O śmierci /ćwiczenia duchowne/ - O.Tomasz Młodzianowski SI
ĆWICZENIA DUCHOWNE O. TOMASZ MŁODZIANOWSKI SI (*) ROZMYŚLANIE O śmierci Przygotowanie 1. Wyobraź sobie, że jesteś w łóżku śmiertelną chorobą złożony, że cię lekarze już opuścili, jako człowieka, …Więcej
ĆWICZENIA DUCHOWNE
O. TOMASZ MŁODZIANOWSKI SI (*)
ROZMYŚLANIE
O śmierci
Przygotowanie 1. Wyobraź sobie, że jesteś w łóżku śmiertelną chorobą złożony, że cię lekarze już opuścili, jako człowieka, którego śmierć zabierze lada chwila.
Przygotowanie 2. Proś Boga o łaskę, abyś rozmyślaniem o śmierci do takiego się zapalił życia, w jakim pragniesz znaleźć się przy śmierci.
PUNKT I.
Każdy człowiek umrzeć musi: i rodzice moi, i przyjaciele moi, i wszyscy, których znam umrzeć muszą, i ja sam; nie ma wątpliwości, w oznaczonej przez Boga godzinie, w oznaczonym miejscu, w taki a nie inny sposób umrę. Zważ, co to jest umrzeć? Umrzeć, jest to rozdzielić duszę z ciałem, tak, iż z człowieka żyjącego staje się trup. Rozdzielenie to jest niezmiernie ciężkie, umierającemu zdaje się, jakby go ciężar całego świata przygniatał. Umiera człowiek, gdy mu ziębnąć poczną kończyny ciała, gdy nos się wydłuża, oczy w słup stają, gdy się pierś wzdyma wskutek nadmiernego oddychania, gdy człowiek całkiem słabnie, gdy …Więcej
O. TOMASZ MŁODZIANOWSKI SI (*)
ROZMYŚLANIE
O śmierci
Przygotowanie 1. Wyobraź sobie, że jesteś w łóżku śmiertelną chorobą złożony, że cię lekarze już opuścili, jako człowieka, którego śmierć zabierze lada chwila.
Przygotowanie 2. Proś Boga o łaskę, abyś rozmyślaniem o śmierci do takiego się zapalił życia, w jakim pragniesz znaleźć się przy śmierci.
PUNKT I.
Każdy człowiek umrzeć musi: i rodzice moi, i przyjaciele moi, i wszyscy, których znam umrzeć muszą, i ja sam; nie ma wątpliwości, w oznaczonej przez Boga godzinie, w oznaczonym miejscu, w taki a nie inny sposób umrę. Zważ, co to jest umrzeć? Umrzeć, jest to rozdzielić duszę z ciałem, tak, iż z człowieka żyjącego staje się trup. Rozdzielenie to jest niezmiernie ciężkie, umierającemu zdaje się, jakby go ciężar całego świata przygniatał. Umiera człowiek, gdy mu ziębnąć poczną kończyny ciała, gdy nos się wydłuża, oczy w słup stają, gdy się pierś wzdyma wskutek nadmiernego oddychania, gdy człowiek całkiem słabnie, gdy …Więcej
- Zgłoś
Portale społecznościowe
Zmień wpis
Usuń wpis
urielrafael
- Zgłoś
Zmień komentarz
Usuń komentarz
PUNKT III.
Pomyśl, co ci ciężyć będzie przy śmierci, co najbardziej dokuczać? Niesłychany ciężar poczujesz, bardzo się przerazisz, gdy spostrzeżesz, że dusza twoja jest pozbawiona szaty niewinności, albo że ta szata jest bardzo podarta. Szata, w jakiej się ujrzysz, naprawić się nie da przez całą wieczność; bo szata niewinności raz stracona, już się nie odzyskuje.
Niesłychany ciężar poczujesz, …Więcej
PUNKT III.
Pomyśl, co ci ciężyć będzie przy śmierci, co najbardziej dokuczać? Niesłychany ciężar poczujesz, bardzo się przerazisz, gdy spostrzeżesz, że dusza twoja jest pozbawiona szaty niewinności, albo że ta szata jest bardzo podarta. Szata, w jakiej się ujrzysz, naprawić się nie da przez całą wieczność; bo szata niewinności raz stracona, już się nie odzyskuje.
