Miłość i sprawiedliwość

"Niektórym wprawdzie wydaje się, że nauka chrześcijańska o kresie życia jest nazbyt surowa, lecz już pośród ludzi miłość nie wyklucza sprawiedliwości, a czasem nawet wymaga jej. Jakiż to bowiem syn – rzecze Paweł – którego by ojciec nie karcił? Jeśli jesteście pozbawieni karcenia, którego uczestnikami stali się wszyscy, to nie jesteście synami, lecz dziećmi nieprawymi (Hbr 12, 6) lub pasierbami, na których losie ojcu nie zależy."

Kara i nagroda musi być zróżnicowana

Nie ma też podstaw do mniemania, że źli będą wprawdzie ukarani, ale przez samą śmierć i brak tego szczęścia, które stanie się udziałem dobrych, a nie poprzez znoszenie cierpień. Z takiego bowiem poglądu wynikałoby, że nie tylko ludzie nie czuliby się zobowiązani do unikania grzechu, lecz także Bóg okazałby się niesprawiedliwy, bo jeden kres oczekiwałby wszystkich grzeszników, niezależnie od wielkości winy. Rozum więc łatwo pojmuje, że sprawiedliwi zostaną nagrodzeni słodyczą szczęśliwości, a ponieważ kara za grzechy jest przeciwieństwem nagrody, przeto stan potępionych polega nie tylko na braku owej słodyczy, lecz na znoszeniu goryczy cierpienia.

Pogodna odpowiedzialność, o której mówimy, ważna jest także dla dobrych chrześcijan. Wszyscy oni, jak zresztą powinni, żywią nadzieję zbawienia, czyli szczęścia w niebie. Tam wprawdzie wszyscy nim będą napełnieni po brzegi, co jednak nie znaczy, że wszyscy osiągną jednakową „objętość” chwały. Jak słusznie zauważyła św. Teresa od Dzieciątka Jezus, ich zróżnicowanie jest podobne do zestawu naczyń, gdzie od małych kieliszków, poprzez szklanki, dzbany i beczki, dochodzi się do zbiorników także ustopniowanych. Jak każde z tych naczyń jest pełne po brzegi, tak każdy zbawiony będzie szczęśliwy bez granic, lecz każdy według miary, którą sobie przygotował na ziemi. Każdego z nas bowiem osobisty czas ziemski do naszej wieczności ma się tak, jak ziarno do rośliny.