Stanisław Michalkiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Michalkiewicz
Ilustracja
Stanisław Michalkiewicz, Kielce, 15.12.2019
Data i miejsce urodzenia

8 listopada 1947
Lublin

Prezes Unii Polityki Realnej
Okres

od 1997
do 1999

Poprzednik

Janusz Korwin-Mikke

Następca

Janusz Korwin-Mikke

Stanisław Andrzej Michalkiewicz (ur. 8 listopada 1947 w Lublinie) – polski prawnik, nauczyciel akademicki, eseista, publicysta, polityk i pisarz. Współzałożyciel i w latach 1997–1999 prezes Unii Polityki Realnej.

Wykładowca w Wyższej Szkole Stosunków Międzynarodowych i Amerykanistyki w Warszawie oraz Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Syn Julii i Stefana[1]. Jego rodzice byli nauczycielami[2]. Szkołę podstawową i liceum ogólnokształcące skończył w Bełżycach[3]. W 1969 został absolwentem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W 1972 ukończył podyplomowe studium dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim.

Działalność polityczna i zawodowa[edytuj | edytuj kod]

PRL[edytuj | edytuj kod]

Stanisław Michalkiewicz (2007)
Stanisław Michalkiewicz i Grzegorz Braun w trakcie premiery książki "Kulisy indoktrynacji" Marcina Roli (2023).

Od 1969 do 1970 był pracownikiem Miejskiego Zarządu Gospodarki Terenami w Gdańsku[4]. W 1972 rozpoczął pracę w związanym ze Zjednoczonym Stronnictwem Ludowym piśmie „Zielony Sztandar” w dziale łączności z czytelnikami, gdzie udzielał porad prawnych. Z pismem był związany do 1982, kiedy po wprowadzeniu stanu wojennego został zweryfikowany negatywnie[potrzebny przypis]. W latach 1977–1980 współpracował z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Od 1977 był redaktorem i drukarzem niezależnego pisma „Gospodarz”. Publikował w tym czasie również w drugoobiegowym piśmie „Opinia” pod pseudonimem Andrzej Stanisławski. W tym okresie podjął także dodatkową pracę tłumacza w warszawskim oddziale Agencji Prasowej „Novosti” i zarobione tam pieniądze przeznaczał na finansowanie druku „Gospodarza”. W latach 1978–1979 uczestniczył w manifestacji patriotycznych organizowanych przez Wojciecha Ziembińskiego[4].

Od jesieni 1980 należał do NSZZ „Solidarność”, był współzałożycielem i przewodniczącym komisji zakładowej w Wydawnictwie Prasa ZSL[4]. W 1981 został członkiem Komisji Koordynacyjnej Wydawnictw i Agencji Prasowych. 27 września tego samego roku był jednym z sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości. Nawiązał współpracę z niezależnym wydawnictwem „Krąg”, kierowanym przez Wojciecha Fałkowskiego i Andrzeja Rosnera. Pod koniec marca 1982, pod szyldem wydawnictwa „Krąg”, opublikował książkę Wojciecha Roszkowskiego „Najnowsza historia Polski” w nakładzie ponad 1000 egzemplarzy.

12 maja 1982 został internowany i osadzony na Białołęce, gdzie zaprzyjaźnił się z Januszem Korwin-Mikkem. 23 lipca tego samego roku został zwolniony, po czym podjął pracę robotnika rolnego w okolicach Grójca, następnie był robotnikiem w firmie „Thomex”. W tym też okresie, wykorzystując kontakty z drukarzami, organizował powielanie ulotek dla potrzeb podziemnej „Solidarności”. Jesienią 1983, wraz z Marianem Miszalskim, rozpoczął wydawanie podziemnego pisma „Kurs”, co zainaugurowało powstanie wydawnictwa o tej samej nazwie. Było to przedsięwzięcie samofinansujące się. Mając znajomości w środowisku drukarzy, wydawał też „Dokumenty SDP”, dla potrzeb zdelegalizowanego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Wydał również pierwszy numer pisma „Wezwanie” pod redakcją Tomasza Jastruna.