Niesłychany ciężar poczujesz, bardzo się przerazisz, gdy wszystkie grzechy twoje staną w pamięci. Brzydota tych grzechów, liczba, szkaradność, tak na ciebie oddziała, tak pognębi, że prócz rozpaczy, żadnego innego środka na zaradzenie złemu nie znajdziesz. Niesłychanie dręczyć się będziesz tą myślą, żeś może za grzechy żalu dostatecznego nie miał, żeś może niedokładnie, nie tak jak należy spowiedź świętą odbył. Gdy nadto przez częste powtarzanie miałeś nałóg do jakiego grzechu, a w chwili tak strasznej, jaką będzie chwila rozłączenia się duszy z ciałem, nagle myśl cię napastować pocznie, czy nie chciałbyś raz jeszcze do tego grzechu powrócić, i ty wskutek przyzwyczajenia łatwo się ku tej myśli skłonisz, a może i wymówisz: chciałbym i zaraz życie zakończysz, a tym samym na wieczne potępienie się skażesz, wieczne "biada" rozpoczniesz.
Zawołaj w głębi duszy: "Potargaj Panie pęta moje". Pobudzaj się aktami przeciwnymi do potłumienia w sobie, do zniszczenia tego nałogu. Uznaj dobroć Bożą, która pomimo, że widziała jak ku złemu się przechylałeś, nawet w godzinę śmierci, nie dopuściła, abyś umarł, ale czeka, abyś się upamiętał i lepiej do śmierci przygotował.
Zważ znowu, jak ciężkim, jak nieznośnym to dla ciebie przy śmierci będzie, żeś natchnieniom Bożym powolności nie okazywał, żeś się im sprzeciwiał. Bóg w Piśmie świętym tak grozi: "Wołałem a nie chcieliście, wzgardziliście radą moją; ja się też śmiać będę w waszym zatraceniu i urągać będę" (3). Zrozumiej więc te natchnienia Boże, przejmij się nimi; nie dawałby ci ich Bóg, gdyby dobrej dla ciebie śmierci nie pragnął.
Jakżebyś był szczęśliwym, gdybyś przy śmierci mógł powiedzieć Bogu: "Zgrzeszyłem, ale i pokutowałem Panie". Oto dla Ciebie opuściłem wszystko i poszedłem za Tobą, nie dla oka, ale z serca. Ewangelia Twoja ubogim mnie uczyniła; oto ukrzyżowany jestem dla świata i świat dla mnie. Duszę moją Panie zgubiłem grzesząc, ale odnalazłem miłując: i oto za jedną duszę moją dołożyłem starań, abym Ci zyskał dusze inne. Zrobiłem Panie coś rozkazał, daj proszę coś obiecał, o czymeś mnie w Ewangelii zapewnił: "Wy, którzyście opuścili wszystko i poszli za mną, stokroć weźmiecie i żywot wieczny otrzymacie" (4).
Rozmowa duchowna z Chrystusem Panem konającym
Przeniknij myślą rany Jego i rzeknij: Jezu konający, podczas konania mego, zmiłuj się nade mną!
Pomyśl, co ci ciężyć będzie przy śmierci, co najbardziej dokuczać? Niesłychany ciężar poczujesz, bardzo się przerazisz, gdy spostrzeżesz, że dusza twoja jest pozbawiona szaty niewinności, albo że ta szata jest bardzo podarta. Szata, w jakiej się ujrzysz, naprawić się nie da przez całą wieczność; bo szata niewinności raz stracona, już się nie odzyskuje.
Niesłychany ciężar poczujesz, bardzo się przerazisz, gdy wszystkie grzechy twoje staną w pamięci. Brzydota tych grzechów, liczba, szkaradność, tak na ciebie oddziała, tak pognębi, że prócz rozpaczy, żadnego innego środka na zaradzenie złemu nie znajdziesz. Niesłychanie dręczyć się będziesz tą myślą, żeś może za grzechy żalu dostatecznego nie miał, żeś może niedokładnie, nie tak jak należy spowiedź świętą odbył. Gdy nadto przez częste powtarzanie miałeś nałóg do jakiego grzechu, a w chwili tak strasznej, jaką będzie chwila rozłączenia się duszy z ciałem, nagle myśl cię napastować pocznie, czy nie chciałbyś raz jeszcze do tego grzechu powrócić, i ty wskutek przyzwyczajenia łatwo się ku tej myśli skłonisz, a może i wymówisz: chciałbym i zaraz życie zakończysz, a tym samym na wieczne potępienie się skażesz, wieczne "biada" rozpoczniesz.
