Błogosławiony Marian urodził się w Donegal w Szkocji jako Muirdach MacRobertaigh, a jego imię zostało później przetłumaczone na łacińskie Marianus. Jego ojczyzna od kilkuset lat słynęła ze specyficznego życia klasztornego, które przyczyniło się w znacznym stopniu do rozwinięcia rodzimej kultury. Wraz z nastaniem chrześcijaństwa został zniesiony panujący dotąd celtycki zakaz używania pisma – mnisi iroszkoccy pracowali dla rozwoju piśmiennictwa (obok egzemplarzy Biblii i katolickich pism teologicznych uratowali też wiele ksiąg autorów starożytnych) i wyruszali na duchowy podbój pogańskich ludów. Błogosławiony Marian w roku 1067 postanowił wstąpić w ich ślady. Wraz z dwoma towarzyszami Janem i Kandydem zamierzał udać się do Rzymu. Kolejne wypadki nie pozwoliły mu jednak zrealizować tego zamierzenia.
Pierwszym miejscem, w którym się zatrzymał była Bawaria. Wstąpił do benedyktyńskiego opactwa św. Michała koło Bambergu. Nie odpowiadały mu jednak obyczaje tamtejszych mnichów – wyruszył więc w …Więcej

Wojciech urodził się ok. 956 roku w możnej rodzinie Sławnikowiców w Lubicach (Czechy). Jego ojciec, Sławnik, był głową możnego rodu, spokrewnionego z dynastią saską, panującą wówczas w Niemczech. Matka Wojciecha, Strzeżysława, również pochodziła ze znakomitej rodziny, być może z Przemyślidów, którzy rządzili wówczas państwem czeskim. Wojciech był przedostatnim z siedmiu synów Sławnika. W najstarszym rękopisie jego imię brzmi Wojetech. Wedle pierwotnych planów ojca Wojciech miał zostać rycerzem. Ostatecznie o jego przeznaczeniu do stanu duchownego według biografów zdecydowała choroba. Rodzice złożyli ślub, że gdy syn wyzdrowieje, będzie oddany Bogu na służbę. Nie można tego wykluczyć. Wydaje się jednak, że przyczyna była inna: taki był po prostu zwyczaj w owych czasach, że gdy można rodzina miała więcej synów czy córek, przeznaczała ich do stanu duchownego na opatów, ksienie czy biskupów.
W 968 roku papież Jan XIII, dzięki inicjatywie cesarza Ottona I, ustanowił w Magdeburgu metropolię …Więcej

Urodzony w Kampanii, syn Greka Konkordiusza, zasiadł na tronie papieskim po śmierci swego poprzednika świętego Aniceta około roku 166. Pełnił urząd apostolski za panowania Marka Aureliusza. Wybitny władca i myśliciel był równocześnie zaciekłym nieprzyjacielem religii chrześcijańskiej, uznając ją za zagrożenie dla wielkości cesarstwa, ufundowanej na tradycyjnych pogańskich kultach.
W owych czasach zdarzało się już, że patrycjusze rzymscy wstępowali w szeregi chrześcijan, groziło to jednak wygnaniem lub śmiercią. Obficie lejąca się krew męczeńska przygotowywała grunt pod późniejszy rozkwit chrześcijaństwa na skalę państwową, o czym prorocze i odważne jak na tamte czasy słowa wyrzekł Orygenes, urodzony w dziesięć lat po śmierci papieża Sotera: „Jeśli zgodnie ze słowami Celsusa wszyscy by postąpili tak jak my, to jasne, że i barbarzyńcy zbliżywszy się do nauki Bożej, będą przestrzegać praw i staną się ludźmi cywilizowanymi, zginą wszelkie wierzenia pogańskie, a zapanuje religia chrześcijańska …Więcej

Agnese de Segni, pochodząca ze szlacheckiej rodziny zamieszkałej Gracchiano niedaleko miasteczka Montepulciano w Toskanii, jest fascynującym przykładem, jak wiele Pan Bóg może zdziałać przez człowieka, który chce być naczyniem otwartym na działanie Jego łaski. To, że Agnieszka zajmuje szczególne miejsce w planach Bożych, okazało się już przy jej narodzinach, gdy ponad domem państwa Segni uniosła się łuna światła poprzedzająca przyjście na świat niezwykłego dziecka. Święta, gdy tylko opanowała ojczystą mowę, była uczona przez matkę pacierza – widywano potem, jak klękała w kącie izby i szeptała pobożnie Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo kilka razy dziennie.
W wieku sześciu lat dziewczę oznajmiło rodzicom, iż chce wstąpić do zakonu. Oni jednak, pragnąc dobrze wydać za mąż swą córkę, nie brali pod uwagę pomysłu małej dziewczynki. Wkrótce miała miejsce sytuacja, która sprawiła, iż przychylili się do woli swej córki. Na wzgórzu przy Montepulciano znajdował się dom publiczny, który okrywał miasto …Więcej

