Św. Gertruda Wielka. 16 listopada.

Św. Gertruda z Helfty to postać wybitna, dająca przykład dyscypliny wewnętrznej w wypracowywaniu cnót i w pracy intelektualnej. Na tym nie kończy się jednak jej wkład w dzieje chrześcijaństwa. Była ona bowiem – dzięki otrzymanym objawieniom – prekursorką kultu Najświętszego Serca Jezusowego na długo przed jego właściwym ukonstytuowaniem w życiu Kościoła, który trwał od XVII do XIX wieku.

Ojciec Święty Benedykt XVI wypowiedział się o św. Gertrudzie w katechezie z 6 października 2010 r., zwracając uwagę, iż była ona „jedyną niewiastą w Niemczech, którą nazwano «Wielką» ze względu na jej wielkość kulturalną i ewangeliczną: swym życiem i swoją myślą”. Mówił dalej papież: „W wyjątkowy sposób wpłynęła ona na chrześcijańską duchowość”. Jej wielkość ma, jak widać, nie tylko wymiar kulturalny, ale i ewangeliczny, a więc wypływa z naśladowania Jezusa Chrystusa, które objawiło się między innymi przez obdarzenie jej darem stygmatów.

Oprócz faktu, iż przyszła na świat w Turyngii i została wcześnie osierocona, nic nie wiemy o jej domu rodzinnym i wczesnym dzieciństwie. Wiadomo natomiast, że w wieku pięciu lat trafiła na wychowanie i naukę do klasztoru benedyktynek w Helfcie, gdzie miała pozostać jako mniszka do końca życia. Stąd też wziął się jej przydomek – Gertruda z Helfty. Przebywając w zakonie, zdobyła doskonałą znajomość łaciny, dzięki czemu mogła pogłębiać i rozwijać bez przeszkód swą wiedzę religijną.

Zamieszkanie przy klasztorze wspomina w swym dziele Objawienia (zwanym też Zwiastun Miłości Bożej) jako opatrznościowe i wyznaje, że dzięki temu.... Św. Gertruda Wielka