Zawołaj w głębi duszy: "Potargaj Panie pęta moje". Pobudzaj się aktami przeciwnymi do potłumienia w sobie, do zniszczenia tego nałogu. Uznaj dobroć Bożą, która pomimo, że widziała jak ku złemu się przechylałeś, nawet w godzinę śmierci, nie dopuściła, abyś umarł, ale czeka, abyś się upamiętał i lepiej do śmierci przygotował.
Zważ znowu, jak ciężkim, jak nieznośnym to dla ciebie przy śmierci będzie, żeś natchnieniom Bożym powolności nie okazywał, żeś się im sprzeciwiał. Bóg w Piśmie świętym tak grozi: "Wołałem a nie chcieliście, wzgardziliście radą moją; ja się też śmiać będę w waszym zatraceniu i urągać będę" (3). Zrozumiej więc te natchnienia Boże, przejmij się nimi; nie dawałby ci ich Bóg, gdyby dobrej dla ciebie śmierci nie pragnął.
Jakżebyś był szczęśliwym, gdybyś przy śmierci mógł powiedzieć Bogu: "Zgrzeszyłem, ale i pokutowałem Panie". Oto dla Ciebie opuściłem wszystko i poszedłem za Tobą, nie dla oka, ale z serca. Ewangelia Twoja ubogim mnie uczyniła; oto ukrzyżowany jestem dla świata i świat dla mnie. Duszę moją Panie zgubiłem grzesząc, ale odnalazłem miłując: i oto za jedną duszę moją dołożyłem starań, abym Ci zyskał dusze inne. Zrobiłem Panie coś rozkazał, daj proszę coś obiecał, o czymeś mnie w Ewangelii zapewnił: "Wy, którzyście opuścili wszystko i poszli za mną, stokroć weźmiecie i żywot wieczny otrzymacie" (4).
Rozmowa duchowna z Chrystusem Panem konającym
Przeniknij myślą rany Jego i rzeknij: Jezu konający, podczas konania mego, zmiłuj się nade mną!
urielrafael
- Zgłoś
Zmień komentarz
Usuń komentarz
PUNKT II.
Przypomnij sobie, że wszystkim ludziom postanowiono raz umrzeć, i że godzina śmierci jest całkiem niepewna.
Zważ, ile ludzi w tej chwili umiera we Francji, Hiszpanii, Włoszech, Niemczech, w Polsce, na całym świecie. Ten na morzu ginie wskutek rozbicia się okrętu, tamten na lądzie wskutek pożaru; ten od trucizny, tamten od miecza; ten od kuli armatniej, tamten na szubienicy; ten takim, …Więcej
PUNKT II.
Przypomnij sobie, że wszystkim ludziom postanowiono raz umrzeć, i że godzina śmierci jest całkiem niepewna.
Zważ, ile ludzi w tej chwili umiera we Francji, Hiszpanii, Włoszech, Niemczech, w Polsce, na całym świecie. Ten na morzu ginie wskutek rozbicia się okrętu, tamten na lądzie wskutek pożaru; ten od trucizny, tamten od miecza; ten od kuli armatniej, tamten na szubienicy; ten takim, tamten innym rodzajem śmierci. Ty sam, który się nad tym zastanawiasz, który o tym myślisz, nie wiesz, czy za chwilę nie umrzesz? Może ci tylko już jeden kwadrans pozostaje do życia, pomyśl, czy gotów jesteś za kwadrans na śmierć? Ubolewaj nad swoją głupotą, że tak żyjesz, jak gdybyś nigdy umrzeć nie miał. Ubolewaj nad swoją głupotą, że o śmierci nie myślisz, że się na śmierć nie gotujesz.
Zważ, jakbyś o poprawie myślał, jakbyś się zmienił, gdyby cię jaki mąż święty zapewnił, iż po dniach 15 umrzesz. A tymczasem nie już mąż święty, ale Święty nad świętymi przez pismo swoje zapewnia cię, że musisz umrzeć i wcale nie zapewnia, że nawet 15 dni pożyjesz. Dlaczegóż więc z poprawą zwlekasz? Nie zapominaj o tym, że śmierć może nastąpić, kiedy się najmniej jej spodziewasz, bo Chrystus Pan mówi: "Godziny, której się nie domniemacie, Syn człowieczy przyjdzie" (1).
Zachęcaj duszę swoją, aby się na śmierć gotowała. Zachęcaj ciało, aby dla miłości Boga, jak najwięcej się trudziło, najwięcej cierpiało, bo może wkrótce opuszczonym zostanie przez duszę. Otrząśnij się ze wszystkich swych gnuśności, znajomości, które cię od Boga odwodzą i mów: blisko już jest Pan (2), odstąpcie precz nieprzyjaciele Jego.
