Brazylijczycy bardzo późno doczekali się pierwszej kanonizacji swego rodaka. Miała ona miejsce w roku 2007, a ogłosił ją Ojciec Święty Benedykt XVI podczas wizyty w São Paulo. Żyjący na przełomie XVIII i XIX wieku Święty jest wciąż obecny w życiu obu Ameryk i świata. W roku jego kanonizacji miał miejsce cud przywrócenia do życia dziecka pewnej kobiety, która wedle badań poroniła. Stało się to za sprawą sposobu, jakiego w podobnych przypadkach używał sam brat Antoni – polecając połknięcie pigułki zrobionej z papierka z wypisaną modlitwą: Post Partem Virgo, Inviolata Permansisti, Intercede Pro Nobis Sancta Dei Genetrix (po porodzie, Dziewico, pozostałaś nienaruszona, przyczyń się za nami, święta Boża Rodzicielko). To cudowne zdarzenie kieruje naszą uwagę ku szczególnemu nabożeństwu do Matki Bożej, jakim odznaczał się Antoni Galvão.
Antonio Galvão de França, urodzony w miejscowości Guaratinguetá w stanie São Paulo, był synem portugalskiego imigranta i Isabel Leite de Barros wywodzącej się z ziemiańskiej rodziny zasłużonej dla kraju. W domu odebrał dobre wychowanie, następnie został w wieku trzynastu lat posłany do kolegium jezuickiego na naukę. Zafascynował się tam ideałem życia zakonnego i chciał wstąpić w szeregi Societatis Iesu. Ojciec polecił mu jednak wybrać zakon franciszkański z powodu nagonki na jezuitów, jaka trwała już w latach pięćdziesiątych XVIII wieku, a w roku 1773 zakończyła się oficjalną kasatą zgromadzenia.
