A czy hulajnoga jest rowerem? To czy gorzkie żale to liturgia czy nie, nie ma tutaj nic do rzeczy.

Na filmie widać huśtanie i klaskanie przy akompaniamencie instrumentów niedopuszczonych do liturgii, w czasie Mszy św. Czy kolegy mógłby się właśnie do tego merytorycznie ustosunkować, zamiast zwodzić dyskusję na inne tematy?

Jeżeli kolega nie widzi sęsu w dyskusji, to po co wstawia tutaj takie gorszące filmiki?

Dwa cytaty z Wikipedii:

"Liturgia to [...] całość publicznych czynności świętych, skodyfikowanych rytów i ceremonii, sprawowanie wszelkich działań kultowych"

"Gorzkie żale - modlitwa liturgiczna w Kościele katolickim mająca najczęściej charakter nabożeństwa adoracyjnego zazwyczaj odprawianego w okresie Wielkiego Postu, szczególnie w niedziele, ale również, zależnie od lokalnych zwyczajów, w inne dni np. w Triduum Paschalne. Gorzkie żale są tradycją wyłącznie polską."

A co do Punktu 20-tego cytowanej instrukcji, to w całości:
"20. Podczas liturgii nie wolno wykonywać muzyki mającej charakter wyraźnie świecki np. jazzu, big-beatu itp. Muzyka ta nie jest zgodna z duchem i powagą liturgii, nie sprzyja jej refleksyjnemu przeżywaniu, a ponadto często wyłącza całe zgromadzenie wiernych od udziału w śpiewie. Poza liturgią można urządzać specjalne nabożeństwa gromadzące młodych ludzi uprawiających ten rodzaj muzyki. Duszpasterze mają obowiązek tak kierować tymi nabożeństwami, by miały one charakter religijny i by zawsze z nich płynęło dobro duchowe uczestników."

Nasuwają się tutaj dwa pytania:

1) Czy "Uwielbienie po Komunii Świętej" pokazane na filmie nie jest częścią liturgii Mszy św?

2) Czy huśtanie się w rytm muzyki i klaskanie to jakieś nowe pozycje albo gesty liturgiczne?

O wymowie i symbolice postaw i gestów liturgicznych można przeczytać np. tutaj

Dla mnie ten film jest udokumentowaniem nadużycia liturgicznego.

@wit.chlondowski:
Gorzkie żale należą do liturgii, a modlitwa różańcowa jest przez Kościół wyraźnie polecana. Kościół nie jest otwarty na wszystkie nowe formy, ale tylko na takie które są sprawowane zgodnie z jego przepisami:

„Usilnie sie zaleca nabozenstwa (pia exercitia) chrzescijanskiego ludu, pod warunkiem, ze sprawuje sie je zgodnie z przepisami i zasadami Kosciola, zwlaszcza gdy odbywaja sie na zlecenie Stolicy Apostolskiej." (SVII, Konstytucja o liturgii świetej)

Przykład lekceważenia przepisów kościelnej liturgii w tym filmie:

"Poza organami wolno uzywac w liturgii innych instrumentów z wyjatkiem tych, które sa zbyt halasliwe lub wprost przeznaczone do wykonywania wspólczesnej muzyki rozrywkowej. Wylacza sie z uzytku liturgicznego, zgodnie z tradycja, takie instrumenty, jak fortepian, akordeon, mandolina, gitara elektryczna, perkusja, wibrafon itp." (Instrukcja Episkopatu Polski o muzyce liturgicznej po Soborze Watykanskim II)

O klaskaniu to już nawet nie wspomnę...

To właśnie tej Kościół Katolicki popiera kult pozaliturgiczny od samego początku i jest otwarty na jego nowe formy. Polecam tego samego Ratzingera choćby "Nowe porywy Ducha. Ruchy odnowy w Kościele" albo ostatnie częste wypowiedzi o Nowej Ewangelizacji.

A kto nazywa kult pozaliturgiczny wygłupem, to zachęcam choćby do pozaliturgicznego różańca albo gorzkich żalów...

