Świątynia ta, wzniesiona na początku XIX wieku w stylu neogotyckim, nie została dotychczas formalnie konsekrowana i od początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku zajmowali ją wierni tzw. „Kościoła gallikańskiego” – niewielkiego i nieco ekscentrycznego ugrupowania tradycjonalistów. Miejsce to było również znane jako stołeczny „kościół zwierząt”, gdyż co roku święcono tam ptaki i zwierzęta. Więcej na gosc.pl/doc/3354056.Wierni-…
a także obszerny 40 minutowy film.

„Młody człowiek oczekuje konkretnej odpowiedzi – więc katecheta nie ogarniający podstawowego tematu staje się niewiarygodnym świadkiem. Trzeba zachęcać katechetów do podejmowania zagadnień, które są dla młodzieży istotne i problematyczne” – zwrócił uwagę ks. Grygiel. „Myślę, że ważna też jest postawa prawdy i czasem przyznanie, że się po prostu nie wie oraz zachęta do wspólnego zbadania tematu” – stwierdził z kolei Tompolski.

Z bp. Grzegorzem Rysiem rozmawia Roman Bielecki OP

Możemy dyskutować o ideach, teoriach i filozofiach, możemy się przerzucać argumentami i punktami widzenia, ale jeśli ktoś mówi mi, w jaki sposób coś przeżywa i czym to dla niego jest, nie ma debaty.

Zakończyła się pielgrzymka papieża Franciszka do Armenii. Tej Armenii, w której zdecydowana większość mieszkańców to wyznawcy „lokalnego”, niekatolickiego i nieprawosławnego chrześcijaństwa. Uczenie można by napisać, że „przedchalcefońskiego”, ale to nie do końca tak. Prowadzony przez teologów dialog uzmysłowił nam, że Ormianie, podobnie jak inne Kościoły przedhalcedońskie, wcale nie poparli jakiejś herezji. Po prostu w dobie Chalcedonu źle jeszcze działała komunikacja i o sensowne wyjaśnienia było trudno. Więc stało się: reszta chrześcijaństwa na długie wieki uznała ich za heretyków nie popierających wiary, że w jednej Osobie Chrystusa połączone zostały dwie natury: boska i ludzka. Tyle że po wiekach okazało się, że sąd ten był mocnym, stanowczo zbyt mocnym uproszczeniem.