Teologowie sprzeciwiają się tej formule jako całości. Uznają ją za wytwór ducha oświeceniowego, nieudolną próbę racjonalizacji wiary, która nie ma nic wspólnego z Ewangelią i jest wręcz szkodliwa dla wiary. Taka jest główna teza, którą dr hab. Piotr Kita wzmacnia powtarzanymi z emfazą wyrażeniami pełnymi oburzenia. Kilka przykładów: „nowotwór”, „bełkot pseudoteologiczno-oświeceniowy”, „nieszczęsna formułka, która uodparnia na Ewangelię”, „toksyczny tekścik, który zainfekował kilka pokoleń katolików”, „nie zdradzasz Pana Jezusa, jeśli wyrzucasz do kosza sześć prawd wiary”. Prof. Słomka, wykładowca akademicki formujący także seminarzystów, z nieukrywaną satysfakcją stwierdza, że od wielu lat w trakcie wykładów nawiązuje do sześciu prawd wiary, aby je zwalczać, ale – wzdycha – niestety bezskutecznie. Profesor wspomina, jak to pewien starszy kleryk zwrócił mu kiedyś uwagę na to, jak zareagowała na te teologiczne nowinki jego wierząca rodzina. „Poczuli, że ktoś im zabiera coś fundamentalnego w ich wierze” – cytuje prof. Słomka. I co? Spodziewalibyśmy się w tym miejscu jakiejś refleksji uczonego, który dostrzeże pewną wartość formuły, złagodzi nieco lub choć zniuansuje ostrze swojej krytyki, uwzględniając wrażliwość religijną osób, których taka totalna krytyka niepokoi. Nic z tych rzeczy. „Byłem bezradny i nie byłem w stanie dać sensownego komentarza” – powiada profesor. Jedyny wniosek jaki wyciąga jest taki, że sześć prawd wiary stało się częścią tożsamości katolickiej, pewnego typu katolickiej formacji, którą należy oczywiście przezwyciężyć.