Niech Jezus Was błogosławi +

Pięknie, ładnie, ale my katolicy mamy do uwielbiania Boga liturgię naszego Kościoła. To Chrystus poprzez swój Kościół pokazuje nam jak należy Boga wielbić. Można być temu posłusznym, albo i nie, każdy ma przecierz wolną wolę. Niektórzy wolą swojego "złotego cielca".

I dlatego takim paraliturgicznym wygłupom katolicy mówią stanowczo nie!

Zainteresowanych odsyłam do "Ducha liturgii" Ratzingera.

Ps 69:33
Patrzcie i bądźcie radośni, ubodzy, niech ożyje wasze serce, którzy szukacie Boga.
(BT)

Ps 84:3
Dusza moja pragnie i tęskni do przedsieni Pańskich. Moje serce i ciało radośnie wołają do Boga żywego.
(BT)

Ps 81:2
Radośnie śpiewajcie Bogu, naszej Mocy, wykrzykujcie Bogu Jakuba!
(BT)

Ps 33:1
Sprawiedliwi, wołajcie radośnie na cześć Pana, prawym przystoi pieśń chwały.
(BT)

Ps 63:8-9
Bo stałeś się dla mnie pomocą i w cieniu Twych skrzydeł wołam radośnie: do Ciebie lgnie moja dusza, prawica Twoja mnie wspiera.
(BT)

Ps 43:4
I przystąpię do ołtarza Bożego, do Boga, który jest moim weselem. Radośnie będę Cię chwalił przy wtórze harfy, Boże, mój Boże!
(BT)

Ps 95:1-2
Przyjdźcie, radośnie śpiewajmy Panu, wznośmy okrzyki na cześć Skały naszego zbawienia:
przystąpmy z dziękczynieniem przed Jego oblicze, radośnie śpiewajmy Mu pieśni!
(BT)

Ps 98:4-9
Radośnie wykrzykuj na cześć Pana, cała ziemio, cieszcie się i weselcie, i grajcie!
Śpiewajcie Panu przy wtórze cytry, przy wtórze cytry i przy dźwięku harfy,
przy trąbach i dźwięku rogu: radujcie się wobec Pana, Króla!
Niech szumi morze i to, co je napełnia, świat i jego mieszkańcy!
Niech rzeki klaszczą w dłonie, niech góry razem wołają radośnie
przed obliczem Pana, bo nadchodzi, bo nadchodzi sądzić ziemię. On będzie sądził świat sprawiedliwie i według słuszności - ludy.
(BT)

Ps 126:3
Wielkodusznie postąpił Pan z nami: staliśmy się radośni.
(BT)

Jr 31:7
To bowiem mówi Pan: Wykrzykujcie radośnie na cześć Jakuba, weselcie się pierwszym wśród narodów! Głoście, wychwalajcie i mówcie: Pan wybawił swój lud, Resztę Izraela!
(BT)

Jl 2:23
I wy się weselcie, synowie Syjonu, radujcie się w Panu Bogu waszym, bo dał wam według sprawiedliwości deszcz jesienny i deszcz wiosenny, które wylał na was obficie jak przedtem.
(BT)

Jr 31:12-13
Przyjdą i będą wykrzykiwać radośnie na wyżynie Syjonu i rozradują się błogosławieństwem Pana: zbożem, winem, oliwą, owcami i wołami. Życie ich będzie podobne do zroszonego ogrodu i nigdy już sił im nie zbraknie.
Wtedy ogarnie dziewicę radość wśród tańca, i młodzieńcy cieszyć się będą ze starcami. Zamienię bowiem ich smutek w radość, pocieszę ich i rozweselę po ich troskach.
(BT)

2 Kor 13:11
Zresztą, bracia, radujcie się, dążcie do doskonałości, pokrzepiajcie się na duchu, jedno myślcie, pokój zachowujcie, a Bóg miłości i pokoju niech będzie z wami!
(BT)

Flp 3:1
W końcu, bracia moi, radujcie się w Panu!
(BT)

Flp 4:4
Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się!
(BT)

