Naglący Apel do katolickich środowisk
który nigdy nie otworzył ust swoich w swojej sprawie,
lecz zawsze tylko w naszej?”
(Św. Pio z Pietrelciny)
Destrukcja kultu eucharystycznego postępuje. Jednym z jej przejawów jest eliminowanie postawy klęczącej przed Najświętszym Sakramentem. Kard. Ratzinger pisał w swoim ważnym dziele Duch liturgii: „Istnieją wpływowe środowiska, które próbują wyperswadować nam postawę klęczącą”.
A przecież dotykamy tu kwestii fundamentalnej, związanej z właściwym, pokornym odniesieniem człowieka do Boga. „Liturgia chrześcijańska (…) zgina kolana przed ukrzyżowanym i wywyższonym Panem. To właśnie jest centrum rzeczywistej kultury – kultury prawdy” (Duch liturgii).
Jedną z niewielu książek poświęconych obronie postawy klęczącej wobec Pana Jezusa utajonego w Najświętszym Sakramencie jest Uniżenie przed Bogiem centralną kwestią kultury. W opracowaniu tym zawarty jest ważny apel skierowany do katolickich środowisk. Jest to apel o podjęcie tej istotnej kwestii. Piękno treści, obrazu i innych form wyrazu artystycznego będzie znakiem wiary i szacunku dla Największego Daru, jaki zostawił nam nasz Zbawiciel Jezus Chrystus. Do tej kwestii trzeba podchodzić rozumnie i z sercem.
Tyle różnych treści porusza się w Kościele. A kto podejmie tę kwestię? Dziwi niemal powszechne milczenie. Zjawisko pomijania tej kwestii i zbywanie jej zagadkowym milczeniem jest ściśle związane z osłabieniem bądź z brakiem wiary w rzeczywistą obecność Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Stąd rodzi się apel naglący!
* * *
APEL DO KATOLICKICH ŚRODOWISK
Do teologów, kapituł, rad, wiernych, publicystów, naukowców, wszystkich, którzy mienią się być inteligencją katolicką, do mediów, które mienią się być katolickimi, do ludzi kultury, literatury, sztuki, plastyki, rzeźby, teatru, filmu…
Analizujmy ten istotny wątek kultury: kwestię uniżenia się człowieka przed Bogiem, kwestię postawy klęczącej w naszej polskiej kulturze. Wydobywajmy ten wątek z historii i bogactwa polskiej kultury, i twórzmy nowe dzieła – oryginalne, piękne, świadczące o kontynuacji chlubnych elementów naszej przeszłości. Organizujmy sympozja, piszmy artykuły, książki, twórzmy dzieła, filmy, spektakle i inne, które w sposób jednoznaczny ukażą kwestię uniżenia przed Bogiem i postawę klęczącą jako istotny wyznacznik polskiej tysiącletniej kultury, wyznacznik, który pozostaje naglącym wezwaniem do kontynuacji.
Bóg wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy, Najświętszej Maryi Panny. Matka Boża sama wyśpiewała w hymnie Magnificat: Respexit humilitatae ancillae suae – „wejrzał na pokorę swojej służebnicy” (Łk 1, 48).
Niech Bóg wejrzy i na nasze uniżenie i na wszelkie nasze godziwe starania, aby tę postawę uniżenia przed Bogiem zachować jako centralną kwestię kultury.
W swoim wystąpieniu na XI Zwyczajnym Zgromadzeniu Ogólnym Synodu Biskupów w Watykanie, w październiku 2005 roku, Abp Jan Paweł Lenga, Ordynariusz Karagandy (Kazachstan) mówił:
„Prośmy Ducha Świętego, aby rozpalił w naszych sercach «gorliwość o dom Pański» i o jego największy skarb, którym nie jest jakiś przedmiot czy teoria, lecz Ciało i Krew naszego Boga i Zbawiciela. Być może moglibyśmy uczyć się tego od św. Ojca Pio z Pietrelciny, świętego czciciela Eucharystii żyjącego w naszych czasach. Oto jego słowa: «O Ojcze święty, ile profanacji, ile świętokradztw musi znosić Twoje łaskawe serce! Któż więc, Boże, stanie w obronie tego łagodnego Baranka, który nigdy nie otworzył ust swoich w swojej sprawie, lecz zawsze tylko w naszej?» (Epist. II, s. 344)”.
Nasz Papież Benedykt XVI pisał jako kardynał: „Liturgia chrześcijańska (…) zgina kolana przed ukrzyżowanym i wywyższonym Panem. To właśnie jest centrum rzeczywistej kultury – kultury prawdy”.
W harmonii z tą szlachetną linią uniżenia przed Bogiem Kardynał Antonio Cañizares Llovera, prefekt Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, powiedział w 2010 r.: „Trzeba z wielkim poświęceniem starać się ożywić i wspierać nowy ruch liturgiczny zgodnie z nauczaniem Benedykta XVI. Ożywić poczucie sacrum i misterium, postawić Boga w centrum wszystkiego”.
Podejmując z pełną odwagą i klarownością tę tematykę i dokładając wszelkich godziwych starań, aby w naszych rodzinach i parafiach praktykowano postawę klęczącą przed Bogiem, przyczyniamy się do zachowania najgłębszych fundamentów kultury, przyczyniamy się do zachowania tysiącletniego królewskiego zwyczaju, który zasadnie możemy określić kulturą Komunii Świętej, przyczyniamy się do zachowania jedności liturgicznej z pierwszym liturgiem Kościoła, następcą św. Piotra, naszym Papieżem Benedyktem XVI.
Podejmując z pełną odwagą i klarownością tę tematykę i dokładając wszelkich godziwych starań, aby w naszych rodzinach i parafiach praktykowano postawę klęczącą przed Bogiem pełnimy funkcję egzorcyzmującą wobec kultury, przezwyciężając jej antropocentryczne deformacyjne zamknięcie.
W ten sposób otwieramy dla następnych pokoleń perspektywy niezawodnej nadziei opartej na Bogu.
Zadania zaszczytne i naglące!
* * *
Po Soborze Watykańskim II Pan Bóg nie zmienił poglądów.
* * *
Jeżeli nie klękniemy przed Panem Bogiem,
Rok Wiary będzie mnożeniem słów i oklasków.
* * *
źródło: sacerdoshyacinthus.wordpress.com/…/apel-do-katolic…