Quas Primas
,,PO FRANCISZKU PRZYJDZIE JESZCZE GORSZY PAPIEŻ , więc nie ma co się cieszyć...''
*******************************
A co to za proroctwo? Pismo Święte mówi coś zupełnie innego.
Ani Franciszek nie jest żadnym papieżem, ani po nim, nie będzie żądnego gorszego papieża!
Pismo Święte mówi o fałszywym proroku, którym jest bergoglio i o antychryście, któremu, on przygotowuje miejsce i który niebawem się ukaże. Chyba, że antychrysta miałaś na myśli i antychrysta nazywasz ,,papieżem''!
Także cieniutko, jeśli chodzi o znajomość Pisma Świętego.

Quas Primas
Ale ten cytat jest wyrwany z kontekstu.
Proszę to przeczytać:

[ Młodzież Imperium ] - Refleksje

,,Pośród religii, na które wskazuje dokument "Nostra aetate", należy zwrócić szczególną uwagę na buddyzm, który jest w pewnym sensie, podobnie jak chrześcijaństwo, religią zbawienia. Trzeba jednakże zaraz dodać, że soteriologia buddyzmu stanowi poniekąd odwrotność tego, co jest istotne dla chrześcijaństwa.''

Buddyzm jest falszywą religią, to oczywiste. Nie powinno się w żaden sposób uwiarygadniać takiej fałszywej religii. Jeżeli nawet istnieją tam jakieś ziarna prawdy, to nie powinno się ich promować jako alternatywy dla chrześcijanstwa. Nie uważam jednak, że wypowiedział JP2 kłamstwo, bo on użył słowa ,,w pewnym sensie''. Póżniej zaś mówi o nich krytycznie (odwrotność). I to jest właśnie problem z Janem Pawłem II. On używał pewnego rodzaju asekuracji w swojej mowie i te jego wywody są czasami mętne i niepokojące, ale nie ma u niego formalnej herezji. Ciężko nieraz orzec co autor miał na myśli.
Nie powinno się jednak analizując jego teksty wyrywać zdań z kontekstu, tylko należy podkreślać to, co ewentualnie niepokoi (lub wręcz razi) zachowując całość tekstu.

"Nie powinno się jednak analizując jego teksty wyrywać zdań z kontekstu"
---
No właśnie. Zatem dostarczmy kontekstu:

Audiencja generalna 9 września 1998 roku:

1. Powszechny Sobór Watykański II w deklaracji Nostra aetate o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich stwierdza, że «Kościół katolicki nic nie odrzuca z tego, co w religiach owych prawdziwe jest i święte. Ze szczerym szacunkiem odnosi się do owych sposobów działania i życia, do owych nakazów i doktryn, które chociaż w wielu wypadkach różnią się od zasad przez niego wyznawanych i głoszonych, nierzadko jednak odbijają promień owej Prawdy, która oświeca wszystkich ludzi» (n. 2). (…) Obchody Jubileuszu Roku 2000, uwzględniające tę naukę, «staną się znakomitą sposobnością — także w świetle wydarzeń ostatnich dziesięcioleci — do dialogu międzyreligijnego» (por. Tertio millennio adveniente, 53). Już teraz, w tym roku pneumatologicznym, warto przemyśleć, w jakim sensie i w jaki sposób Duch Święty jest obecny w religijnych poszukiwaniach ludzkości oraz w wyrażających je różnych doświadczeniach i tradycjach.
2. Trzeba przede wszystkim pamiętać, że wszelkie poszukiwania prawdy i dobra, a ostatecznie Boga, podejmowane przez ludzkiego ducha wzbudzane są przez Ducha Świętego. Właśnie z tego pierwotnego otwarcia się człowieka na Boga rodzą się różne religie. Nierzadko ich założycielami byli ludzie, którzy z pomocą Ducha Bożego zdobyli głębsze doświadczenie religijne. Doświadczenie to, przekazane innym, przyjęło postać doktryn, obrzędów i przykazań w różnych religiach.
We wszystkich autentycznych doświadczeniach religijnych, najbardziej charakterystycznym zjawiskiem jest modlitwa. Ze względu na konstytutywne otwarcie ludzkiego ducha na działanie, poprzez które Bóg pobudza go, by przekraczał samego siebie, możemy przyjąć, że «każdą prawdziwą modlitwę pobudza Duch Święty, który w tajemniczy sposób jest obecny w sercach wszystkich ludzi» (przemówienie do członków Kurii Rzymskiej, 22 grudnia 1986 r., n. 11: «L’Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 11-12/1986, s. 32)
Wymownym przykładem tej prawdy był Światowy Dzień Modlitwy o Pokój, który odbył się 27 października 1986 r. w Asyżu i inne podobne mu okazje nacechowane wielkim natężeniem duchowym.
3. Duch Święty obecny jest w innych religiach nie tylko poprzez autentyczne formy modlitwy. «Obecność i działanie Ducha — jak napisałem w encyklice Redemptoris missio — nie dotyczą tylko jednostek, ale społeczeństwa i historii, narodów, kultur, religii» (n. 28).
Na ogół «poprzez praktykowanie tego, co dobre w ich własnych tradycjach religijnych i postępując zgodnie z głosem sumienia, członkowie innych religii odpowiadają pozytywnie na Boże wezwanie i dostępują zbawienia w Jezusie Chrystusie, nawet jeżeli nie uznają Go za swego Zbawiciela (por. Ad gentes, 3, 9, 11)» (Papieska Rada ds. Dialogu Międzyreligijnego — Kongregacja ds. Ewangelizacji Narodów, Instrukcja Dialog i przepowiadanie, 19 maja 1991, n. 29: Enchiridion Vaticanum 13 [1991-1993], s. 203).
Jak bowiem poucza Sobór Watykański II, «skoro (…) za wszystkich umarł Chrystus i skoro ostateczne powołanie człowieka jest rzeczywiście jedno, mianowicie boskie, to musimy uznać, że Duch Święty wszystkim ofiaruje możliwość dojścia w sposób Bogu wiadomy do uczestnictwa w tej paschalnej tajemnicy» (Gaudium et spes, 22). (…)
4. Z przypomnianych wyżej powodów, postawę Kościoła i poszczególnych chrześcijan wobec innych religii charakteryzuje szczery szacunek, głęboka sympatia, a także — jeśli to jest możliwe i stosowne — serdeczna współpraca. (…)
Niechaj w obliczu bliskiego już trzeciego Millennium Duch prawdy i miłości prowadzi nas po drogach zwiastowania Jezusa Chrystusa oraz dialogu pokoju i braterstwa z wyznawcami wszystkich religii!”

9 September 1998 | John Paul II