Nie trzeba robić z pokoleń ofiary,

Iż one nie są tylko dalszym ciągiem;

Strona jest, z której człek rodzi się stary,
Choć kształtowanym urasta posągiem,
Przenosić w drugich swą własną zawziętość
Godzi się tyle... ile czcisz ich świętość.

Lecz jeżli mniemasz, że Ty stworzysz człeka,

Jak Bóg, na obraz Twój?... to rad bym wiedział,

Czemu jest czasów i pokoleń przedział?...

Skąd postęp? czemu? się go w dali czeka...

Nie trzeba robić się karykaturą
Twórcy - mniemając o naszym planecie,
Że on wszech-świata środkiem albo górą;
Gród zaś ojczysty, że jest najpierwszy w świecie,

A w grodzie jeszcze - że nad geniusz wszelki -

Sąsiad, z którym się wypienia butelki.

Nie trzeba siebie, wciąż siebie mieć środkiem,

By mimowiednie nie stać się wyrodkiem;
Nie trzeba myśleć, że jest podobieństwo
Być demokratą... bez Boga i wiary

(Czego, jak świat ten - nie bywało - stary!)

Ni - bez wyznania że bywa męczeństwo.

Nie trzeba kłaniać się okolicznościom,
A prawdom kazać, by za drzwiami stały;
Przedawać laury starym znajomościom,
Mówiąc, że dziejów-rytm zgłuszą tymbały!

- Nie trzeba stylu nastrajać ulicznie

Ni Ewangelii brać przez rękawiczkę;
Być zacnym - ckliwo, być podłym - praktycznie;

Zapełniać próżnię-sensu przez potyczkę -

I rejterować... lubo - heroicznie!...

Cyprian Kamil Norwid