo: „Nie jesteśmy odpowiedzialni za niezawinioną czy zawinioną nieświadomość ludzi i nie mamy ani możliwości, ani obowiązku brać na siebie odpowiedzialności za ich nawracanie. Pisze Pani o trwaniu pod krzyżem na Kalwarii w ten sposób, jakby Pani obecność na Mszy, w której depcze się po partykułach Pańskiego Ciała, miała jakieś znaczenie dla nawrócenia nieświadomych.” i dalej: „Wiemy, że nikogo nie nawrócił współudział w złu jakiejś dobrej osoby. Współczucie dla ludzi, którzy nie mają żadnej wrażliwości dla świętości w Kościele, nie jest Pani obowiązkiem. Nie pomoże im Pani, razem z nimi rozdeptując święte Hostie. Jedyne, co można zrobić, to zawalczyć, żeby tego zwyczaju w naszym parafialnym kościele nie było, albo całkowicie odejść do miejsca, w którym by przyjąć własne sakramenty, nie będzie trzeba chodzić po Ciele Chrystusa. ”

I tutaj rzeczywiście nieco się rozmijamy. Możliwe, że brak mi odpowiedniej wiedzy, ale spróbuję w formie porównania przestawić swoje rozumienie sprawy.

Załóżmy, że ojciec ma dziesięciu synów. Dziewięciu z nich dopuszcza się wobec niego jakiejś potwornej obrzydliwości w pokoju, w którym mieszkają wszyscy synowie. Jeden z synów nie może patrzeć na to, co robią pozostali, upomina ich, ale nie słuchają. Nie może też wyjść, bo ojciec zakazał im wychodzić z tego pokoju. Poza nim jest niebezpiecznie. Będąc zaś w nim, staje się niejako uwikłany w zbrodnię braci.
Ma dwa rozwiązania:
1) Zwraca się do ojca: „Moi bracia strasznie zawinili przeciw tobie i nie chcą mnie słuchać. Proszę zrób z nimi porządek a mi wygrodź kawałek tego pokoju, gdzieś w rogu, będę sobie tam sam spokojnie mieszkał i nie będę cię obrażał. Może z czasem bracia sami się poprawią i też przyjdą do mnie, wtedy wyburzymy ścianę”
2) Zwraca się do ojca: ” Ojcze, strasznie zawiniliśmy przeciwko tobie, moi bracia i ja, ulituj się nad nami wszystkimi, nie opuszczaj naszego pokoju, skoro obiecałeś, że w nim będziesz do końca i tylko w nim jesteśmy bezpieczni, nie karz ich za to, co czynią, a ja ci się postaram wynagrodzić za nas wszystkich, będę jeszcze więcej cię kochał i pokutował za moich braci.”

Do mnie bardziej przemawia druga wersja. Zdaje mi się godna świętych, ze względu na których często Pan Bóg wstrzymywał swoje karanie.
I tu pojawia się też problem – czy ta przegroda/ściana nie jest formą podziału i czy chcąc uniknąć nieświadomego deptania po Ciele Chrystusa nie popadamy w świadome Jego rozrywanie? To brzmi dość propagandowo, ale moje wątpliwości nie są atakiem, one po prostu w takiej formie istnieją.

Piszą Państwo: „Współczucie dla ludzi, którzy nie mają żadnej wrażliwości dla świętości w Kościele, nie jest Pani obowiązkiem”, a jednak jeśli już się im współczuje, to czy nie wolno? Czy należy w sobie gasić takie uczucia? Nikt tu nie mówi przecież o współczuciu, które jest akceptacją złego działania, ale o szacunku do błądzącego człowieka. Łatwo patrzy się na sprawy wiary z perspektywy osoby urodzonej w rodzinie o katolickich tradycjach, ale są ludzie, którzy poznawali Kościół nie w domu a poza nim i nie mieli szansy spotkać się z inną jego wizją, niż ta, którą roztoczył przed nimi współczesny świat. Nie chodzi o to, by się narzucać, ale jeśli ktoś szuka, to dlaczego mu nie pomóc?
Pisza Państwo: „Nie jesteśmy handlarzami zachwalającymi swój towar. Msza Święta nie jest towarem, by go reklamować, to wielka świętość i tajemnica obecności Bożej na Ziemi. Jest to śmiertelnie poważna sprawa naszej duszy” a w innym miejscu: ” albo całkowicie odejść do miejsca, w którym by przyjąć własne sakramenty” i zdaje mi się, że w tym sformułowaniu „przyjąć własne sakramenty” jest właśnie jakieś niebezpieczne podejście do sakramentów jak do towarów, które należy sobie „zapewnić” do zbawienia. A jednak chyba istotą Komunii Świętej jest to, że to Sam Chrystus pragnie królować w sercach członków Jego Mistycznego Ciała, jednoczyć się z nimi i uświęcać dusze. Jeśli tak jest, to pomoc w doprowadzaniu do Niego zagubionych owiec, chyba jednak sprawia tę radość w Niebie.