Pojawia się ów święty potomek duchowy apostoła Piotra niczym kometa na firmamencie dziejów Kościoła – w czasach, gdy niebo nad chrześcijańskim światem było zasnute ciemnymi chmurami wszelakich nadużyć i niezdrowych stosunków zaburzających harmonijny rozkwit życia kościelnego.
Dobrze urodzony, jako hrabia Bruno von Egisheim-Dagsburg w Alzacji, wcześnie, bo w wieku pięciu lat, został posłany na naukę do szkoły katedralnej w Toul, w wieku zaś lat osiemnastu został mianowany świeckim kanonikiem w Saint-Etienne. W cztery lata później przyjął święcenia kapłańskie i jako młody duchowny został kapelanem dworu cesarza Konrada II. W dwudziestym czwartym roku życia był mianowany biskupem diecezji Toul. Od pierwszych dni swoich rządów wykazał się niezwykłą gorliwością we wdrażaniu tak nieodzownej wówczas reformy, której ośrodkiem było opactwo benedyktyńskie w Cluny. Przez całe życie miał szczęście do otaczania się odpowiednimi ludźmi, dzięki którym mógł realizować trudne zadania, jakie stawiała …Więcej

Benoît Joseph Labre urodził się we francuskiej miejscowości Amettes jako jedno z piętnaściorga dzieci zamożnej rolniczej rodziny. Jako dziecko został oddany na naukę do szkoły parafialnej, zaś w wieku dwunastu lat kontynuował edukację prywatnie pod kierunkiem swego stryja księdza Józefa Labre, który był rektorem kościoła w Erinie. Benedykt wcześnie poczuł, iż nie jest powołany do zwyczajnego życia, jakie prowadzą jego bliscy… Już jako dziecko odnajdywał większy niż jego rówieśnicy pociąg do życia duchowego, a w wieku szesnastu lat był zdeterminowany, że chce wstąpić do zakonu i zupełnie stracił zapał do nauki.
Chęć oddania się życiu zakonnemu nie zaowocowała jednak tak jak myślał wybraniem swojej drogi życiowej – Pan Bóg miał dla niego inny plan, do którego realizacji Święty doszedł po latach poszukiwań. Najprzód nie przyjęli go do zgromadzenia kartuzów, potem próbował szczęścia u trapistów, gdzie również nie zagrzał miejsca, aż w końcu trafił do cystersów – tutaj spędził trochę więcej …Więcej

Cezary przyszedł na świat w wielodzietnej rodzinie szlacheckiej pochodzącej z Włoch, a od stu lat osiadłej w prowansalskiej miejscowości Cavaillon pod Avignonem. Rodzice chcąc zapewnić synowi światowe wychowanie i karierę, wysłali go, podobnie jak starszego brata Aleksandra, na dwór króla Karola IX Walezjusza. Wstąpił do gwardii królewskiej, gdzie jego brat był już kapitanem. Jego byt był zapewniony, jako żołnierz służący przy boku monarchy cieszył się prestiżem społecznym, spełniał się nawet artystycznie, pisząc wiersze i sztuki teatralne. Jednakże nurt światowego życia pociągnął go tak bardzo, iż zupełnie porzucił myśl o Panu Bogu i wieczności, która czeka go po śmierci. Miała to odmienić dopiero ciężka choroba, na jaką z dopuszczenia Bożego zapadł, aby zatrzymać się i mieć czas na przemyślenie swego życia.
Podczas długich godzin spędzonych w oderwaniu od codziennych obowiązków i rozrywek zwracał się ku własnej przeszłości i ku rozważaniu celu życia. Wówczas Pan Bóg widząc jego serce …Więcej

Opisanie historii Liduiny van Schiedam znajdujemy u ks. Piotra Skargi SI pod tytułem Żywot przedziwnej Lidwiny dziewicy… Owo staropolskie określenie zjawiska godnego podziwu – dziwny, przedziwny – oddaje trafnie niezwykłość żywota Świętej, która spędziwszy większość swych dni w ciasnej komórce domu ubogich rodziców, przeżyła rzeczy prawdziwie niepojęte ze zwyczajnego ludzkiego punktu widzenia.
Pochodziła z holenderskiej rodziny szlacheckiej, podupadłej, ale zacnej i pielęgnującej ducha bogobojności i szczerej religijności. Przez pierwsze czternaście lat życia była po prostu dobrze ułożoną panienką z dobrego, choć ubogiego domu, wyróżniającą się jedynie tym, że miała większe niż rówieśniczki zamiłowanie do modlitwy i nawiedzania Najświętszego Sakramentu w wolnych chwilach. Lidwina była obdarzona olśniewającą urodą, więc już odkąd skończyła dwanaście lat, zabiegali o jej rękę liczni młodzieńcy. Rodzice byli radzi takiemu powodzeniu córeczki, gdyż widzieli w tym możliwość poprawienia jej …Więcej