W 1987 został jednym z sygnatariuszy aktu założycielskiego stowarzyszenia Ruch Polityki Realnej (którego prezesem został Janusz Korwin-Mikke), przekształconego później w partię Unia Polityki Realnej.

Od 1978, w związku ze swoją działalnością opozycyjną, był rozpracowywany przez Służbę Bezpieczeństwa[1].

III RP[edytuj | edytuj kod]

W latach 1991–1993 zasiadał w Trybunale Stanu[5]. Był autorem projektu polskiej konstytucji, w którym zawarty był m.in. zakaz uchwalania budżetu z deficytem[6]. Był też autorem projektu nowelizacji kodeksu karnego, przewidującej przywrócenie kary śmierci[7].

W latach 1997–1999 pełnił funkcję prezesa, a 2004–2005 wiceprezesa Unii Polityki Realnej. W tym czasie zadeklarował się jako konserwatywny liberał. Z ramienia UPR kandydował bez powodzenia w 1991[8], 1993[9] i w 1997 do Sejmu, w 2001 do Senatu, w 2002 do sejmiku mazowieckiego i w 2004 do Parlamentu Europejskiego. W 2005 ponownie bezowocnie ubiegał się o mandat senatora, kandydując jako bezpartyjny reprezentant Ligi Polskich Rodzin. Po wyborach powrócił do UPR. W październiku 2009 wystąpił z tej partii (po kongresie, na którym z członkostwa zrezygnował Janusz Korwin-Mikke). Podjął współpracę z Wolnością i Praworządnością, a następnie z Kongresem Nowej Prawicy. W 2011 został członkiem honorowym Stowarzyszenia KoLiber[10]. W kwietniu 2019 skierował list do uczestników kongresu komitetu wyborczego (od lipca 2019 funkcjonującego jako federacyjna partia polityczna) Konfederacja KORWiN Braun Liroy Narodowcy wyrażającego poparcie dla tego ugrupowania politycznego przed odbywającymi się w tym samym roku wyborami do Parlamentu Europejskiego[11]. W styczniu 2023 przed wyborami parlamentarnymi w tym samym roku na łamach serwisu internetowego YouTube ponowił poparcie dla federacyjnej partii politycznej Konfederacja Wolność i Niepodległość[12][13]. 13 grudnia 2023 Stanisław Michalkiewicz razem z Januszem Korwinem-Mikke i Robertem Iwaszkiewiczem na konferencji prasowej zapowiedział on utworzenie nowej partii politycznej, której liderem będzie Janusz Korwin-Mikke[14] - przy okazji sam Korwin-Mikke ogłosił start Michalkiewicza w wyborach do Parlamentu Europejskiego[15]. 5 stycznia 2024 w serwisie X Janusz Korwin-Mikke ogłosił nazwę nowej partii politycznej, której współtwórcą będzie m.in. Stanisław Michalkiewicz. Według polityka nazwa nowej partii to "KORWiN" i ma taki sam program wyborczy, jak poprzedni KORWiN (Nowa Nadzieja)[16].

Działalność publicystyczna[edytuj | edytuj kod]

Publikuje na łamach „Najwyższego CZASU!”, „Mojej Rodziny”, „Magna Polonia” i innych pism. Od września 2006 do grudnia 2013 jego felietony emitował Program I Polskiego Radia. Był felietonistą Radia Maryja i w latach 2003–2019 Telewizji Trwam, w ramach cyklicznej audycji „Myśląc Ojczyzna[17] oraz w latach 2011–2019 na łamach tygodnika „Gazeta Polska[18]. Był publicystą „Naszego Dziennika[19], „Dziennika Polskiego[20], „Opcji na prawo[21], „Powściągliwości i Pracy[22], „Naszej Polski” i „Niezależnej Gazety Polskiej”.

