Selfizm

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Selfizm - ideologia zakładająca supremację ludzkiego „ja”, kult samouwielbienia stanowiący substytut religijności.

Termin ten wprowadził Paul Vitz w książce zatytułowanej Psychologia jako religia. Jako prekursora selfizmu wskazał Ludwika Feuerbacha - autora zasady Homo homini Deus est[1], a także niektórych poetów, pisarzy i duchownych amerykańskich wyznających kult amerykańskiego indywidualizmu i jednostkowości. Główną jednak siłę sprawczą rozpowszechnienia selfizmu upatruje Vitz w oddziaływaniu psychologii „ja” takich psychoterapeutów, jak Carl Gustav Jung, Abraham Maslow, Carl Rogers, Erich Fromm, Rollo May i in.

Selfizm ma prowadzić zdaniem Vitza do racjonalizacji konsumpcjonizmu oraz rozwoju w szerokim wymiarze społecznym narcystycznej patologii osobowości. Kultura rozwijająca się w duchu selfizmu jest zaprzeczeniem chrześcijaństwa.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Paul C. Vitz: Psychologia jako religia. Kult samouwielbienia. Warszawa: Oficyna Wydawnicza LOGOS, 2002, s. 193. ISBN 83-86941-12-X.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Paul C. Vitz: Psychologia jako religia. Kult samouwielbienia. Warszawa: Oficyna Wydawnicza LOGOS, 2002, s. 119. ISBN 83-86941-12-X.>