Św. Zygmunt Gorazdowski 26 czerwca.

Rodzice przyszłego świętego, Feliks Gorazdowski herbu Prawdzic i Aleksandra z Łazowskich herbu Łada, nadali mu imiona Zygmunt Karol na chrzcie, który odbył się w kościele Ojców Franciszkanów w Sanoku. Kilkumiesięczny chłopiec cudem uniknął śmierci w czasie rabacji galicyjskiej, kiedy rozjuszone skutkiem austriackiej intrygi chłopstwo plądrowało dwory i mordowało panów. Opiekunka małego Zygmunta w ostatniej chwili ukryła niemowlę przy kole młyńskim. Skutek tego był taki, że zachował on życie, ale od lodowatej ochlapującej go wody nabawił się gruźlicy, nieuleczalnej wówczas choroby, która dawała mu się we znaki przez całe życie.

Przeżyli też rodzice, którzy zapewnili swemu synowi prawdziwie polskie i katolickie wychowanie. Wpływ domu rodzinnego docenił ksiądz Feliks w swojej późniejszej działalności wychowawczej i społecznej. „Od tych pierwszych wrażeń – mówił – jakie w domu rodzicielskim odbiera człowiek i od kierunku, jaki mu się w młodości nada, będzie zawisłym jego stanowisko wobec Boga, Kościoła, i państwa. Dobre wychowanie jest więc niezmiernej doniosłości, dla całego społeczeństwa ludzkiego. Jak jednostki dzisiaj wychowamy, takim będzie całe społeczeństwo za lat kilkadziesiąt”.

Dorósłszy lat młodzieńczych, pobierał nauki w gimnazjum w Przemyślu i jako gimnazjalista wziął udział w powstaniu styczniowym. Następnie przeprowadził się do Lwowa, ponieważ podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Nie było mu jednak dane zostać sędzią ani adwokatem, ponieważ odkrył w sobie powołanie do stanu kapłańskiego i przeniósł się do seminarium łacińskiego w Leopolis. Po zdaniu ostatnich egzaminów i przyjęciu niższych święceń okazało się, że Pan Bóg pragnął wypróbować powołanie młodzieńca, który nie został wyświęcony na kapłana z powodu poważnego nawrotu gruźlicy. Dopiero po dwuletnim leczeniu przyjął upragnione namaszczenie w roku 1871 w katedrze lwowskiej.

Przez kilka lat pracował jako... Św. Zygmunt Gorazdowski