Papiez dyktor, papiez schizmatyk!
Po wieczne czasy...
Ponadto, na mocy treści niniejszego aktu i mocą
Papież byłby schizmatykiem… gdyby miał zmienić wszystkie obrzędy liturgiczne Kościoła, które były podtrzymywane przez tradycję apostolską”. (Francisco Suárez / Klaus Gamber)
Minęły zaledwie cztery lata od opublikowania nowego Mszału, kiedy to papież Paweł VI zaskoczył świat katolicki nowym Ordo Missæ , datowanym na 6 kwietnia 1969 roku. Rewizja dokonana w 1965 roku nie naruszyła tradycyjnego rytu liturgicznego. Zgodnie z mandatem art. 50 Konstytucji o Świętej Liturgii, chodziło przede wszystkim o usunięcie niektórych późniejszych dodatków do Zakonu Mszy. Publikacja Ordo Missæ z 1969 r. stworzyła jednak nowy ryt liturgiczny. Innymi słowy, tradycyjny ryt liturgiczny nie został po prostu zrewidowany zgodnie z zamierzeniami Soboru. Raczej został całkowicie zniesiony, a kilka lat później tradycyjny ryt liturgiczny został faktycznie zabroniony. Wszystko to prowadzi do pytania: czy tak radykalna reforma wpisuje się w tradycję Kościoła?
... Można by argumentować, że upoważnienie papieża do wprowadzenia nowego rytu liturgicznego, to znaczy do czynienia tego bez decyzji soboru, może pochodzić z „pełnej i najwyższej władzy” ( plena et suprema potestas ). ma w Kościele, jak zacytował Sobór Watykański I, tj. władzę nad sprawami quae ad disciplinam et regimen ecclesiae per totum orbem diffusæ pertinent („które dotyczą dyscypliny i rządów Kościoła rozprzestrzenionych na cały świat”) ( Denzinger , 1831). Jednak termin dyscyplinaw żaden sposób nie odnosi się do liturgicznego rytu Mszy, zwłaszcza w świetle faktu, że papieże wielokrotnie zauważali, że ryt opiera się na tradycji apostolskiej. Tylko z tego powodu obrzęd nie może należeć do kategorii „dyscypliny i rządów Kościoła”.
Do tego możemy dodać, że nie ma ani jednego dokumentu, w tym Codex Iuris Canonici , w którym znajduje się konkretne stwierdzenie, że papież, pełniąc funkcję najwyższego pasterza Kościoła, jest upoważniony do zniesienia tradycyjnego rytu liturgicznego . W rzeczywistości nigdzie nie jest wspomniane, że papież ma upoważnienie do zmiany nawet jednej lokalnej tradycji liturgicznej. Fakt, że nie ma wzmianki o takim autorytecie, znacznie wzmacnia naszą sprawę. Istnieją jasno określone granice plena et suprema potestas (pełna i najwyższa władza) papieża. Na przykład nie ma wątpliwości, że nawet w sprawach dogmatycznych nadal musi on podążać za tradycją Kościoła powszechnego – to znaczy, jak mówi Wincenty z Lerynu, w to, w co wierzył (quod semper, quod ubique, quod ab omnibus ).
W rzeczywistości jest kilku autorów, którzy wyraźnie stwierdzają, że zniesienie tradycyjnego rytu wyraźnie wykracza poza zakres władzy papieża. Tak więc wybitny teolog Suarez (zm. w 1617 r.), powołując się na jeszcze wcześniejszych autorów, takich jak Kajetan (zm. w 1534 r.), stanął na stanowisku, że papież byłby schizmatykiem „jeżeli, jak to jest jego obowiązkiem, nie byłby w pełni komunia z ciałem Kościoła, jak na przykład, gdyby miał ekskomunikować cały Kościół lub gdyby miał zmienić wszystkie obrzędy liturgiczne Kościoła, które zostały podtrzymane przez tradycję apostolską”. [Et hoc secundo modo posset Papa esse schismaticus, si nollet tenere cum toto Ecclesiać corpore unionem et coniunctionem quam debet, ut si tenat et totem Ecclesiam excommunicare, aut si vellel omnes Ecclesiasticas cæremonias apostolicae tradycja. ]
Kiedy badamy kwestię nieograniczonej władzy papieskiej i jej związku z władzą do zmiany ustalonego rytu liturgicznego, jeśli stwierdzenie Suareza wciąż nie jest do końca przekonujące, tym argumentem może być po prostu: już ustalony fakt, że aż do papieża Pawła VI, nie było ani jednego papieża, który wprowadziłby tego typu fundamentalne zmiany w formach liturgicznych, których jesteśmy teraz świadkami.
