Polska jest zwierciadłem sytuacji na świecie; jest ona węzłem polityki europejskiej; jest kluczem do tego, czy w następnym stuleciu będzie panowała na świecie sprawiedliwość, czy przemoc.
Wyjątkowość Polski bierze się nie z tego, że Sowieci zgwałcili ją i wzięli do swojego imperialistycznego haremu, ale z tego, że pod koniec II wojny światowej Europa współuczestniczyła w tej zbrodni. Zniknęła Polska, ze względu na którą Anglia i Francja chwyciły za broń, Polska będąca sercem Karty Atlantyckiej, pod którą podpisał się Stalin. Karta Atlantycka obiecywała, że każdy lud i każdy naród będzie mógł wybrać taki rząd, jaki uzna za stosowny; Polsce tego odmówiono – najpierw przez inwazję Sowietów, a potem przez współudział Europy w mordzie dokonanym na Polsce.

Państwo pruskie upadnie, gdy przestanie bić dzwon Zygmunta
. Pan Jezus dał mi do zrozumienia w 1932 roku, przy wizjach grożącej wojny i okupacji, że okrucieństwa hitlerowskie miały stanowić ostatnią już spłatę ciężkiego rachunku Polski względem Sprawiedliwości Bożej za grzech sekularyzacji Prus, którego ani dzieje pisarstwa polskiego nie doceniały, ani naród nie odżałował.

Wydanie całego kraju na luteranizm było bardzo ciężkim grzechem zarówno Zygmunta Starego, który kierował się względami rodzinnymi, jak i panów polskich, mających przecież możność oponować. Jako skutek tego grzechu wyrosła potęga Hohenzollernów. Luterańskie Prusy stały się klątwą Niemiec i całej Europy. Słuszne było, że od Prusaków ucierpieli najbardziej Polacy. Król pruski był inicjatorem rozbioru, a Prusacy najgorszymi z zaborców. Dopiero po upadku państwa pruskiego Polska odzyskała potęgę: wpierw jednak miała doznać uciemiężenia ze strony hitleryzmu, w którym duch pruski znalazł najpełniejszy wyraz. Trzeba jednak, aby naród nasz uświadomił sobie swoją winę i przestał uważać hołd pruski za chlubny moment w swych dziejach

Miałam przejmującą wizję duszy Zygmunta Starego, cierpiącego w czyśćcu za zezwolenie na odpadnięcie Prus od Kościoła. Pokuta jego ma trwać aż do definitywnego upadku państwa pruskiego. Jako znak szczególny co do czasu było mi dane zrozumieć, że państwo pruskie upadnie, gdy przestanie bić dzwon Zygmunta, spiżowy symbol fałszywej chwały grzesznego króla. Widziałam też okiem umysłu, że szybkie wygaśnięcie Jagiellonów było karą za postawienie wyżej względów dynastii ponad sprawę Chrystusowego Kościoła i zbawienie dusz.

… Modląc się, czułam, że będę wysłuchana. Jeśli Niemcy nabyli jakieś prawa do tych ziem, gdzie gospodarowali tak długo, wkładając w nie swój trud, to ich okropne czyny całkowicie te prawa przekreślają. Za ogrom wyrządzonych krzywd Polakom należy się przynajmniej restytucja ziemi, skoro milionów pomordowanych nie wskrzeszą, ani niczym gwałtów i okrucieństw nie naprawią. Mamy obecnie tę granicę. Mogę to słusznie uważać za uproszony znak przebaczenia dla naszego narodu. (…)
Powyższy tekst to fragment książki „Przepowiednie dla Polski. Przyszłe losy Rzeczpospolitej i upadek jej wrogów”, wyd. Fronda.
Podlasianka- Przepowiednie dla Polski
Przyszłe losy Rzeczpospolitej i upadek jej wrogów

