59

Słowa i gesty wzięte z Ewangelii.

Przypisy do tekstu Ewangeli św. Mateusza o ustanowieniu Mszy świętej podaje w Biblii Tysiąclecia dz.cyt. s. 1154 – odsyłając także do Ew. Św. Łukasza 22,19n oraz 1 Listu św.Pawła Apostoła do Koryntian 11,23-26 – notuje: Opisy te stwierdzają, że Jezus ustanowił Eucharystię jako Nową Paschę, ofiarę Nowego Przymierza i nieustanną pamiątkę. Jak kiedyś na Synaju Mojżesz krwią ofiar przypieczętował przymierze zawarte między Bogiem a Jego ludem, tak na krzyżu Jezus krwią swoją przypieczętuje przymierze “nowe”, zapowiedziane przez proroków. Uczta euchaarystyczna jest zapowiedzią i zadatkiem mesjańskiej uczty eschatologicznej. Tyle przypisy z Ewangelii. Przypisy zaś z Listu św. Pawła są takie: Wynika stąd, że wspólne zebrania i uczty miały na celu przypomnienie lub powtórzenie niejako Wieczerzy Eucharystycznej, celebrowanej przez samego Jezusa i Apostołów. Treść objawienia, jakie Paweł otrzymał od Pana dotyczy nie samego faktu ustanowienia Eucharystii, ile raczej pozwala odkryć prawdziwe znaczenie wielkoczwartkowych słów i czynów Jezusa. Biblia Tysiąclecia dz.cyt. s.1300. W Kanonie Mszy świętej słowa z Pisma świętego, mówią o świętych i czcigodnych rękach Zbawiciela i o jego oczach, które podniósł ku niebu. W rubrykach Mszału były uwagi dla kapłana, aby miał to na względzie, kiedy przystępuje do wzięcia hostii czy następnie kielicha z winem, aby postarał się wykonywać w sposób godny i szlachetny te święte czynności i uświadomić sobie, że w pewnej chwili dotyka swoimi palcami Najświętszej Ofiary, czyli Ciało Jezusa Chrystusa. A oczy jego towarzyszące wypowiedzianym słowom spoczywają w końcu na Krwi Chrystusowej w świętym kielichu wzniesionym i położonym na ołtarzu. Działania kapłana powinny odpowiadać tutaj znaczeniu wypowiadanych słów, i niech naśladuje on, jak może najpiękniej, gesty Jezusa Chrystusa, które wykonywał w obecności Apostołów. Także wewnętrzne usposobienie: GRATIAS AGENS, dzięki składając, powinno towarzyszyć słowom, choć błogosławieństwo było już wykonane w momencie modlitwy Quam oblationem. Kościół oczekuje tej łaski błogosławieństwa przez zasługi krzyża, więc dołącza do tego świętego znaku słowo: benedixit. Działanie zaś : łamał i rozdawał, będzie miało miejsce później dopełnione przez Komunię świętą kapłana i wiernych. Kapłan jest zobowiązany wymówić “oddzielnie” wszystkie te święte słowa, ze świadomością, że wypowiada je w osobie Jezusa Chrystusa. Rubryki, które mówią o wszystkich słowach i gestach w Kanonie powinny być dobrze znane i zrozumiane przez kapłana. Tutaj nie wymieniamy wszystkich, ponieważ celem naszym jest przede wszystkim ukazanie wymiaru wewnętrznego i duchowego Mszy świętej. Każdy ksiądz te rubryki powinien znać na pamięć, aby słowa naturalnie i szlachetnie wychodziły z jego ust, z pewnym uniesieniem tonu głosu, jakby dając znak o wzniesieniu swojej również duszy ku Bogu, a nie tylko swoich oczu czy też serca swojego a nie tylko swoich rąk. Co więcej, często zaleca się kapłanom, aby mówili te słowa jako proste i gładkie, bez aspiracji i impulsów, które tutaj nie są odpowiednie. W przeddzień swojej męki Jezus wziął chleb i wino. Jezus Chrystus chciał ustanowić sakrament dla wiernych i pokarm duchowy dla tych, którzy spotykają się z Bogiem. Materię chleba i wina, które należą do najbardziej zwykłej żywności i są symbolem najbardziej naturalnym zjednoczenia wielu ciał razem w jednym, bo chleb składa się z wielu ziaren pszenicy i wino powstaje z wielu winogron, wybrał Pan Jezus jako znaki widzialne Najświętszego Sakramentu, który ustanowił i słowami wypowiedzianymi związał z Tajemnicą swojej męki o Ofiary krzyżowej. Wziął « w swoje święte ręce czcigodne ręce » te słowa o Jego rękach nie są wzięte z Ewangelii, ale z liturgii