Przypomnij sobie, że wszystkim ludziom postanowiono raz umrzeć, i że godzina śmierci jest całkiem niepewna.
Zważ, ile ludzi w tej chwili umiera we Francji, Hiszpanii, Włoszech, Niemczech, w Polsce, na całym świecie. Ten na morzu ginie wskutek rozbicia się okrętu, tamten na lądzie wskutek pożaru; ten od trucizny, tamten od miecza; ten od kuli armatniej, tamten na szubienicy; ten takim, tamten innym rodzajem śmierci. Ty sam, który się nad tym zastanawiasz, który o tym myślisz, nie wiesz, czy za chwilę nie umrzesz? Może ci tylko już jeden kwadrans pozostaje do życia, pomyśl, czy gotów jesteś za kwadrans na śmierć? Ubolewaj nad swoją głupotą, że tak żyjesz, jak gdybyś nigdy umrzeć nie miał. Ubolewaj nad swoją głupotą, że o śmierci nie myślisz, że się na śmierć nie gotujesz.
Zważ, jakbyś o poprawie myślał, jakbyś się zmienił, gdyby cię jaki mąż święty zapewnił, iż po dniach 15 umrzesz. A tymczasem nie już mąż święty, ale Święty nad świętymi przez pismo swoje zapewnia cię, że musisz umrzeć i wcale nie zapewnia, że nawet 15 dni pożyjesz. Dlaczegóż więc z poprawą zwlekasz? Nie zapominaj o tym, że śmierć może nastąpić, kiedy się najmniej jej spodziewasz, bo Chrystus Pan mówi: "Godziny, której się nie domniemacie, Syn człowieczy przyjdzie" (1).
Zachęcaj duszę swoją, aby się na śmierć gotowała. Zachęcaj ciało, aby dla miłości Boga, jak najwięcej się trudziło, najwięcej cierpiało, bo może wkrótce opuszczonym zostanie przez duszę. Otrząśnij się ze wszystkich swych gnuśności, znajomości, które cię od Boga odwodzą i mów: blisko już jest Pan (2), odstąpcie precz nieprzyjaciele Jego.
Jeszcze jeden komentarz od urielrafael
urielrafael
- Zgłoś
Zmień komentarz
Usuń komentarz
Przygotowanie 1. Wyobraź sobie, że jesteś w łóżku śmiertelną chorobą złożony, że cię lekarze już opuścili, jako człowieka, którego śmierć zabierze lada chwila.
Przygotowanie 2. Proś Boga o łaskę, abyś rozmyślaniem o śmierci do takiego się zapalił życia, w jakim pragniesz znaleźć się przy śmierci.
PUNKT I.
Każdy człowiek umrzeć musi: i rodzice moi, i przyjaciele moi, i wszyscy, których znam …Więcej
Przygotowanie 1. Wyobraź sobie, że jesteś w łóżku śmiertelną chorobą złożony, że cię lekarze już opuścili, jako człowieka, którego śmierć zabierze lada chwila.
Przygotowanie 2. Proś Boga o łaskę, abyś rozmyślaniem o śmierci do takiego się zapalił życia, w jakim pragniesz znaleźć się przy śmierci.
PUNKT I.
Każdy człowiek umrzeć musi: i rodzice moi, i przyjaciele moi, i wszyscy, których znam umrzeć muszą, i ja sam; nie ma wątpliwości, w oznaczonej przez Boga godzinie, w oznaczonym miejscu, w taki a nie inny sposób umrę.
Zważ, co to jest umrzeć? Umrzeć, jest to rozdzielić duszę z ciałem, tak, iż z człowieka żyjącego staje się trup. Rozdzielenie to jest niezmiernie ciężkie, umierającemu zdaje się, jakby go ciężar całego świata przygniatał. Umiera człowiek, gdy mu ziębnąć poczną kończyny ciała, gdy nos się wydłuża, oczy w słup stają, gdy się pierś wzdyma wskutek nadmiernego oddychania, gdy człowiek całkiem słabnie, gdy go siły w końcu i życie opuszczają. Gdy umrzesz, zapłaczą nad tobą bracia, przyjaciele, znajomi, potrzymają cię przez kilka godzin w trumnie, potem wyniosą z domu na cmentarz, złożą do grobu, przywalą kamieniem, na razie częściej potem coraz rzadziej o tobie wspominać będą.