Klaus Gamber
Reforma liturgii rzymskiej
( Die Reform der römischen Liturgie: Vorgeschichte und Problematik )
rorate-caeli.blogspot.com/…021/07/a-pope-would-be-schismatic-if-he-if-he.html
Ponadto, na mocy treści niniejszego aktu i mocą
Papież byłby schizmatykiem… gdyby miał zmienić wszystkie obrzędy liturgiczne Kościoła, które były podtrzymywane przez tradycję apostolską”. (Francisco Suárez / Klaus Gamber)
Minęły zaledwie cztery lata od opublikowania nowego Mszału, kiedy to papież Paweł VI zaskoczył świat katolicki nowym Ordo Missæ , datowanym na 6 kwietnia 1969 roku. Rewizja dokonana w 1965 roku nie naruszyła tradycyjnego rytu liturgicznego. Zgodnie z mandatem art. 50 Konstytucji o Świętej Liturgii, chodziło przede wszystkim o usunięcie niektórych późniejszych dodatków do Zakonu Mszy. Publikacja Ordo Missæ z 1969 r. stworzyła jednak nowy ryt liturgiczny. Innymi słowy, tradycyjny ryt liturgiczny nie został po prostu zrewidowany zgodnie z zamierzeniami Soboru. Raczej został całkowicie zniesiony, a kilka lat później tradycyjny ryt liturgiczny został faktycznie zabroniony. Wszystko to prowadzi do pytania: czy tak radykalna reforma wpisuje się w tradycję Kościoła?
... Można by argumentować, że upoważnienie papieża do wprowadzenia nowego rytu liturgicznego, to znaczy do czynienia tego bez decyzji soboru, może pochodzić z „pełnej i najwyższej władzy” ( plena et suprema potestas ). ma w Kościele, jak zacytował Sobór Watykański I, tj. władzę nad sprawami quae ad disciplinam et regimen ecclesiae per totum orbem diffusæ pertinent („które dotyczą dyscypliny i rządów Kościoła rozprzestrzenionych na cały świat”) ( Denzinger , 1831). Jednak termin dyscyplinaw żaden sposób nie odnosi się do liturgicznego rytu Mszy, zwłaszcza w świetle faktu, że papieże wielokrotnie zauważali, że ryt opiera się na tradycji apostolskiej. Tylko z tego powodu obrzęd nie może należeć do kategorii „dyscypliny i rządów Kościoła”.
Do tego możemy dodać, że nie ma ani jednego dokumentu, w tym Codex Iuris Canonici , w którym znajduje się konkretne stwierdzenie, że papież, pełniąc funkcję najwyższego pasterza Kościoła, jest upoważniony do zniesienia tradycyjnego rytu liturgicznego . W rzeczywistości nigdzie nie jest wspomniane, że papież ma upoważnienie do zmiany nawet jednej lokalnej tradycji liturgicznej. Fakt, że nie ma wzmianki o takim autorytecie, znacznie wzmacnia naszą sprawę. Istnieją jasno określone granice plena et suprema potestas (pełna i najwyższa władza) papieża. Na przykład nie ma wątpliwości, że nawet w sprawach dogmatycznych nadal musi on podążać za tradycją Kościoła powszechnego – to znaczy, jak mówi Wincenty z Lerynu, w to, w co wierzył (quod semper, quod ubique, quod ab omnibus ).
W rzeczywistości jest kilku autorów, którzy wyraźnie stwierdzają, że zniesienie tradycyjnego rytu wyraźnie wykracza poza zakres władzy papieża. Tak więc wybitny teolog Suarez (zm. w 1617 r.), powołując się na jeszcze wcześniejszych autorów, takich jak Kajetan (zm. w 1534 r.), stanął na stanowisku, że papież byłby schizmatykiem „jeżeli, jak to jest jego obowiązkiem, nie byłby w pełni komunia z ciałem Kościoła, jak na przykład, gdyby miał ekskomunikować cały Kościół lub gdyby miał zmienić wszystkie obrzędy liturgiczne Kościoła, które zostały podtrzymane przez tradycję apostolską”. [Et hoc secundo modo posset Papa esse schismaticus, si nollet tenere cum toto Ecclesiać corpore unionem et coniunctionem quam debet, ut si tenat et totem Ecclesiam excommunicare, aut si vellel omnes Ecclesiasticas cæremonias apostolicae tradycja. ]
Kiedy badamy kwestię nieograniczonej władzy papieskiej i jej związku z władzą do zmiany ustalonego rytu liturgicznego, jeśli stwierdzenie Suareza wciąż nie jest do końca przekonujące, tym argumentem może być po prostu: już ustalony fakt, że aż do papieża Pawła VI, nie było ani jednego papieża, który wprowadziłby tego typu fundamentalne zmiany w formach liturgicznych, których jesteśmy teraz świadkami.
Klaus Gamber
Reforma liturgii rzymskiej
( Die Reform der römischen Liturgie: Vorgeschichte und Problematik )
rorate-caeli.blogspot.com/…021/07/a-pope-would-be-schismatic-if-he-if-he.html
