Nie wiem co Ojciec chciał przez ten artykuł powiedzieć, ale jeśli to, że mamy otworzyć granice dla islamistów i przyglądać się biernie jak wyrzynają naszych synów i gwałcą nasze córki to niech Ojciec da dobry osobisty przykład, zaprosi do siebie paru terrorystów i miłosiernie, dobrowolnie odda swoje życie. Ja swojego bez walki nie mam zamiaru oddawać. Jeśli Ojciec miał na myśli coś innego to przepraszam i proszę o sprecyzowanie na czym ten radykalizm miałby dokładnie polegać.

@Imbirell

„(...) Zawsze chcę zapytać takich radykalnych chrześcijan - co będą robić, kiedy ktoś spróbuje ich zgwałcić?”

Na słuszne pytanie należy się odpowiedź w kontekście wypowiedzi pacyfistycznych chrześcijan:

„Oto Ja was posyłam jak owce między wilki. Bądźcie więc roztropni jak węże, a nieskazitelni jak gołębie!” (Mt 10, 16), czyli m.in. nie dajcie się zabić, zgwałcić itp. Innymi słowy, można powiedzieć, bądźcie roztropni jak węże, żeby nie dać się zabić, ewentualnie zgwałcić, a żeby nie dać się zgwałcić, to albo się ucieka, albo, jeśli nie ma innej możliwości, to się broni. Pan Jezus nie powiedział, dawajcie się zabić, bo i tak traficie do nieba, tylko powiedział, „Bądźcie więc roztropni jak węże”...

„Gdy to powiedział, jeden ze sług obok stojących spoliczkował Jezusa, mówiąc: «Tak odpowiadasz arcykapłanowi?» 23 Odrzekł mu Jezus: «Jeżeli źle powiedziałem, udowodnij, co było złego. A jeżeli dobrze, to dlaczego Mnie bijesz?»” (J 18, 22-23).

„Potem dano jej (bestii) wszcząć walkę ze świętymi i zwyciężyć ich” (Ap 13, 7). Czyli święci będą stawiać opór, ponieważ nie prowadzi się walki z tymi, którzy się nie bronią.

„Będą wojny, aż do wojny ostatniej, rozpętanej przez dziesięciu królów Antychrysta, mających te same zamiary i będących jedynymi władcami świata. (...) Szczęśliwe dusze pokorne, prowadzone przez Ducha Świętego! Będę walczyć wraz z nimi, aż dojdą do pełni wieku.” (Sekret z La Salette przekazany przez Maryję Melanii Calvat 19 września 1846 r.).

Tak więc dla mnie, na zadane pytanie przez Imbirell odpowiedź jest jednoznacznie stanowcza!

Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi!

Aby zrozumieć sens tych słów, musimy poznać sytuację, w jakie zostały wypowiedziane, oraz sposób, w jaki rozumieli te słowa ich bezpośredni słuchacze.

W Palestynie czasów Jezusa lewa ręka była używana do czynności nieczystych (podobnie jak w dzisiejszych Indiach). Policzkować można był tylko prawą ręką.

Jeżeli ktoś chciał uderzyć drugiego człowieka w prawy policzek, to nie mógł tego zrobić ani pięścią, ani wewnętrzną stroną prawej ręki. Mógł to zrobić jedynie częścią zewnętrzną.

W tej kulturze spoliczkowanie kogoś zewnętrzną stroną dłoni miało specyficzne znaczenie. Taki gest był używany jedynie przez ludzi posiadających większą władzę wobec tych posiadających mniejszą władzę w celu poniżenia ich, jakby przypomnienia, gdzie jest ich miejsce (oczywiście poniżej tego z większą władzą).

Panowie policzkowali w ten sposób sługi, Rzymianie Żydów, mężowie swoje żony, a rodzice swoje dzieci.
Jeżeli uderzona osoba postąpi zgodnie z nauką Jezusa i nastawi drugi, czyli lewy policzek, osoba policzkująca nie może już spoliczkować tego człowieka zewnętrzną stroną prawej ręki.

Jeżeli chce uderzyć ponownie, będzie to musiała zrobić pięścią.
Jednak uderzanie pięścią, było gestem używanym tylko pomiędzy równymi sobie.