I jeszcze jedna rzecz: „a mimo to Pan Bóg dopuścił zmiecenie świątyni z powierzchni ziemi za to, że sponiewierali Bożego Syna”. A no właśnie, proszę wytłumaczyć mi, gdzie błądzę…
Zdaje mi się, że to my sponiewieraliśmy Bożego Syna – my, wszyscy grzesznicy.
Pan Jezus umarł również za moje obżarstwo, lenistwo, pychę, czy każde niesprawiedliwe, nienawistne słowo. Czy się mylę?
Jeśli tak jest, to więcej rzeczywiście powinniśmy się przejmować tymi wszystkimi grzechami okropnymi, które i my popełniamy, i nasi bliźni, bo to je Pan Jezus dźwigał na swoich barkach na Kalwarię. I chyba więcej powinniśmy się zająć tym, by tych grzechów – świadomych i dobrowolnych – Mu nie dodawać i nie prowokować nikogo do nich, niż tym, by snuć swoje scenariusze ratunku dla Kościoła, bo od tego mamy Głowę – Chrystusa, by myślała za wszystkie członki.
A ostatecznie nie wiemy przecież, ile nam dni zostało. Raczej też nie będziemy zdawali sprawy ze znajomości objawień i proroctw, czy poznania się na tym „kto jest kim” a z miłości do Pana Boga, bliźnich, z wypełniania przykazań, z każdej godziny pracy i każdej godziny zmarnowanej na szemranie.

Co do tego fragmentu odpowiedzi: „Dlatego najpierw trzeba szukać Bożej czci a dopiero potem rozglądać się za ludźmi. Jak Bóg będzie godnie uczczony, to wysłucha Pani modlitw za grzeszników i da im nawrócenie dzięki Pani sprawiedliwości. Jeśli Pani jednak będzie uczestniczyć w ich grzechach, modlitwa Pani będzie modlitwą grzesznika, obłudną, skierowaną na własne widzimisię, a nie na wolę Bożą. Modlitwa grzesznika nie jest powodem do błogosławieństwa.”, to rzeczywiście zależy, jak podchodzimy to tej świadomości i dobrowolności, czy rzeczywiście jest to uczestniczenie w grzechach innych ludzi i gdzie jest granica tego uczestniczenia, czy przy drzwiach do kościoła, czy na chodniku po drugiej stronie ulicy.

Na zakończenie chciałabym jednak podkreślić, że ja też jestem przejęta tym, co się dzieje i uważam, że woła to o pomstę do Nieba. Mam tylko wątpliwości, co do zastosowanych środków nacisku i perswazji. Szantaż, że jeśli nie zostaniemy wysłuchani, opuścimy kościoły, wydaje mi się dziecinny i niestety wpisuje się nieszczęśliwie w wiele komentarzy bardzo ostrych i niesmacznych, jakie można przeczytać na tej stronie.
Można a czasem nawet trzeba krytykować postępowanie papieża, ale fotomontaż jego głowy z pogańską boginką, to cios poniżej pasa i poniżej poziomu katolika. Bardzo przypomina mi to grafiki z czasów Lutra. A czy jest coś bardziej tradycyjnego nad szacunek dla następcy św. Piotra? Nie ze względów personalnych, ale przez wzgląd na sam urząd. Jeśli wyrzekniemy się jednego z fundamentów katolickości, o który rozbijały się herezje, to co nam zostanie? Nie trzeba być posłusznym temu, co z wiarą niezgodne, ale przecież nie wiemy kto się nawróci przed końcem życia, może nawet niektórzy dziś tak wyszydzani, zostaną męczennikami. A my też możemy upaść i skończyć marnie. Niestety takie obrazki właśnie sprawiają, że uważa się nas za hipokrytów.