Skarabeusz na sukience bursztynowej.
KOMENTARZE z internetu:
----Dziwnym sposobem suknia bursztynowa zawiera skarabeusza, który znajduje się z lewej strony(patrząc na suknię). Jest on „Królem much” czyli samym szatanem. To nie przypadek, że tam się znajduje! Czyżby p. Mariusz Drapikowski należał do tej samej tajnej organizacji co p. Cz. Dźwigaj? Andrzej W.
----To że Matka Boża pochodziła z południa, z Ziemi Świętej, to wszyscy wiedzą! Ale, że ubliża się Matce Bożej w obecności tylu dostojników kościelnych, tylu ojców paulinów i tylu tysięcy „wiernych” katolików, to tego nie umiem zrozumieć! Skoro Matka Boża w sukni bursztynowej na lewej ręce trzyma Jezusa Chrystusa a w prawej ( zawsze strona ważniejsza) trzyma skarabeusza symbolizującego belzebuba, to jak mam to rozumieć?...
----zeszpecenie sukni bursztynowej okropnym zgrubieniem nie może być przypadkowe. Taki wielki artysta, super bursztynista i jego załoga nie mogli nie zauważyć, że jeden kawał bursztynu sterczy ponad resztę stroju i przypomina skarabeusza.
Profanacja obrazów Matki Bożej. Profanacja obrazów Matki Bożej.

Skarabeusz na sukience bursztynowej.
KOMENTARZE z internetu:
----Dziwnym sposobem suknia bursztynowa zawiera skarabeusza, który znajduje się z lewej strony(patrząc na suknię). Jest on „Królem much” czyli samym szatanem. To nie przypadek, że tam się znajduje! Czyżby p. Mariusz Drapikowski należał do tej samej tajnej organizacji co p. Cz. Dźwigaj? Andrzej W.
----To że Matka Boża pochodziła z południa, z Ziemi Świętej, to wszyscy wiedzą! Ale, że ubliża się Matce Bożej w obecności tylu dostojników kościelnych, tylu ojców paulinów i tylu tysięcy „wiernych” katolików, to tego nie umiem zrozumieć! Skoro Matka Boża w sukni bursztynowej na lewej ręce trzyma Jezusa Chrystusa a w prawej ( zawsze strona ważniejsza) trzyma skarabeusza symbolizującego belzebuba, to jak mam to rozumieć?... Andrzej W.
----zeszpecenie sukni bursztynowej okropnym zgrubieniem nie może być przypadkowe. Taki wielki artysta, super bursztynista i jego załoga nie mogli nie zauważyć, że jeden kawał bursztynu sterczy ponad resztę stroju i przypomina skarabeusza. Andrzej W.
---- Profanacja obrazów Matki Bożej. Profanacja obrazów Matki Bożej.

Uporządkowanie i przyspieszenie procedur Reforma obejmuje trzecią grupę spadkową – dziadków spadkodawcy, a także ich zstępnych, czyli potomków. Krąg spadkobiorców został w tej grupie zawężony do dziadków, rodzeństwa rodziców spadkodawcy oraz ich dzieci. Zgodnie z nowymi przepisami, stryjeczne i cioteczne wnuki oraz dalsze pokolenia, często nieutrzymujące faktycznych relacji ze spadkodawcą, zostały wyłączone od dziedziczenia po nim.

Katarzyna Emmerich - Z wizji o Trzech Królach

Mowy królów i wszystkich, którzy po nich przystępowali i odchodzili, były prostoduszne i jakby upojone miłością. Opiewały one mniej więcej w ten sposób: “Widzieliśmy Jego gwiazdę i wiemy, że On jest królem ponad wszystkie króle. Przychodzimy oddać Mu pokłon, i ofiarować dary." Wśród łez najserdeczniejszych polecali Dzieciątku Jezus siebie, swoje rodziny, swój kraj, swych ludzi, swój majątek, wszystko, co tylko na świecie dla nich wartość miało; iżby przyjął ich serca, ich dusze, wszystkie ich uczynki i myśli, iżby ich oświecił, obdarzył wszelaką cnotą, a ziemię nawiedził szczęściem, pokojem i miłością. Trudno wypowiedzieć, jaką pałali miłością i pokorą i jak łzy radości spływały po ich licach i po brodzie najstarszego. Było im bardzo błogo, wydawało im się, jakoby w gwieździe przybyli, za którą ich przodkowie tak długo wytrwale tęsknili i w którą z takim upragnieniem się wpatrywali. Była w nich wszelaka radość ze spełnionej obietnicy od tylu wieków.(...)

Dary królów, materie, płaszcze, złote naczynia, słowem wszystko użyte zostało po Zmartwychwstaniu do pierwszego nabożeństwa.

