O perłach, psach i wieprzach raz jeszcze.

„W tej zaś przestrodze, abyśmy nie dawali nic świętego psom, ani nie rzucali pereł naszych przed wieprze, należy pilnie się pytać, co jest święte, co znaczą perły, kim są psy oraz wieprze. Święte jest to, czego się nie godzi zhańbić i zepsuć. A usiłowania tej zbrodni byłaby winna wola, chociaż owo święte pozostałoby z natury nietykalne i niezniszczalne. Za perły zaś należy uważać wszystko bardzo uduchowione, a ponieważ chowają się w ukryciu, jak gdyby wydobywa się je z głębin i znajduje się je w okryciach alegorii jakby po otwarciu muszli. Można więc uważać, że tę samą rzecz godzi się nazwać i świętą, i perłą, ale świętą stąd, że nie wolno jej zabrudzić, perłą zaś dlatego, że nie wolno nią gardzić. A zbrudzić usiłuje każdy, ponieważ nie chce, żeby była cała, czyli nienaruszona, pogardza zaś nią, jako że uważa ją za marną i ocenia poniżej jej wartości. I dlatego mówi się o czymś, czym się pogardza, że się to depcze. Dlatego też Pan mówi o psach, ponieważ one napadają w celu rozszarpywania, a co rozszarpią, tego nie pozwalają scalić. Mówi więc Pan: „Nie dawajcie psom tego, co święte”, chociaż bowiem sama świętość nie może ulec rozszarpaniu ani zepsuciu i pozostaje cała i nienaruszona [jak cały Chrystus w każdej partykule upuszczonej na podłogę przez świeckiego – przyp. red.], należy jednak uważać, czego chcą ci, którzy ostro atakują i o ile tylko mogą, próbują zniszczyć prawdę. Wieprze zaś, czy świnie, chociaż nie atakują pyskiem jak psy, deptaniem powoli zanieczyszczają. A więc „nie rzucajcie swych pereł przed świnie, by ich nie podeptały nogami, i obróciwszy się, nie poszarpały was samych”. Sądzę więc, że bardzo stosownie psami zostali nazwani przeciwnicy prawdy, a świniami ci, którzy gardzą prawdą. A jeśli mówi, że obróciwszy się, was rozszarpią, nie powiada, iż pokruszy perły. Te bowiem kruszą już, depcząc i obracając się, żeby jeszcze czegoś posłuchać, rozszarpują natomiast tego, który rozrzucił perły przez nie już podeptane. Przecież nie domyślisz się łatwo, cóż mogło być miłe temu, kto perły podeptał, to jest pogardził prawdą Bożą zdobytą z tak wielkim trudem. Nie widzę zaś sposobu, w jaki ten, kto naucza tego rodzaju ludzi, nie doznawałby sam w sobie rozdarcia, uznając ich za niegodnych i irytując się z ich powodu. Każde z tych zwierząt jest nieczyste: i pies, i świnia. Strzec się więc trzeba, aby nie przekazywać takiemu niczego, czego nie pojmuje. Lepiej jest, gdy ktoś szuka tego, co ukryte, niż atakuje bądź ma w pogardzie to, co dostępne. Doprawdy tylko na skutek nienawiści albo pogardy tacy ludzie odmawiają przyjęcia ujawnionej prawdy.
Tych pierwszych nazywamy psami, a tych drugich świniami.”

Św. Augustyn, O kazaniu Pana na Górze II, 20, 68-69.

Obraz tytułowy przedstawia miejsce, gdzie się podaje świętość i perły do rąk ludzi, którzy kruszą to, co w każdej okruszynie jest niepodzielne. Depczą po tym, co jest zbyt łatwo dostępne. Zamiast zgłębiać tajemnicę perły, szukać jej świętości, biorą sobie na rękę.
Psy (i suki mówiąc ściśle, nawet zakonne), kruszą Najświętszy Sakrament, najdroższą perłę drogocenną Kościoła, a świnie depczą po niej. Strażnicy Sanctissimum w tej parafii wypili truciznę arian. I nawet proszeni przez świeckich, żeby zrezygnować z Komunii na rękę, która gorszy ich dzieci i wnuki, kłamią jak arianie, że podawanie świeckim Komunii Świętej do rąk to tradycja pierwszych chrześcijan.
Parafia Św. Antoniego w Lublinie na ul. Niepodległości.

P.S. Czy tylko ta parafia i czy tylko w Lublinie, ma swoje psy i swoje świnie?

Prosimy o podpisywanie Petycji:
https://citizengo.org/pl/210969-oskarzenie-abp-grzegorza-rysia-o-niszczenie-obyczaju-kaplanstwa-i-kosciola-w-polsce