Interia zamieszczała jego artykuły w serwisie biznesowym. Blog Michalkiewicza wygrał wyróżnienie Blog Bloggerów w konkursie Blog Roku 2008, organizowanym przez onet.pl[23]. Regularnie pisze także w serwisie Nowy Ekran.

29 marca 2006 na antenie Radia Maryja wygłosił felieton[24], który Rada Etyki Mediów i Marek Edelman uznali za antysemicki[25]. Kieleckie Stowarzyszenie im. Jana Karskiego dopatrzyło się w nim treści propagujących kłamstwo oświęcimskie[26]. Prokuratura Rejonowa w Toruniu nie podzieliła tych zarzutów i umorzyła postępowanie[27][28].

Został członkiem i sekretarzem Kapituły Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza[29][30]. W 2016 podczas I Ogólnopolskiego Forum Organizacji i Ruchów Wolnościowych otrzymał Nagrodę im. Frédérica Bastiata[31].

W 2011 roku Michalkiewicz, znany z wspierania Radia Maryja, na łamach internetowego serwisu „Nowy Ekran” potępił posła Jana Filipa Libickiego za jego „ultra-katolicyzm”, dodając, że „żadne wyznanie tak nie pierdzi, jak katolickie”[32].

Felietony i wypowiedzi publiczne Michalkiewicza wielokrotnie były uznawane za antysemickie i potępiane przez część opinii publicznej[33][34][35][36][37].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Wywiady[edytuj | edytuj kod]

