Życie świętych na ziemi jest jak świeca spalająca się zazwyczaj szybko, wonią cnót pociągająca dusze do Boga, po śmierci zaś zaczyna się dla nich niekończąca się radość żywota wiecznego, co nie oznacza bynajmniej końca „kariery” ziemskiej, gdzie do końca świata wspierać będą swoich rodaków, osoby objęte ich patronatem i uciekające się po pomoc. Płomienie miłości Bożej szybko objęły serce świętej Rozalii sycylijskiej, bo już w dzieciństwie wyróżniała się pobożnością i zapatrzeniem w oblicze Zbawiciela. Wymowne jest jej imię, które miała otrzymać za sprawą natchnienia Bożego danego jej matce. Pochodzi ono od nazw dwóch kwiatów – rosa, czyli symbol miłości, oraz lilium, a więc kwiat czystości.
