Katolicka Tradycja a tradycje żydowskie.

Wrogowie Kościoła mają doskonałą metodę wprowadzania rzeczy niekatolickich do Kościoła, przez zmienianie sensu i znaczenia terminów, którymi posługiwał się Kościół. Tak też jest z pojęciem Tradycji. Ci, którzy zaciemniają prawdę Kościoła, przedstawiają ją jako na przykład żydowskie rytuały i zwyczaje. Wmawia się ludziom, że na tych zwyczajach wyrósł pierwotny Kościół, że te ryty, faktycznie dawno potępione przez Kościół, są jakimś powrotem do oryginalnych, pierwotnych praktyk Kościoła pierwszych wieków.

Obraz sandomierski ukazujący mord rytualny.

Pojawia się pytanie czy słuszne jest branie udziału przez duchowieństwo katolickie w świętach, rytuałach i zwyczajach Żydów. W tym świetle także odpowiadamy sobie na pytanie, czy prawdą jest, że Żydów nie trzeba nawracać, skoro mają przyjąć nie tylko katolicką Wiarę ale odejść od zwyczajów żydowskich?

Sobór Nicejski II, (787 r. ) w kanonie VIII mówi:

„Nie należy przyjmować Żydów, jeśli się ze szczerego serca nie nawrócą.

Niektórzy wywodzący się z religii żydowskiej, nadal pozostają przy swoim błędzie i myślą, że mogą szydzić z Chrystusa, naszego Boga, udają bowiem tylko, że są chrześcijanami, a potajemnie sprzeciwiają Mu się – nadal obchodzą skrycie szabat, i wypełniają inne jeszcze praktyki judaizmu. Nakazujemy więc, że takich ludzi nie wolno dopuszczać ani do Komunii, ani do modlitw, ani do Kościoła. W rzeczywistości, mimo pozorów nawrócenia, są Żydami i żyją według zasad religii żydowskiej. Nie wolno dopuścić, aby tacy chrzcili swe dzieci i kupowali lub posiadali niewolników. Jeśli jednak któryś z nich nawróci się ze szczerą wiarą i uwierzy z całego serca, a także ujawni żydowskie obyczaje i rytuały, aby i inni mogli zostać skłonieni do nawrócenia i się poprawić, tego należy przyjąć i ochrzcić, jak również jego dzieci. Warunkiem jest, by było zapewnione, że odszedł od zwyczajów żydowskich. Jeśli nie da takiego zapewnienia, w żaden sposób nie może zostać przyjęty.”

Ilustracja pochodzi z wieży Old Bridge we Frankfurcie nad Menem. Przedstawia męczeństwo Szymona z Trydentu.

Sobór Laterański IV, (1215r. ), w konstytucji 70 postanawia:

„Nawróceni do wiary spośród Żydów nie mogą zachowywać dawnego obrzędu żydowskiego.

Niektórzy ludzie – jak się dowiedzieliśmy – po przyjęciu z własnej woli chrztu świętego w ogóle nie zwlekli dawnego człowieka, aby doskonale przyoblec się w nowego. Zachowują resztki dawnego obrzędu i przez takie pomieszanie zniekształcają piękno religii chrześcijańskiej. Ponieważ napisano: ‘przeklęty człowiek, który kroczy po ziemi dwiema ścieżkami’ oraz: ‘nie wdziewa się sukni utkanej naraz z bawełny i lnu’ postanawiamy, że przełożeni kościołów wszelkimi sposobami winni ich powstrzymywać od zachowywania dawnego obrządku, aby tych, którzy z wyboru wolnej woli przyjęli religię chrześcijańską, zbawienny przymus utrzymał w zachowaniu jej zasad, Gdyż mniejszym złem jest nie znać drogi Pańskiej, niż poznawszy ją, odwrócić się od niej.”

Sobór we Florencji, sesja 11, 13. 3 ogłasza:

„Kościół twierdzi, że wszyscy, którzy po ogłoszeniu Ewangelii przestrzegaliby obrzezania i szabatu i pozostawaliby wierni Staremu Testamentowi, pozostaną poza wiarą w Chrystusa. Nie ma dla nich nagrody zbawienia wiecznego, jeśli nie zaprzestaną przed śmiercią tych praktyk. Kościół nakazuje wszystkim, którzy chlubią się imieniem Chrystusa, aby po wieczne czasy, przed i po [przyjęciu] chrztu, zakazali i zaprzestali obrzezania. Ci, którzy chcieliby wykonać obrzezanie, nie dostąpią zbawienia wiecznego”.

Czy rzeczywiście więc takie tradycje żydowskie powinny być na powrót, mimo kościelnego potępienia, wprowadzane w ruchach na przykład „neokatechumenalnych” w łono Kościoła?

Są wszak, jak mówią sobory, przeklęte, jako chodzenie dwiema drogami i niszczenie piękna Wiary Chrystusowej.