1 Ptr 1:6-7
Dlatego radujcie się, choć teraz musicie doznać trochę smutku z powodu różnorodnych doświadczeń.
Przez to wartość waszej wiary okaże się o wiele cenniejsza od zniszczalnego złota, które przecież próbuje się w ogniu, na sławę, chwałę i cześć przy objawieniu Jezusa Chrystusa.
(BT)

;)

Zobaczmy w Biblii, jak to niektorzy swieci nasi przodkowie wielbili Boga, czyli robili takie "przedszkolne cyrki":

Niektórzy padali przed Bogiem na twarz (3 Moj. 9:22-24)
„Potem Aaron podniósł swoje ręce w stronę ludu i pobłogosławił go, następnie zstąpił, dokonawszy ofiary za grzech, ofiary całopalnej i ofiary pojednania.
Mojżesz i Aaron weszli do Namiotu Zgromadzenia, a potem wyszli i błogosławili lud, a chwała Pana ukazała się całemu ludowi.
Wyszedł bowiem ogień od Pana i strawił na ołtarzu ofiarę całopalną i tłuszcz. A gdy to ujrzał cały lud, wydał radosny okrzyk i padł na twarz.” (BW)

Byli też tacy, którzy kłaniali się i klękali przed Panem wykrzykując radosne słowa chwały. Obraz tego znajdujemy w (Ps. 95:1-6)
Pójdźcie, radośnie śpiewajmy Panu, Wznośmy okrzyki radosne skale zbawienia naszego!
Pójdźmy przed oblicze jego z dziękczynieniem, Wykrzykujmy mu radośnie w pieniach,
Gdyż wielkim Bogiem jest Pan I Królem wielkim nad wszystkich bogów.
W jego ręku są głębokości ziemi I jego są szczyty gór.
Jego jest morze i On je uczynił, I suchy ląd ręce jego ukształtowały.
Pójdźcie, pokłońmy się i padnijmy na twarz! Klęknijmy przed Panem, który nas uczynił! (BW)

Boży ludzie wznosili swoje oblicza ku górze. Job. 22:26-27
„Wtedy Wszechmocny będzie twoją radością i podniesiesz ku Bogu swoje oblicze. Gdy będziesz się do niego modlił, wysłucha cię, i swoje śluby spełnisz.” (BW)

Kiedy byli skruszeni i pokutowali kierowali wzrok ku ziemi Łuk. 18:13
„A celnik stanął z daleka i nie śmiał nawet oczu podnieść ku niebu, lecz bił się w pierś swoją, mówiąc: Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu.” (BW)

Biblia wspomina jeszcze o ludziach, którzy podczas modlitwy płaczą, a ich zachowanie może wydawać się dziwne dla innych. Przykładem tego jest opis z 1 Sam 1. 10-14, kiedy to Anna żona Elkany, będąc w utrapieniu , szeptała słowa modlitwy i płakała przed Bogiem a jej zachowanie było tak dziwne, że kapłan Heli uznał ją za pijaną. Bóg jednak słyszał jej modlitwę i spełnił jej prośbę.

Podnoszenie rąk w modlitwie

2 Moj. 17:10-13
„Jozue uczynił tak, jak mu rozkazał Mojżesz, i wyruszył do boju z Amalekitami, a Mojżesz, Aaron i Chur weszli na szczyt wzgórza.
Dopóki Mojżesz trzymał swoje ręce podniesione do góry, miał przewagę Izrael, a gdy opuszczał ręce, mieli przewagę Amalekici.
Lecz ręce Mojżesza zdrętwiały. Wzięli więc kamień i podłożyli pod niego, i usiadł na nim; Aaron zaś i Chur podpierali jego ręce, jeden z tej, drugi z tamtej strony. I tak ręce jego były stale podniesione aż do zachodu słońca.
Tak pobił Jozue Amalekitów i ich lud ostrzem miecza. (BW)

