Ο Φραγκίσκος επιθυμεί την οικουμενική αναγνώριση ενός "Παπισμού χωρίς περιεχόμενο"
Ο τίτλος του είναι "Ο επίσκοπος της Ρώμης" και υπογράφεται από τον Φραγκίσκο. Το κείμενο δίνει μια ιστορική και περιγραφική σύνθεση των εξελίξεων και των απόψεων για τον παπισμό.
Ο Κοχ ελπίζει σε μια "νέα κατανόηση" του παπισμού που θα μπορούσε να "αναγνωριστεί από όλους τους ενδιαφερόμενους", στους οποίους περιλαμβάνονται αμέτρητες σχισματικές και αιρετικές ομάδες.
Ο Πάπας θα πρέπει να γίνει αποδεκτός από τις πολλές χριστιανικές αιρέσεις μόνο ως "επίτιμος επικεφαλής", συμπεριλαμβανομένου κάποιου είδους "πρωτείο της διακήρυξης και της μαρτυρίας".
Υπό τον υπότιτλο "Αρχές για την άσκηση του πρωτείου στον 21ο αιώνα" το κείμενο προτείνει μια αλλαγή στην κατανόηση του παπικού αξιώματος που θα είναι στην υπηρεσία του "οικουμενισμού" και της "συνοδικότητας". Η "συνοδικότητα" είναι ένας άλλος όρος για τον συνοδικισμό, την πεποίθηση ότι οι σύνοδοι έχουν μεγαλύτερη εξουσία από τον Πάπα, η οποία καταδικάστηκε από τη σύνοδο της Βασιλείας-Φεράρας-Φλόρενς τον 15ο αιώνα.
Το έγγραφο παρουσιάζει "την αμοιβαία αλληλεξάρτηση του πρωτείου και της συνοδικότητας σε κάθε επίπεδο της Εκκλησίας και τη συνακόλουθη ανάγκη συνοδικής άσκησης του πρωτείου" ως "γενική συμφωνία".
Η συνοδικότητα θα πρέπει να σημαίνει την παροχή περισσότερης εξουσίας στα "περιφερειακά" επίπεδα της Εκκλησίας και "μια συνεχιζόμενη "αποκέντρωση" εμπνευσμένη από το μοντέλο των αρχαίων πατριαρχικών Εκκλησιών [οι οποίες βρίσκονταν υπό τον παπισμό]".
Αυτό περιλαμβάνει τον προβληματισμό σχετικά με την εξουσία [= ισχύ] των εθνικών επισκοπικών διασκέψεων.
Η καρδιά του εγγράφου είναι μια έκκληση στον αριθμό 178 για "μια καθολική 'επαν-αντίληψη', 'επανερμηνεία', 'επίσημη ερμηνεία', 'επικαιροποιημένο σχόλιο' ή ακόμη και 'επαναδιατύπωση' των διδασκαλιών του Βατικανού Α'". Αντίθετα, το "δικαιοδοτικό πρωτείο" του Βατικανού Ι όρισε ως δόγμα την υπέρτατη, πλήρη, άμεση και καθολική εξουσία του Πάπα επί ολόκληρης της Εκκλησίας.
Το έγγραφο προσθέτει: "Αυτές οι διδασκαλίες ήταν βαθιά εξαρτημένες από το ιστορικό τους πλαίσιο [= "λάθος" σήμερα], και υποδηλώνουν ότι η Καθολική Εκκλησία πρέπει να αναζητήσει νέες εκφράσεις και λεξιλόγιο πιστό στην αρχική πρόθεση, αλλά ενσωματωμένο σε μια communio εκκλησιολογία και προσαρμοσμένο στο σημερινό πολιτισμικό και οικουμενικό πλαίσιο".
Στην επόμενη παράγραφο 179 επιχειρείται ο περιορισμός της παπικής εξουσίας στην πόλη της Ρώμης: "Μια μεγαλύτερη έμφαση στην άσκηση της διακονίας του Πάπα στη δική του ιδιαίτερη Εκκλησία, την επισκοπή της Ρώμης, θα αναδείκνυε την επισκοπική διακονία που μοιράζεται με τους αδελφούς του επισκόπους και θα ανανέωνε την εικόνα του παπισμού".
Τέλος, η ενότητα/ενότητα της Εκκλησίας δέχεται επίθεση: "Φαίνεται ιδιαίτερα αναγκαίο να διευκρινιστεί η έννοια της έκφρασης "παγκόσμια Εκκλησία"".
Είναι σαφές ότι αυτές οι προτάσεις δεν μπορούν να εφαρμοστούν υπό τον Φραγκίσκο, ο οποίος πρεσβεύει τον συγκεντρωτισμό, τον αυταρχισμό και την τυραννία.
Μετάφραση AI