Św. Sebastian 20 stycznia.

Kult św. Sebastiana osiągnął ogromne wymiary w ciągu wieków od czasu jego męczeńskiej śmierci, poniesionej pod koniec III wieku. Jest on przedstawiany na niezliczonej liczbie dzieł sztuki, a najwybitniejsi malarze (Rubens, Bellini, van Dyck, Tycjan, El Greco, Veronese i inni) zostawili po sobie po kilka prób malarskiego przedstawienia jego postaci. Święty został ogłoszony jednym z głównych patronów Wiecznego Miasta, a także wszystkich osób jakoś związanych z jego życiem – przede wszystkim łuczników (ponieważ po raz pierwszy oprawcy próbowali zabić go strzałami), ale także żołnierzy (jako że sam służył w gwardii cesarskiej), inwalidów wojennych, strzelców, myśliwych, cierpiących na choroby zakaźne itd. Był nawet zaliczany do grona Czternastu Świętych Wspomożycieli.

Pochodził on ze znanej i zamożnej rodziny urzędniczej. Urodził się w Narbonne w Galii. Dzięki koneksjom rodzinnym trafił na dwór cesarski i został oficerem w gwardii samego Dioklecjana – taką wersję żywotu odnajdujemy u św. Ambrożego. Sebastian skutecznie stosował się do rady Pana Jezusa, mówiącego uczniom, że mają być łagodni jak gołębie i przebiegli jak wilki, umiał bowiem zjednać sobie powszechną sympatię, zaufanie i szacunek, a jednocześnie nie zdradzić nieroztropnie faktu, iż jest chrześcijaninem.

Dzięki temu mógł nieść pomoc uwięzionym współbraciom, których odwiedzał w więzieniach i robił dla nich, co było w jego mocy. Przyszła jednak chwila, kiedy nie mógł dłużej tego czynić. Cesarz nakazał bowiem umęczyć dwóch żołnierzy chrześcijan – rodzonych braci, Marka i Marcelina – na oczach Sebastiana. Poganie zastosowali wyjątkowo...