- Modlitwa Salomona w dniu poświęcenia świątyni.
1 Król. 8:22-23
„Potem Salomon stanął przed ołtarzem Pana wobec całego zgromadzenia izraelskiego, wyciągnął swoje dłonie ku niebu
I rzekł: Panie, Boże Izraela! Nie ma ani na niebie w górze, ani na ziemi w dole takiego Boga jak Ty, który dotrzymujesz przymierza i okazujesz łaskę wobec swoich sług, którzy chcą z całego serca być z tobą, (BW)

- Przykład Dawida
Ps. 63:5
„Tak błogosławić cię będę, póki życia mego, W imieniu twoim podnosić będę ręce moje.” (BW)
Ps. 141:2
„Niech wznosi się ku tobie modlitwa moja jak kadzidło, A podniesienie rąk moich jak ofiara wieczorna!” (BW)

Taniec przed Bogiem:
Dawid zaś i cały dom Izraela tańczyli i grali z całej siły przed Panem na różnego rodzaju instrumentach z cyprysowego drzewa, na cytrach, harfach, fletach, bębnach, dzwonkach i cymbałach.
2 Samuela 6:5

Tańczył też Dawid z całej siły przed Panem, odziany zaś był w lniany efod.
2 Samuela 6:14

A Dawid rzekł do Michal: To przed Panem tańczyłem, przed Panem, który wybrał raczej mnie niż twojego ojca i niż cały jego dom, aby ustanowić mnie księciem nad ludem Pańskim,
2 Samuela 6:21

A Dawid i cały Izrael tańczyli przed Bogiem, z całej siły śpiewając pieśni i grając na cytrach, harfach, bębnach, cymbałach i trąbach;
1 Kronik 13:8

Jak widac mozna tanczyc przed Bogiem i dla Boga... I nie grozi za to sciecie... A Ci co patrza na tanczacych z pogarda niech przeczytaja co spotkalo ta Pania:
A gdy Skrzynia Pańska dotarła do Miasta Dawida, Michal, córka Saula, wyjrzała przez okno i widziała, że król Dawid skakał i tańczył przed Panem, i wzgardziła nim w swoim sercu.
2 Samuela 6:16

- Opis z księgi Nehemiasza
Nehem. 8:5-6
„Ezdrasz więc otworzył księgę na oczach całego ludu, stał bowiem wyżej niż cały lud, a gdy ją otworzył, cały lud powstał. Ezdrasz pobłogosławił Pana, wielkiego Boga, a cały lud, podniósłszy swoje ręce odpowiedział: Amen, amen! Następnie skłonili swoje głowy i oddali Panu pokłon z twarzami zwróconymi ku ziemi.” (BW)

- Przysłuchajmy się także słowom apostoła Pawła
1 Tym. 2:8
„Chcę tedy, aby się mężczyźni modlili na każdym miejscu, wznosząc czyste ręce, bez gniewu i bez swarów.” (BW)

Muzyka i spiew:

Muzyka i śpiew towarzyszy człowiekowi od najdawniejszych czasów. Pierwszym wymienionym w Biblii muzykiem jest Jubal, który był nauczycielem grających na cytrze i flecie. Ale muzyka nie została wymyślona przez człowieka. To Bóg tak stworzył nasze zmysły, że możemy słyszeć i rozróżniać poszczególne dźwięki. Ich odpowiednie ułożenie może sprawiać nam przyjemność i wprowadzać w radosny lub smutny stan nasze serce.
Ułożone w harmonię dźwięki mają moc oddziaływania na naszą psychikę. Potwierdzenie tego znajdujemy również w Biblii. Gdy król Saul wpadał w depresję, jego dworzanie jako lekarstwo zalecili mu słuchanie muzyki: gdy duch zły od Boga opadał Saula, Dawid brał harfę i grał na niej, i przychodziła na Saula ulga, i było mu lepiej, a duch zły odstępował od niego (1 Sam. 16:23).
Muzyką uświetniano ważne wydarzenia, np. zwycięstwa, pożegnania, powitania:
Dlaczego potajemnie uciekłeś i okradłeś mnie, a nie powiedziałeś abym cię odprawił z radością i z pieśniami, z bębnami i cytrami (1 Mojż. 31:27).
A gdy Jefta przyszedł do Mispa i zbliżył się do domu swojego oto córka jego wyszła na jego spotkanie z bębenkami i tańcami (Sędz. 11:34).
A gdy szli w czasie powrotu Dawida po zabiciu Filistyńczyka, wyszły kobiety ze wszystkich miast izraelskich na spotkanie króla Saula ze śpiewem i pląsami przy wtórze bębnów z radosnymi okrzykami i przy dźwiękach cymbałów. I odezwały się pląsające kobiety w te słowa: Pobił Saul swój tysiąc, Ale Dawid swoje dziesięć tysięcy (1 Sam. 18:6-7).
O tym, że muzyka towarzyszyła radosnym wydarzeniom wspomina również Pan Jezus w przypowieściach o synu marnotrawnym i o dzieciach na rynku:
I przyprowadźcie tuczne ciele, zabijcie je, a jedzmy i weselmy się, Dlatego że ten syn mój był umarły, a ożył, zginął, a odnalazł się. I zaczęli się weselić. Starszy zaś syn jego był w polu. A gdy wracając zbliżył się do domu, usłyszał muzykę i tańce (Łuk. 15:23-25).
A do kogo przyrównam to pokolenie? Podobne jest do dzieci, które siadają na rynku i wołają do swoich rówieśników i mówią: Graliśmy wam na flecie, a nie tańczyliście, śpiewaliśmy wam pieśni, a nie płakaliście (Mat. 11:16-17).
Jednak dla ludzi wierzących muzyka i śpiew są również sposobami wielbienia Najwyższego Boga.
Pierwszym przykładem takiego zastosowania muzyki jest Pieśń Mojżesza, którą Miriam wraz z niewiastami wykonywała przy akompaniamencie bębnów.
Jednak człowiekiem, który rozpropagował wykorzystanie muzyki do wielbienia Boga, był król Dawid.
To właśnie on układał pieśni wielbiące Boga i sam komponował do nich muzykę, a także konstruował instrumenty muzyczne (Amos 6:5). Jemu również zawdzięczamy wprowadzenie muzyki do oficjalnego publicznego wielbienia Boga. Obrzędom, jakie Izraelici wcześniej odprawiali w przybytku, towarzyszył co prawda dźwięk srebrnych trąb, ale zdaje się, że miał on bardziej charakter sygnalizacyjny niż artystyczny:
Spraw sobie srebrne trąby, kute. Będziesz nimi zwoływał zbór i dawał znak do zwijania obozów (4 Mojż. 10:2). Prawo zawierało przy tym sugestie, że trąbami można również wielbić Boga:
W dni waszej radości i w wasze uroczyste święta oraz w wasze dni nowiu będziecie dąć w trąby przy waszych całopaleniach i przy ofiarach pojednania. Będą one przypominały was Bogu waszemu; Jam jest Pan, Bóg wasz (4 Mojż. 10:10).
Jednak dopiero Dawid wprowadza szerszy udział instrumentów w uroczystościach religijnych, tak jak to miało miejsce podczas sprowadzenia do Jeruzalem Skrzyni Przymierza:
A gdy cały Izrael sprowadził Skrzynię Przymierza Pańskiego wśród radosnych okrzyków, przy dźwięku rogów i trąb, i cymbałów, przy grze na harfach i cytrach (1 Kron. 15:28).
Mając na względzie rolę, jaką miała pełnić świątynia, którą chciał zbudować Bogu, Dawid wyznacza dwustu osiemdziesięciu ośmiu śpiewaków i muzyków, którzy mają wielbić Boga w tejże świątyni. Nie znajdujemy jednak nigdzie zapisu, aby Dawid takie rozkazanie otrzymał od Boga. Możemy domniemywać, że jest to jego osobisty wkład w uwielbianie Stwórcy. O akceptacji Boga dla takiego sposobu uwielbienia świadczy fakt, że to właśnie na głos muzyki i pieśni chwała Boża napełniła świątynię:
A wszyscy lewiccy chórzyści: Asaf, Heman, Jedutun wraz ze swymi synami i pobratymcami, odziani w bisior, stali z cymbałami, lutniami i cytrami po wschodniej stronie ołtarza, a z nimi stu dwudziestu kapłanów dmących w trąby, i trębacze, i chórzyści mieli jak jeden mąż i jednym głosem zaintonować pieśń chwały i dziękczynienia Panu – gdy więc wzbił się głos trąb i cymbałów i innych instrumentów do wtóru pieśni pochwalnej dla Pana, że jest dobry i że na wieki trwa łaska jego, świątynia, to jest świątynia Pana, napełniła się obłokiem, tak iż kapłani nie mogli tam ustać, aby pełnić swoją służbę, z powodu tego obłoku, gdyż świątynię Bożą napełniła chwała Pana (2 Kron. 5:12-14).
Możemy się domyślać, że muzyka, ze względu na swój ponadnarodowy, nieograniczony językiem charakter, miała być skierowana również do cudzoziemców przybywających do świątyni:
A także gdy przyjdzie cudzoziemiec, który nie należy do ludu twojego izraelskiego, z ziemi dalekiej (...) ty racz wysłuchać z niebios, z miejsca, gdzie mieszkasz, i spełnić to wszystko, o co woła do ciebie ten cudzoziemiec, ażeby poznały wszystkie ludy ziemi twoje imię i bały się ciebie jak twój lud izraelski, i aby wiedziały, że twoje imię jest wypowiadane w tym przybytku, który zbudowałem (2 Kron. 6:32-33).
Ewangelizacyjny charakter muzyki potwierdzają strofy Psalmu 57: Wysławiać cię będę, Panie, wśród ludów, Będę grał tobie wśród narodów, bo wielka jest łaska twoja aż do niebios i aż do obłoków sięga wierność twoja. Wznieś się nad niebiosa, Boże, niech będzie nad całą ziemią chwała twoja!
Właśnie psalmy są jedną z najczęściej czytanych części Pisma Świętego. Były też pierwszą księgą Biblii przetłumaczoną na język polski. Często nie tylko je czytano, ale także śpiewano i może to również sprawiało, że ludzie tak chętnie po nie sięgali. Warto pamiętać, że pierwsze wydanie Biblii Gdańskiej z roku 1632 zawiera księgę psalmów wraz z nutowym zapisem melodii. Nie są to co prawda oryginalne melodie z czasów Dawida, które niestety się nie zachowały, ale wierzący w Boga ludzie komponowali i wciąż komponują nowe melodie do tych natchnionych tekstów.
Psalmy były pisane jako utwory przeznaczone do śpiewania przy akompaniamencie muzyki: Przewodnikowi chóru, z grą na strunach. Pieśń pouczająca Dawida (Ps. 55:1). Może to być dla nas zaskoczeniem, ale wiele z nich było prawdopodobnie śpiewanych na melodie innych, niereligijnych utworów. Mogą o tym świadczyć ich tytuły: Psalm 56 na nutę "Nie ma gołębica w dali", Psalm 69 na nutę "Lilie", Psalm 81 na nutę "Tłoczący wino", Psalm 9 na nutę "Umieraj za syna", Psalm 22 na nutę "Łania w czasie zorzy porannej".
Psalmom towarzyszył akompaniament instrumentów dętych – fletu, trąbki, rogu (szofar); strunowych – harfy, liry, cytry; i perkusyjnych – bębnów, cymbałów:
Chwalcie go na głośnych trąbach,
Chwalcie go na harfie i cytrze!
Chwalcie go bębnem i pląsaniem
Chwalcie go na strunach i na flecie!