W ten sposób, poprzez nastawienie drugiego policzka, człowiek bity uniemożliwiał bijącemu dalsze poniżanie i w pewnym sensie odzyskiwał swoją ludzką godność.

Nastawienie lewego policzka, było protestem względem poniżania, a nawet stwierdzeniem, że wszyscy bez wyjątku ludzie są godni poszanowania, są równi wobec siebie.

Taki gest zaprasza także tego, który poniża do zweryfikowania swojego zachowania, poznania kłamstwa, w którym żyje (kłamstwa, że jedna osoba jest ważniejsza, bardziej wartościowa niż inna) i do odzyskania własnego honoru, własnej godności, którą traci, gdy poniża inną osobę.

Osoba bita, dokonałaby tego wszystkiego bez przemocy, bez mszczenia się na swoim prześladowcy.

o.Bogusław Nowak SVD

Bóg ma taki cel, żebyś się człowieku, katoliku chrześcijańskiej Europy obudził z gnuśnego uśpienia. Abyś przypomniał sobie kto jest twoim Bogiem i kto cię może obronić w szatańskiej beznadziei jaką niesie islam i pogaństwo naszych czasów. Myślimy że my słabi i pyszni ludzie sami poradzimy sobie bośmy przecie tacy miłosierni, wręcz bardziej milosierni niż Bóg. Zwróć się pyszna Europo do Boga przypomnij sobie kto jest twoim Bogiem, upadnij na kolana i proś w pokorze o swiatlo Ducha Św. , a Bóg da ci światło rozwiązania, które nie tylko będzie miłosierne ale i roztropne i odradzające.

„Błędna jest także interpretacja miłosierdzia. Wedle nauki katolickiej żadne miłosierdzie, ani Boskie, ani ludzkie nie oznacza zgody na zło, na tolerowanie zła. Miłosierdzie jest zawsze związane z poruszeniem od zła ku dobru. Gdzie zło nie ustępuje, tam nie ma miłosierdzia. (...)Miłosierdzie nie akceptuje grzechu i nie patrzy nań przez palce, ale tylko i wyłącznie pomaga w nawróceniu z grzechu” napisał kiedyś kardynał Karol Wojtyła. Te piękne i mądre słowa, mogą stanowić dla nas wskazówkę na każdy dzień co do tego jak odróżnić postawę dojrzałej miłości od naiwności i jak rozumieć słowa Jezusa o nadstawianiu drugiego policzka.
www.opoka.org.pl/biblioteka/P/PR/zk_drugip.html

Ksiądz Piotr Pawlukiewicz podczas spotkania „Czy Jezus był grzecznym chłopcem” powiedział: „Kiedy Jezus mówi „Nadstaw drugi policzek”, to Jezus mi mówi, „Jeśli to komuś pomoże, to nawet nadstaw mu drugi policzek”. My musimy zrobić diagnozę co danemu człowiekowi pomoże. Czy pomoże mu jak ja pozwolę mu się uderzyć? Jeśli to go opamięta, no to dobra, uderz mnie. Ale jeśli to go rozbestwi, jeśli to go uczyni jeszcze bardziej dufnym i pysznym to Ja się nie pozwolę uderzyć.”
Jeśli „pokorne” zniesienie dziejącej się nam krzywdy, pomogłoby drugiej osobie uświadomić sobie jej niewłaściwe postępowanie i się zmienić, to taka postawa byłaby bardzo wskazana. Jezus pozwolił się za nas ukrzyżować nie dlatego że chciał sobie pocierpieć, czy dlatego że był frajerem, ale ponieważ z tej krzywdy wyprowadził wielkie dobro.
Co ważne miłość nigdy nie może oznaczać akceptacji zła. Nawet jeśli wymaga ona od nas nadstawienia drugiego policzka nie znaczy to, że mamy uważać, że dziejąca się nam krzywda jest czymś normalnym i dobrym. Tylko jeśli jesteśmy świadomi zła i jesteśmy w stanie nazwać je po imieniu, możemy dać szansę drugiej osobie na poprawę.
www.opoka.org.pl/biblioteka/P/PR/zk_drugip.html