Biografia

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty, ma troje dzieci. Jego najstarszy syn, Mateusz Michalkiewicz (ur. 1972), w grudniu 2018 publicznie przeprosił za słowa ojca wypowiedziane pod adresem kobiety będącej ofiarą księdza-pedofila[38].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Dane osoby z katalogu osób rozpracowywanych. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2018-10-25].
  2. wSensie.tv: Stanisław Michalkiewicz po raz pierwszy szczerze o sobie i swojej rodzinie. [dostęp 2019-07-14].
  3. Życiorys - Stanisław MICHALKIEWICZ [online], www.michalkiewicz.pl [dostęp 2019-02-10].
  4. a b c Włodzimierz Domagalski, Stanisław Michalkiewicz [online], Encyklopedia Solidarności [dostęp 2019-12-07].
  5. Trybunał Stanu - Poprzednie kadencje [online], trybunalstanu.pl [dostęp 2019-07-14].
  6. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. upr.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-04-21)]., UPR
  7. Ustawa o przywróceniu kary śmierci. upr.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-10-01)]., UPR
  8. Baza danych kandydatów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w wyborach parlamentarnych w 1991 r. [online], web.archive.org [dostęp 2020-05-29] [zarchiwizowane z adresu 2015-02-26].
  9. Baza danych kandydatów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w wyborach parlamentarnych w 1993 r. [online], web.archive.org [dostęp 2020-05-29] [zarchiwizowane z adresu 2015-02-26].
  10. Konwent stowarzyszenia przeszedł do historii. koliber.org, 18 grudnia 2011. [dostęp 2014-09-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 września 2014)].
  11. Konfederacja zaprezentowała kandydatów na europosłów | Europarlament 2019 [online], europarlament.pap.pl, 6 kwietnia 2019 [dostęp 2020-10-12].
  12. Kibicuję Konfederacji, reszta partii to szajs. Stanisław Michalkiewicz [dostęp 2023-01-16].
  13. Wpływy ruskie, pruskie i amerykańskie - Stanisław Michalkiewicz [online], michalkiewicz.pl, 9 września 2023 [dostęp 2023-09-09].
  14. Janusz Korwin-Mikke rusza z nową partią. Zdradził już postulaty. "Kotlety schabowe, a nie świerszcze" [online], gazetapl, 13 grudnia 2023 [dostęp 2024-01-12] (pol.).
  15. Janusz Korwin-Mikke i Stanisław Michalkiewicz zakładają nową partię, dorzeczy.pl, [dostęp 2024-03-17].
  16. Polsat News, Janusz Korwin-Mikke znów założył partię. Ujawnił nazwę [online], polsatnews.pl, 5 stycznia 2024 [dostęp 2024-01-12] (pol.).
  17. Stanisław Michalkiewicz [online], RadioMaryja.pl [dostęp 2022-09-05] (pol.).
  18. Stanisław Michalkiewicz | Gazeta Polska VOD - publicystyka, wiadomości, fakty [online], vod.gazetapolska.pl [dostęp 2023-02-02].
  19. Stanisław Michalkiewicz - Najnowsze informacje. wp.pl. [dostęp 2018-10-19].
  20. Stanisław Michalkiewicz - artykuły w serwisie Dziennik Polski [online], Dziennik Polski, 10 lutego 2012 [dostęp 2023-09-09] (pol.).
  21. Od Redakcji - Ostatni numer kwartalnika. opcjanaprawo.pl, 202-02-08. [dostęp 2023-05-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-28)]. (pol.).
  22. Dekret, L.dz. 167/WYMIC/06, z dnia 10.03.2006 r.
  23. Galeria - Wybrano Blog Roku 2008 [online], Magazyn Press [dostęp 2023-03-18].
  24. http://www.radiomaryja.pl/multimedia/felieton-myslac-ojczyzna-50/ Stanisław Michalkiewicz: Tekst, który potrząsnął „elitką”. michalkiewicz.pl, 29 marca 2006. [dostęp 2010-12-17].
  25. IAR: Edelman protestuje przeciwko ideologii Radia Maryja. wp.pl, 5 kwietnia 2006. [dostęp 2008-01-29].
  26. Śledztwo ws. znieważania Żydów w Radiu Maryja umorzone [data dostępu: 2016-04-24]
  27. Porażka totalniaków, Stanisław Michalkiewicz, 29 sierpnia 2006, www.michalkiewicz.pl.
  28. Barbara Krawcowicz: Rabin się pomylił. [w:] Forum Żydów Polskich [on-line]. 28 sierpnia 2006. [dostęp 2012-02-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 lutego 2015)]..
  29. Ryszard Maciejkianiec: O należne miejsce w kulturze dla Józefa Mackiewicza. nasz-czas.lt, 2006. [dostęp 2016-12-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-20)].
  30. Nominowani do Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza. blogpress.pl, 2016-10-18. [dostęp 2016-12-04].
  31. Wręczenie Stanisławowi Michalkiewiczowi nagrody im. Frédérica Bastiata. knp.org.pl, 2016-11-28. [dostęp 2016-12-04].
  32. Rafał Pankowski, Stanisław Michalkiewicz: „Żadne wyznanie tak nie pierdzi, jak katolickie”, „Nigdy Więcej” (19), 2011, ISSN 1428-0884.
  33. Antysemityzm jest grzechem. I przestępstwem [online], www.tygodnikpowszechny.pl, 29 czerwca 2015 [dostęp 2022-05-25] (pol.).
  34. Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2022-05-23].
  35. Michalkiewicz nieźle żyje z datków. Teraz zbiera na drogie mieszkanie [online], oko.press [dostęp 2022-05-23].
  36. Radio Maryja criticized in Tel Aviv University presentation [online], ngo.pl [dostęp 2022-05-23] (pol.).
  37. "Wyborcza" i księża wstrząśnięci wykładem Michalkiewicza. "Antysemityzm, obraża Żydów" [online], naTemat.pl [dostęp 2022-05-23] (pol.).
  38. Marta Glanc: Syn Stanisława Michalkiewicza przeprasza ofiarę księdza pedofila za słowa ojca. onet.pl, 7 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-08].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]