Stworzenie Adama nie w raju.
Widziałam, że Adam nie był stworzony w raju, lecz w okolicy późniejszej Jerozolimy. Widziałam, jak w postaci jaśniejącej i białej występował z żółtego pagórka, jakoby z formy. Świeciło słońce, a ponieważ byłam dzieckiem, zdawało mi się, że to słońce światłością swoją wyprowadza Adama z pagórka. Wyglądał jakoby ze ziemi narodzony, która była dziewicą. Pan Bóg jej błogosławił i stała się jego matką. Nie wyszedł od razu z ziemi, trwało to dłuższy czas. Leżał w pagórku, oparty na lewą rękę, ramię trzymając nad głową, a cienka mgła, jakby zasłona przezroczysta go okrywała. Widziałam figurę w jego prawicy i poznałam, że to była Ewa, którą, Pan Bóg z niego w raju wyciągnął. Pan Bóg zawołał nań i zdawało się, jakoby się rozstąpił pagórek i oto Adam powoli wystąpił. Naokoło niego nie było drzew tylko małe kwiaty. Także widziałam, że zwierzęta pojedynczo wychodziły z ziemi, a potem dopiero samiczki z nich się wydzielały.
Widziałam Adama przeniesionego daleko, do wysoko położonego ogrodu, do raju.
Tutaj Pan Bóg przyprowadził do niego zwierzęta. Adam nazwał je po imieniu, a one towarzyszyły mu, igrając około niego. Wszystkie mu przed grzechem były posłuszne. Ewy jeszcze nie było. Wszystkie zwierzęta, którym dał imię, poszły z nim później na ziemię. Widziałam Adama w raju, niedaleko od źródła, stojącego w pośrodku ogrodu, powstającego jakoby ze snu, wśród kwiatów i ziół. Jaśniał od światła, lecz korpus jego bardziej podobny był do ciała, aniżeli do ducha. Nie dziwił się niczemu, ani nawet sobie samemu; jakby do wszystkiego, był przyzwyczajonym, przechadzał się pomiędzy drzewami i zwierzętami, podobnie jak rolnik, oglądający pola swoje.
Katarzyna Emmerich

Stworzenie Adama nie w raju.
Widziałam, że Adam nie był stworzony w raju, lecz w okolicy późniejszej Jerozolimy. Widziałam, jak w postaci jaśniejącej i białej występował z żółtego pagórka, jakoby z formy. Świeciło słońce, a ponieważ byłam dzieckiem, zdawało mi się, że to słońce światłością swoją wyprowadza Adama z pagórka. Wyglądał jakoby ze ziemi narodzony, która była dziewicą. Pan Bóg jej błogosławił i stała się jego matką. Nie wyszedł od razu z ziemi, trwało to dłuższy czas. Leżał w pagórku, oparty na lewą rękę, ramię trzymając nad głową, a cienka mgła, jakby zasłona przezroczysta go okrywała. Widziałam figurę w jego prawicy i poznałam, że to była Ewa, którą, Pan Bóg z niego w raju wyciągnął. Pan Bóg zawołał nań i zdawało się, jakoby się rozstąpił pagórek i oto Adam powoli wystąpił. Naokoło niego nie było drzew tylko małe kwiaty. Także widziałam, że zwierzęta pojedynczo wychodziły z ziemi, a potem dopiero samiczki z nich się wydzielały.
Widziałam Adama przeniesionego daleko, do wysoko położonego ogrodu, do raju.
Tutaj Pan Bóg przyprowadził do niego zwierzęta. Adam nazwał je po imieniu, a one towarzyszyły mu, igrając około niego. Wszystkie mu przed grzechem były posłuszne. Ewy jeszcze nie było. Wszystkie zwierzęta, którym dał imię, poszły z nim później na ziemię. Widziałam Adama w raju, niedaleko od źródła, stojącego w pośrodku ogrodu, powstającego jakoby ze snu, wśród kwiatów i ziół. Jaśniał od światła, lecz korpus jego bardziej podobny był do ciała, aniżeli do ducha. Nie dziwił się niczemu, ani nawet sobie samemu; jakby do wszystkiego, był przyzwyczajonym, przechadzał się pomiędzy drzewami i zwierzętami, podobnie jak rolnik, oglądający pola swoje.
Katarzyna Emmerich

