Maryja wszechwładną królową w Królestwie Bożym

Najniezawodniejszym znakiem, po którym odróżnić można odstępców i głosicieli błędnych nauk, tych, których Bóg nie zaliczył w poczet wybranych, jest to, że kacerze i odrzuceni mają dla Matki Najświętszej tylko:

wzgardę lub obojętność i starają się słowem i przykładem,

otwarcie lub skrycie, nieraz pod pięknymi pozorami

obniżać nabożeństwo i miłość ku Niej.

DAR NAJWIĘKSZY

Śpiewamy: „…i pod postacią chleba pozostać z nami chciał”.

Pan Jezus obiecał prawdziwie: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 20). Ta obietnica realizuje się niezawodnie, najpełniej i najzupełniej w Najświętszym Sakramencie.

Tabernaculum jest miejscem, gdzie przechowywany jest Najświętszy Sakrament. Wieczna lampka – żywy, z troską podtrzymywany, ogień – przypomina: Hic est Dominus! Tutaj jest Pan!

Kochajmy Pana Jezusa. Odwiedzajmy Go często. We wszystkich tabernaculach świata, gdzie przechowywany jest Najświętszy Sakrament, Pan Jezus czeka na nas i nas zaprasza. Serce kochające zrozumie to zaproszenie i odpowie nań miłością, obecnością, pokorą, adoracją, zgiętym kolanem, uniżeniem, skupieniem, modlitwą…
Częste nawiedzenie Najświętszego Sakramentu, choćby kilkuminutowe – jakaż to ważna i piękna praktyka!

Wiara w rzeczywistą obecność Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie nie opiera się na prywatnych opiniach i prywatnych objawieniach, lecz na słowach samego Pana Jezusa oraz na nieomylnym odwiecznym nauczaniu Kościoła. To są źródła autorytatywne i pewne.
Śpiewamy: Præstet fides supplementum sensuum defectui – „Co dla zmysłów niepojęte, niech dopełni wiara w nas”.

Wiara w rzeczywistą obecność Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie jest niezawodnym kryterium katolickości naszej wiary oraz skutecznym remedium przeciwko rozpowszechnionemu grzechowi antropocentryzmu.

Nie biegajmy tu i tam w poszukiwaniu religijnych atrakcji, eksperymentów, przeżyć i oświeceń. Idźmy przed tabernaculum. I z wiarą zegnijmy kolana. Tutaj jest Bóg – „Bóg mój i wszystko moje”.

W czwartkowy wieczór przypomnijmy raz jeszcze słowa wierzącego arcybiskupa. Słowa kończą się pytaniem. Weźmy sobie to pytanie do serca! Oby było ono dla nas słowem mobilizującym. Kto czyta, niech rozumie i czyni, bo sprawy naglą!

W swoim wystąpieniu na XI Zwyczajnym Zgromadzeniu Ogólnym Synodu Biskupów w Watykanie, w październiku 2005 roku, Arcybiskup Jan Paweł Lenga, ówczesny Ordynariusz Karagandy (Kazachstan) mówił:
„Prośmy Ducha Świętego, aby rozpalił w naszych sercach «gorliwość o dom Pański» i o jego największy skarb, którym nie jest jakiś przedmiot czy teoria, lecz Ciało i Krew naszego Boga i Zbawiciela. Być może moglibyśmy uczyć się tego od św. Ojca Pio z Pietrelciny, świętego czciciela Eucharystii żyjącego w naszych czasach. Oto jego słowa: «O Ojcze święty, ile profanacji, ile świętokradztw musi znosić Twoje łaskawe serce! Któż więc, Boże, stanie w obronie tego łagodnego Baranka, który nigdy nie otworzył ust swoich w swojej sprawie, lecz zawsze tylko w naszej?»”.
D