Znaczenie słowa "Captatio Benevolentiae" w słowniku

Łacińska nazwa Captatio benevolentiae jest retoryką, która była używana od czasów starożytnych. Na początku tekstu autor zmienia pochlebne słowa bezpośrednio do czytelnika i prosi go, aby zaakceptował je w przyjazny sposób. W starożytnej praktyce captatio benevolentiae pojawił się szczególnie w kontekście słowa mówionego, na początku mowy lub sztuki. Można go zatem interpretować jako wyszukaną formę "odpoczynku i spokoju" wobec odbiorców słuchających. W mniej wyrafinowanej formie słowa zwyczajowo-życzliwe są wciąż standardowym repertuarem każdej wypowiedzi. W teatrze kontynuowano długi czas tradycja przepisywania prologu na początek rzeczywistego scenopisu, a autor długoletnich okazjonalnie zwraca się do "skłonnego czytelnika". W szerszym znaczeniu, Captatio benevolentiae rozumie się jako wzór dla uzyskania dobrej woli w społeczeństwie, w szczególności opieki i pochlebstwa. Der lateinische Begriff Captatio benevolentiae bezeichnet eine seit der Antike gebräuchliche rhetorische Figur. Zu Beginn eines Textes wendet sich der Autor mit schmeichelhaften Worten direkt an seinen Leser und bittet diesen darum, das Folgende freundlich anzunehmen. In der antiken Praxis erschien die captatio benevolentiae besonders häufig im Zusammenhang mit dem gesprochenen Wort, etwa zu Beginn einer Rede oder eines Theaterstücks. Sie kann daher auch als eine elaborierte Form des „Um-Ruhe-Bittens“ gegenüber dem zuhörenden Publikum aufgefasst werden. In weniger ausgefeilter Form gehören captatio-benevolentiae-artige Floskeln bis heute zum Standardrepertoire jeder Rede. Im Theater hielt sich noch lange die Tradition, dem Beginn der eigentlichen Bühnenhandlung einen Prolog voranzustellen, ebenso wendet sich der Autor von längeren Prosatexten gelegentlich zunächst an den „geneigten Leser“. Im weiteren Sinne wird unter Captatio benevolentiae jegliche Formel zur Erlangung des Wohlwollens beim Publikum verstanden, insbesondere Anbiederung und Schmeichelei.