Bł. bp Nowowiejski o postawie klęczącej...
"Klękanie (genuflexio). postawa ciała najdokładniej w Kościele Zachodnim wyobrażająca wewnętrzne pokutującego lub błagającego uczucie, było w użyciu po wszystkie czasy przy religijnych obrzędach, nawet u pogańskich narodów. I starożytni, gdy im przychodziło żebrać co u jakiego władcy, klękali przed nim, obejmując nogi jego lub kolana. Pismo święte Starego Zakonu, w bardzo wielu miejscach o zginaniu kolan w czasie modlitwy wspomina. Święty Łukasz opowiada, jak sam Pan Jezus modlił się w tej postawie. I święty Szczepan, klęcząc, modlił się za tych, którzy Go kamienowali; podobnie też chrześcijanie efezcy na kolanach nad brzegiem morza zasyłali modlitwę do Boga, gdy ich święty Paweł opuszczał. Dwojaki jest cel klękania —uczy święty Ambroży: modlitwa i oddanie hołdu. Padamy na ziemię, pisze papież Honorjusz, abyśmy uczcili Chrystusa w ciele, a zarazem przypomnieli sobie, żeśmy sami upadli w Adamie, i wyznali przez to poniżenie ciała, upadek duszy naszej w odmęt występku."