O jakże zwodniczym jest świat, który tak prędko o swoich zapomina! Jeśliby i Bóg tak zapomniał, o jakżeby to wielkie było nieszczęście!
Zważ następnie, że ciało twoje w grobie, ciało z którym się tak pieściłeś, przez które tyle razy Boga obraziłeś, niedługo gnić pocznie i woń nieznośną ze siebie wydzielać. W oczach, którymi grzesznie na wsze strony rzucałeś, zalęgną się robaki; z ust, które ci do różnych mów, bluźnierstw, służyły, popłynie ropa obrzydliwa; w brzuchu, któremu tak pobłażałeś, tak dogadzałeś, rozgoszczą się żaby i żmije. Ale to wszystko mniejszej wagi. Pomyśl, co się z duszą stanie, po jej rozłączeniu z ciałem? Czy zasługuje na to, aby się nią zaopiekował anioł, wobec którego tyle razy i tak ciężko zgrzeszyłeś; czy zasługuje, aby na jej spotkanie wyszła Najświętsza Maryja Panna, której syna tyś swoimi grzechami raz w raz krzyżował; czy zasługuje na to, aby ją w swe objęcia przyjął Pan Jezus, któregoś ty krew występkami tak haniebnie podeptał?
Zapragnij inaczej żyć na przyszłość. Pogardź całą wystawą i próżnością ludzką, która nie w czym innym, tylko w robactwie i w popiele ma swój koniec. Proś Boga, aby w każdej sposobności grzeszenia i w każdej chwili życia twego myśl o śmierci zjawiała się przed tobą.
Przygotowanie 2. Proś Boga o łaskę, abyś rozmyślaniem o śmierci do takiego się zapalił życia, w jakim pragniesz znaleźć się przy śmierci.
PUNKT I.
Każdy człowiek umrzeć musi: i rodzice moi, i przyjaciele moi, i wszyscy, których znam umrzeć muszą, i ja sam; nie ma wątpliwości, w oznaczonej przez Boga godzinie, w oznaczonym miejscu, w taki a nie inny sposób umrę.
Zważ, co to jest umrzeć? Umrzeć, jest to rozdzielić duszę z ciałem, tak, iż z człowieka żyjącego staje się trup. Rozdzielenie to jest niezmiernie ciężkie, umierającemu zdaje się, jakby go ciężar całego świata przygniatał. Umiera człowiek, gdy mu ziębnąć poczną kończyny ciała, gdy nos się wydłuża, oczy w słup stają, gdy się pierś wzdyma wskutek nadmiernego oddychania, gdy człowiek całkiem słabnie, gdy go siły w końcu i życie opuszczają. Gdy umrzesz, zapłaczą nad tobą bracia, przyjaciele, znajomi, potrzymają cię przez kilka godzin w trumnie, potem wyniosą z domu na cmentarz, złożą do grobu, przywalą kamieniem, na razie częściej potem coraz rzadziej o tobie wspominać będą.
O jakże zwodniczym jest świat, który tak prędko o swoich zapomina! Jeśliby i Bóg tak zapomniał, o jakżeby to wielkie było nieszczęście!
Zważ następnie, że ciało twoje w grobie, ciało z którym się tak pieściłeś, przez które tyle razy Boga obraziłeś, niedługo gnić pocznie i woń nieznośną ze siebie wydzielać. W oczach, którymi grzesznie na wsze strony rzucałeś, zalęgną się robaki; z ust, które ci do różnych mów, bluźnierstw, służyły, popłynie ropa obrzydliwa; w brzuchu, któremu tak pobłażałeś, tak dogadzałeś, rozgoszczą się żaby i żmije. Ale to wszystko mniejszej wagi. Pomyśl, co się z duszą stanie, po jej rozłączeniu z ciałem? Czy zasługuje na to, aby się nią zaopiekował anioł, wobec którego tyle razy i tak ciężko zgrzeszyłeś; czy zasługuje, aby na jej spotkanie wyszła Najświętsza Maryja Panna, której syna tyś swoimi grzechami raz w raz krzyżował; czy zasługuje na to, aby ją w swe objęcia przyjął Pan Jezus, któregoś ty krew występkami tak haniebnie podeptał?
Zapragnij inaczej żyć na przyszłość. Pogardź całą wystawą i próżnością ludzką, która nie w czym innym, tylko w robactwie i w popiele ma swój koniec. Proś Boga, aby w każdej sposobności grzeszenia i w każdej chwili życia twego myśl o śmierci zjawiała się przed tobą.