Chwalcie go na cymbałach dźwięcznych,
Chwalcie go na cymbałach głośnych!(Ps. 150)
A jaki był stosunek Pana Jezusa i jego apostołów do muzyki i śpiewu? Pan Jezus dwukrotnie, jak już wspomnieliśmy, w swoich przypowieściach wspomina o muzyce, lecz mamy tylko jedno świadectwo mówiące o tym, że wspólnie z uczniami śpiewał pieśń – po ostatniej wieczerzy:A gdy odśpiewali hymn, wyszli na Górę Oliwną (Mar. 14:26). Jednak musimy pamiętać, że w tym czasie istniała jeszcze świątynia, do której uczęszczał zarówno Pan, jak i Jego apostołowie. Tam chwalono Boga przy pomocy śpiewu i muzyki.
Apostoł Paweł podkreśla znaczenie śpiewu i muzyki w życiu zboru. Wymienia aż trzy rodzaje pieśni: psalmy, hymny i pieśni duchowe, co świadczy o dużej różnorodności śpiewanych utworów w pierwotnym kościele:Rozmawiając ze sobą przez psalmy i hymny, i pieśni duchowe, śpiewając i grając w sercu swoim Panu (Efez. 5:19). Podkreśla też nauczającą i napominającą rolę pieśni: Słowo Chrystusowe niech mieszka w was obficie; we wszelkiej mądrości nauczajcie i napominajcie jedni drugich przez psalmy, hymny, pieśni duchowe, wdzięcznie śpiewając Bogu w sercach waszych (Kol. 3:16).
Sam apostoł Paweł w swoim życiu również doświadczył mocy, jaką ma pieśń. W więzieniu w Filipii, gdy o północy wraz z Sylasem modlili się i śpiewali pieśni, nastało trzęsienie ziemi, które uwolniło ich z więzów (Dz. Ap. 16:25). Być może właśnie pieśń dochodząca z więzienia przygotowała serce stróża więzienia do przyjęcia Ewangelii i sprawiła, że uwierzył nie tylko on, ale i cały jego dom.
O znaczeniu śpiewu i grania w wielbieniu Boga utwierdza nas Księga Objawienia. Dowiadujemy się z niej, że również w niebie Stwórca i Pan Jezus są wielbieni śpiewem i grą na instrumentach (Obj. 4:8, 5:8-10). Co więcej, również ci, którzy chcą należeć do 144 tysięcy, będą musieli umieć grać i śpiewać. Co prawda wszyscy zdajemy sobie sprawę, że Objawienie jest księgą symboliczną i nie wiemy, na jakiej zasadzie działają harfy niebieskie, ale samo skojarzenie miało apostoła Jana i nas czegoś nauczyć. Musi być coś takiego w muzyce i śpiewie, co jest potrzebne dla rozwoju chrześcijanina.
Na pewno melodia dociera do serca i uczuć człowieka szybciej niż treść. Treść zaś pieśni często szybciej niż niejedno kazanie. Bardzo często w ciężkich chwilach śpiewamy w samotności. Wówczas pieśń dodaje nam siły. Pieśń śpiewana wspólnie ma jeszcze więcej mocy. Śpiewanie jest również jedyną formą nabożeństwa, w której wszyscy wspólnie mogą aktywnie uczestniczyć. Ale sama forma również czegoś nas uczy. Nie da się pięknie grać lub śpiewać bez ćwiczenia, bez włożenia wysiłku w naukę. Tak jak nie da się być prawdziwym chrześcijaninem bez codziennej żmudnej pracy nad swoim charakterem, nad poznawaniem Słowa Bożego i nad wprowadzaniem go do swojego życia. Śpiew, gra na instrumencie uczy chrześcijanina jeszcze jednej ważnej rzeczy – trzeba dostosować się do melodii. Wspólne śpiewanie, o czym często zapominamy, buduje silniej społeczność, niż wspólne słuchanie wykładów. Studiowanie Słowa Bożego bardziej buduje nasz umysł, nasze poznanie. Śpiew działa na uczucia, na serce. I, co jest ciekawego w chóralnym śpiewie na wiele głosów, nie wszyscy śpiewają tak samo, ale wszyscy muszą zachować rytm i harmonię, której życzy sobie Twórca. Tak bywa również w społeczności – nie wszyscy muszą robić to samo i tak samo. Często piękno jest właśnie w różnorodności głosów, jednak wszyscy muszą śpiewać tę samą nową pieśń w harmonii i tonacji, którą narzucił nam Nasz Mistrz.