św. Jakuba, św. Basylego, św. Chryzostoma i z Konstytucji Apostolskich, i są bardzo niezwykłe, aby powiedzieć, że zmiana chleba i wina jest w mocy tych świętych rąk, które mogły wykonać tak wiele cudów, przywrócić wzrok niewidomym, wyleczyć z chorób i rozmnożyć chleb na pustyni. Podniósł oczy ku niebu. Te słowa również nie w tym momencie znajdują się w Ewangelii, lecz są również zapożyzone z liturgii św. Jakuba i Konstytucji Apostolskich. Nie wszystko, co jest napisane w Ewangelii w tym momencie jest więc w Kanonie czytane. Sw. Paweł cytuje słowa i czynności Jezusa Chrystusa i jako jedyny podaje tekst klasyczny na potwierdzenie rzeczywistej obecności Chrystusa w Eucharystii, wzywając do należytego uświadomienia sobie, że spożywa się prawdziwe Ciało i pije prawdziwą krew Chrystusa. Ci, którzy mieli wtedy bezpośrednią styczność z Jezusem, jak np. Św. Jakub, mogli wiedzieć kilka rzeczy, które nie zostały napisane w Ewangelii. Tak więc możemy się nauczyć również od tradycji i Kanonu, że Jezus Chrystus podniósł wtedy swoje oczy do nieba. Wiemy z Ewangelii św. Jana, że Jezus wzniósł oczy do góry przed bardzo wielkim cudem wskrzeszenia Łazarza, J 11,41, i w czasie rozmnożenia chleba. J 9,16. Mt 14,19. « AD TE Deum, do Ciebie, Boga, swojego Ojca Wszechmogącego ». Te słowa Kanonu konsekracji, o Wszechmocy Ojca i Jezusa Chrystusa, nie są wzięte z Ewangelii Synoptycznych: Mt,Mk,czy Łk, ale musiały wybuchnąć tutaj jako podsumowanie tego, co św. Jan Ewangelista doskonale wyraził w Ewangelii. Bez powtarzania tego, co zostało już podane u pierwszych trzech ewangelistów, napisał on w związku z ustanowieniem Eucharystii następujące słowa: «Było to przed Swiętem Paschy. « Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował ... wiedząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie… ». J 13,1.3a. Te słowa są godne podziwu, że Jezus wiedział, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, a chcąc kontynuować swoją obecność wśród swoich uczniów i nadal kochać ich czule, chciał im zostawić własne ciało, jako najcenniejszy z jego darów miłości, który miał im pomagać i uczynić ich zdolnymi przejść z tego świata do nieba i stać ich wiatykiem, według starego wyrażenia Kościoła. Jezus Chrystus wziósł oczy do swego Ojca wszechmogącego, jak w Ewangelii i wskazał nam, że jest On tak samo wszechmocny, aby uczynić to, co postanowił uczynić. « Dzięki Tobie składając ». Kolejne słowa Kanonu Konsekracji, wzięte z Ewangelii św. Łukasza, które przytoczymy razem z całością: « Następnie wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie połamał go i podał mówiąc: “ To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę! ” Tak samo i kielich po wieczerzy, mówiąc: “Ten kielich to Nowe Przymierze we krwi mojej, który za was będzie wylana” ». Łk 22,19n. Ewangeliści mówią o tym, że Jezus Chrystus składał dzięki swemu Ojcu przy drugim rozmnożeniu siedmiu chlebów i paru rybek, Mt 15,36, i wskrzeszeniu Łazarza, J 11,41. Oba wyrażenia , dziękczynienie i błogosławieństwo nie powinny być oddzielane. Jezus Chrystus błogosławi dziękując. On dziękuje Ojcu wszechmogącemu za to, co Mu dał i za to, że będzie On działał z Nim. To także dzięki Jego wielkiej życzliwości dla Jego Kościoła, dla którego chce On ustanowić i pozostawić mu ofiarę swego ciała i krwi, aby aż do końca wieków mógł on otrzymywać łaski, które On zamierza wysłużyć dla nich przez ofiarę krzyża. Błogosławił, to znaczy, przez swoją modlitwę do Ojca, i swoją własną mocą, którą otrzymał od Ojca, uczynił z chlebem wszystko, co było potrzebne, aby przeistoczyć go w swoje własne ciało. « Fregit,łamał ». Chleb był tak cienki wśród Hebrajczyków, jak również wśród innych plemion wschodnich, że zawsze był łamany palcami i rozdawany, bez użycia noża.

59