O wiele bardziej „smaczna” w przekazie i stosowna była akcja prowadzona przez Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi i ona w wielu miejscach rzeczywiście przyczyniła się do sukcesu albo chociaż ograniczenia tej złej praktyki. Do tego miała charakter informacyjny a nie obraźliwy, była skierowana bezpośrednio do kapłanów, zgodnie ze świecką, ale chyba bardzo katolicką zasadą „w oczy a nie poza oczy”.

Takie są moje dalsze przemyślenia.
Jestem bardzo ciekawa odpowiedzi.

PolubieniePolubienie

A jednak zajrzałam (o człowieku słabego charakteru!).
I zupełnie nie rozumiem, dlaczego zebrało mi się za księży.

Moje cytowanie katechizmu o świadomości i dobrowolności nie miało odnosić się do osób przyjmujących Komunię Św. na rękę (chociaż ich dotyczą te same zasady).
Przecież takich wśród nas nie ma!

Chodziło mi raczej o wskazanie na to, że człowiek, który przyjmuje Komunię Św. do ust z uszanowaniem i pokorą, nie posiadając woli znieważenia Boga, jeśli nieświadomie i bezwiednie nadepnie, czy to w kościele, czy poza nim, na okruszynę Hostii, nie ma grzechu ciężkiego i nie traci życia nadprzyrodzonego w duszy.

Co nie zmienia faktu, że na tyle, na ile można, mamy obowiązek starać się to uniemożliwić, nie popadając jednocześnie w inne grzechy, które nam tę łaskę uświęcającą mogą wykraść.

Krytyka kapłanów jest zrozumiała chociaż bardzo gorzka. Pamiętajmy, że wielu z nich znalazło się obecnie w sytuacji nie do pozazdroszczenia, wcale nie chcąc zniewag, ale i bojąc się podziałów a nie ufając dostatecznie swojemu sumieniu, zrzuciło odpowiedzialność na karb posłuszeństwa, które przecież ślubowali.
Obrażanie ich nie jest chyba odpowiednią formą wsparcia czy nacisku.
W wielu kościołach odpowiedzią na przymuszenie do udzielania Komunii Św. na rękę stało się przywrócenie balasek i więcej nabożeństw ku czci Najświętszego Sakramentu.
Nie posądzajmy zatem o złą wolę wszystkich. A nawet ci, którzy mają tę złą wolę, są szczególnie godni naszego współczucia jako nieszczęśnicy odwracający się od prawdziwych skarbów w stronę zgubnych marności.
Skoro Pan Bóg właśnie tych ludzi powołał do swojej służby, to chyba nie powinniśmy szemrać przeciwko Jego woli. A ci, grzeszni tak samo jak my, ludzie przecież sami często obracali się w środowiskach, które nie pomagały w kształtowaniu odpowiedniej wrażliwości na obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie.
Panu Tadeuszowi w modlitwie za kapłanów polecam prosić o wstawiennictwo św. Dyzmy.

Co do papieża, nie nam sądzić o kulisach konklawe. Do nas należy natomiast pamiętać, że wszystko, co dzieje się w Kościele, dzieje się za przyzwoleniem Pana Boga. Jeśli nie umiemy zmusić się do uszanowania człowieka, to wykażmy chociaż przywiązanie do wartości, które reprezentuje piastowany przez niego urząd papieski. W razie wątpliwości zawsze lepiej zachować powściągliwość.

Nie chciałam nikogo urazić swoimi komentarzami, skoro jednak zasiałam jakąś niezgodę i sprowokowałam do gniewu, przepraszam. Jeśli natrętnie nawiązywałam do miłości bliźniego bądź trwania w jedności Kościoła, wynikało to zapewne z moich osobistych wyrzutów sumienia.

Celem mojej krytyki było jedynie przypomnienie starej zasady, że zło należy zwyciężać dobrem. Reakcją na rewoltę nie może być inna rewolta, na zgorszenie nie należy odpowiadać innym zgorszeniem. W ten sposób większą krzywdę robimy sobie niż gorszycielom i rewolucjonistom, którym zresztą też nie pomagamy.

Ciekawym doświadczeniem była ta rozmowa.

Pozdrawiam serdecznie,
życząc wytrwałości w wierze, stałości w nadziei i odwagi w miłości.
Obyśmy wszyscy dotarli szczęśliwie do celu, do którego teraz wspólnie zmierzamy!
Może tam poznamy imiona i twarze.

PolubieniePolubienie