Stworzenie Adama nie w raju.
Widziałam, że Adam nie był stworzony w raju, lecz w okolicy późniejszej Jerozolimy. Widziałam, jak w postaci jaśniejącej i białej występował z żółtego pagórka, jakoby z formy. Świeciło słońce, a ponieważ byłam dzieckiem, zdawało mi się, że to słońce światłością swoją wyprowadza Adama z pagórka. Wyglądał jakoby ze ziemi narodzony, która była dziewicą. Pan Bóg jej błogosławił i stała się jego matką. Nie wyszedł od razu z ziemi, trwało to dłuższy czas. Leżał w pagórku, oparty na lewą rękę, ramię trzymając nad głową, a cienka mgła, jakby zasłona przezroczysta go okrywała. Widziałam figurę w jego prawicy i poznałam, że to była Ewa, którą, Pan Bóg z niego w raju wyciągnął. Pan Bóg zawołał nań i zdawało się, jakoby się rozstąpił pagórek i oto Adam powoli wystąpił. Naokoło niego nie było drzew tylko małe kwiaty. Także widziałam, że zwierzęta pojedynczo wychodziły z ziemi, a potem dopiero samiczki z nich się wydzielały.
Widziałam Adama przeniesionego daleko, do wysoko położonego ogrodu, do raju.
Tutaj Pan Bóg przyprowadził do niego zwierzęta. Adam nazwał je po imieniu, a one towarzyszyły mu, igrając około niego. Wszystkie mu przed grzechem były posłuszne. Ewy jeszcze nie było. Wszystkie zwierzęta, którym dał imię, poszły z nim później na ziemię. Widziałam Adama w raju, niedaleko od źródła, stojącego w pośrodku ogrodu, powstającego jakoby ze snu, wśród kwiatów i ziół. Jaśniał od światła, lecz korpus jego bardziej podobny był do ciała, aniżeli do ducha. Nie dziwił się niczemu, ani nawet sobie samemu; jakby do wszystkiego, był przyzwyczajonym, przechadzał się pomiędzy drzewami i zwierzętami, podobnie jak rolnik, oglądający pola swoje.
Katarzyna Emmerich

E.: W Imię Jezusa...!/ J.: Ekono jest jedynie na prawej drodze./ E.: Czy to jest prawda? Czy powiedziało to Niebo — mów w Imię Jezusa!/ J.: Mówiąc o tej “jedynej prawej drodze" mam na myśli nie to, żeby nie było innych, którzy by nią nie kroczyli, czy znajdowali się na niej, ale jest to jedynie prawa droga, którą idzie Ekono./ Tak my o tym myślimy. Nie ma wielu dróg, które są prawe, jest jednak wielu ludzi, którzy pomimo to są na prawej drodze. Ekono jednak idzie prawą drogą, a wielu ludzi, którzy Ekono nie znają, szukają prawdy i przez to znajdują się także na prawej drodze.
.
E.: Mów dalej w Imieniu...! co musisz powiedzieć!/ J.: Arcybiskup L e f e b v r e będzie musiał wiele cierpieć, ale on j e s t d o b r y. (Od tłumacza: Papież Jan Paweł II w 1984 r. wydał dekret, na mocy którego można odprawiać Mszę Świętą Trydencką. Uzależnił to jednak od decyzji biskupów ordynariuszy. Z pewnością było to otwarcie furtki i danie możliwości delikatnego powrotu do starej Mszy Św. z możliwością naprawienia (bez ewentualnych wstrząsów) wcześniej popełnionych błędów.)
.
E.: Czy liturgia według której on celebruje jest dobra? W Imię Jezusa, mów prawdę!/ J.: Liturgia według której on sprawuje Obrzędy jest jedynie prawdziwa, dobra!/ E. Czy jest to prawda — powiedz to w Imię Jezusa?/ J. Jest to pełna prawda!/ E. W Imię Trójcy Przenajświętszej... czy nie okłamałeś?/ J. Nie! To jest pełna prawda./ E. W Imię Trójcy Przenajświętszej... czy nie okłamałeś?/ J. Nie! To jest pełna prawda./
.
E. Skąd ona pochodzi, kto tak rozkazuje — mów w imię.../ J. ONA (N.M.P.) (wskazuje w górę) mówi to!!! ONI, CI Z GÓRY— mówią to! Prawda przychodzi z Góry! Ci tam u Góry (w Niebie) są niechętni nowej liturgii! W żadnym wypadku stary Mszał nie powinien być zmieniany... Ja mówię to jednak bardzo niechętnie! (Rzęzi i krzyczy):W dzisiejszym czasie, nie można wierzyć wszystkim biskupom!/
.
E.: Są jeszcze dobrzy biskupi. Mów prawdę w Imię... i tylko prawdę!/ J.: Są jeszcze niektórzy, którym można być posłusznym, ale nie wszystkim. Akabor mówił już o tym. (Nie może prawie oddychać, jęczy).
31 października 1975 r
OSTRZEŻENIE Z ZAŚWIATÓW- Bonawentura Meier