Wypowiadając te słowa: "Maryjo, Królowo Polski, Jestem przy Tobie, pamiętam, czuwam", nie tylko dajemy świadectwo duchowej obecności Bogarodzicy pośród pokoleń zamieszkujących polską ziemię.

Te słowa świadczą o tym, że wierzymy w miłość, która nas stale ogarnia. Ta miłość zrodziła się u stóp krzyża, kiedy Chrystus (jak to przypomniała dzisiejsza wieczorna Ewangelia) zawierzył Maryi swojego ucznia Jana: "Oto syn Twój" (J 19,26). Wierzymy, że w tym jednym człowieku zawierzył Jej każdego człowieka. Równocześnie zaś w Jej Sercu obudził taką miłość, która jest macierzyńskim odzwierciedleniem Jego własnej miłości odkupieńczej.

Wierzymy, że jesteśmy miłowani tą miłością, że jesteśmy nią ogarniani: miłością Boga, która się objawiła w Odkupieniu - i miłością Chrystusa, który tego Odkupienia dopełnił przez Krzyż - i wreszcie miłością Matki, która stała pod krzyżem i z Serca Syna przyjęła do swego Serca każdego człowieka. - Jan Paweł II ,Jasna Góra 18 czerwca 1983 r.

Opowiadanie pt. "Najlepsze wino, Bruno Ferrero"
*****************************************************
Pewien mężczyzna i kobieta w dość późnym wieku zawarli związek małżeński. Ku ich zdziwieniu i radości narodził się im syn. Wychowali go z miłością, troszcząc się o wszystko, co możliwe. Pomimo, że byli ubodzy, posłali go do szkoły mądrego mistrza, by mógł wzrastać również duchowo.
Gdy chłopiec powrócił do domu, chciał w jakiś sposób spłacić dług zaciągnięty wobec rodziców.
"Czy mógłbym coś zrobić" pytał "coś, co by wam dało radość?"
"Ty jesteś naszą radością, naszym największym skarbem" odpowiedzieli staruszkowie.
"Jeżeli jednak chcesz zrobić nam prezent, to postaraj się o trochę wina. Lubimy wino, a od wielu lat nie piliśmy nawet łyka..."
Chłopiec nie miał ani grosza. Pewnego dnia, gdy poszedł do lasu po drzewo, zanurzył ręce w wodzie spadającej z wodospadu, zaczerpnął trochę i wypił. Zdawało mu się, że woda ma smak słodkiego wina. Wypełnił wodą bukłaczek, który miał z sobą i wrócił do domu.
"Oto mój podarunek" rzekł rodzicom "Oto bukłaczek z winem dla was".
Rodzice spróbowali napoju, nie czuli niczego poza smakiem wody, ale uśmiechnęli się do syna i podziękowali mu.
"W przyszłym tygodniu przyniosę wam następnym bukłaczek" powiedział syn.
I tak czynił przez wiele tygodni. Staruszkowie przystali do tej gry. Z entuzjazmem pili wodę i byli szczęśliwi widząc radość swego syna. Stało się coś nadzwyczajnego; minęły ich wszelkie dolegliwości i zniknęły zmarszczki. Tak, jakby ta woda miała w sobie jakąś cudowną moc.
Refleksja
Każdy z nas powinien znaleźć coś, co daje mu radość w codziennym życiu. Bez tego bowiem, zamiast uśmiechu na twarzy, pojawi się codzienny grymas, który nie wpływa dobrze nie tylko na nasze samopoczucie, ale i tych, których postawił na naszej drodze Bóg. Każdy mały detal wpływa na to jak żyjemy i czym dzielimy się z innymi ludźmi...
Jezus zachęca nas, abyśmy byli dobrymi ludźmi. Swoją życzliwością i dobrym nastawieniem do innych ludzi powinniśmy tworzyć wspólnotę ludzi, których nazywamy chrześcijanami. Wspólnota chrztu powinna być zjednoczona ze źródłem, jakim jest Jezus. To on daje nam stół ołtarza i Eucharystii z którego to trzeba jeść i pić, by nie umrzeć na wieki...
3 pytania na dobranoc i dzień dobry
1. Co daje Ci radość w codziennym życiu?
2. Czym najchętniej dzielisz się z innymi ludźmi?
3. Dlaczego stół Eucharystii jest dla nas tak ważny?
I tak na koniec...
Brońmy się przed pozorami miłości, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą (św. Jan Paweł II, Homilia, Rzym, 1979 r.)