Święty Fulbert z Chartres (piastował godność biskupią w tym mieście i diecezji), pochodził z ubogiej rodziny frankońskiej, zamieszkałej być może w Poitiers. Nie znamy szczegółów dotyczących jego młodości, znamienny jest jednakże fakt, iż Święty pomimo niskiego pochodzenia otrzymał sakrę i zyskał niemały wpływ na kulturalny rozwój kraju, a nawet na życie polityczne. Nie było to częste w czasach, gdy w państwach zachodnich ugruntowywał się stan możnowładczy, a wszelkie wyższe stanowiska, również kościelne, były zarezerwowane z góry dla jego przedstawicieli. Jednak przy pomocy Bożej stawiającej na drodze człowieka różne osoby i sytuacje, wszystko jest możliwe.
Fulbert został oddany do szkoły w Reims, gdzie poznał taką właśnie znaczącą osobistość, mianowicie Gerberta z Aurillac, późniejszego papieża Sylwestra II. Wszechstronny uczony i obyty w świecie (jako wychowawca synów królewskich) Gerbert został mistrzem młodego Fulberta. Po ukończeniu nauki Święty udał się do Chartres, by podjąć pracę …Więcej

W cichości, posłuszeństwie i wierności żyła niewiasta, której imię wymienione jest w księgach liturgicznych, a o której dowiadujemy się z Ewangelii, iż była krewną Najświętszej Maryi Panny, a więc jedną z osób, które spotkał zaszczyt policzenia między osoby najbliższe Świętej Rodzinie. Była żoną Kleofasa, zwanego również Alfeuszem. Są różne założenia dotyczące liczby ich potomstwa, zwykle jednak przyjmuje się, iż synami Marii i Kleofasa byli apostoł Jakub Mniejszy, Józef i Juda Tadeusz. Pan Jezus otaczając się wedle odwiecznych planów Bożej Mądrości osobami, które miały być najbliższymi świadkami Jego wcielenia, życia, męki i zmartwychwstania, uczynił to, ponieważ odnalazł w sercach tych osób wyjątkową gotowość do przyjęcia Jego łaski i towarzyszeniu Mu w ziemskiej drodze. Uczynił tak również dlatego, aby każde zdanie, jakie dochowało się na ich temat, było dla nas, dla wiernych Jezusa Chrystusa, zwróceniem uwagi na cnoty i dary, jakimi Bóg obdarzył tych wyjątkowo drogich Sobie ludzi. …Więcej

Dzisiejsza uroczystość przypomina nam o tym wielkim zdarzeniu, od którego rozpoczęła się nowa era w dziejach ludzkości. Archanioł Gabriel przyszedł do Maryi, niewiasty z Nazaretu, by zwiastować Jej, że to na Niej spełnią się obietnice proroków, a Jej Syn, którego pocznie w cudowny i dziewiczy sposób za sprawą Ducha Świętego, będzie Synem samego Boga. Fakt, że uroczystość ta przypada często w trakcie Wielkiego Postu uzmysławia nam, że tajemnica Wcielenia jest nierozerwalnie związana z tajemnicą śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.
Początki tej uroczystości są nadal przedmiotem dociekań. Najprawdopodobniej nie została ona wprowadzona jakimś formalnym dekretem władzy kościelnej, ale wyrosła z refleksji nad wydarzeniem tak szczegółowo przedstawionym na kartach Ewangelii.
Uroczystość Zwiastowania zaczął najpierw wprowadzać Kościół Wschodni już od wieku V. Na Zachodzie przyjęło się to święto od czasów papieża św. Grzegorza Wielkiego (+ 604). Najstarszym świadectwem tego święta na Wschodzie …Więcej

Święty Piotr z Werony jest pierwszym męczennikiem Zakonu Kaznodziejskiego św. Dominika. Choć urodzony i wychowany w rodzinie albigensów, został jednak posłany do szkoły katolickiej i tam po raz pierwszy zetknął się z Wiarą Świętą. Odtąd przylgnął do Niej całym sercem, tak że w końcu postanowił wstąpić do zakonu dominikanów. W roku 1250 papież Innocenty IV mianował Piotra inkwizytorem całej Lombardii. Ten prowadził z albigensami liczne dysputy i dyskusje. Wobec szczególnie opornych stosował kary aresztu, czym zyskał sobie wielką nienawiść wrogów. Został zamordowany w roku 1252. Umierając, wyznał po raz ostatni swą Wiarę. 9 marca 1253 papież Innocenty IV zaliczył męczennika, św. Piotra z Werony, w poczet świętych.
Ks. Piotr Skarga tak pisze o tym wspaniałym obrońcy wiary:
Z młodości ojcowskiem się kacerstwem brzydził
Piotr Święty nowy Męczennik, sława ziemi Włoskiej i ozdoba zakonu św. Dominika, burzyciel heretyków i obrońca wiary katolickiej, urodził się z końcem XII wieku w Weronie z …Więcej