Schizmatyckie konsekracje lefebrystów i sedewakantystów analiza Teologiczna
Schizmatyckie konsekracje lefebrystów i sedewakantystów
LUTY 23, 2014DODAJ KOMENTARZ
Konsekracje biskupie, dokonane przez biskupa Lefebvre’a (dla Bractwa św. Piusa X) oraz biskupa Thuca (dla sedewakantyzmu) są przestępcze, świętokradcze, schizmatyckie i obciążone ekskomuniką.
W Encyklice “AD Apostolorum PRINCIPIS” Pius XII zakazuje konsekracji biskupich bez zleceń Stolicy Apostolskiej.
Papież Pius XII orzeka, iż nominacje biskupie są prawem Biskupa Rzymu.
Papież Pius XII orzeka, iż jurysdykcja przechodzi do biskupów tylko przez Biskupa Rzymu.
Papież Pius XII orzeka, iż pomimo tego, iż w przeszłości miały miejsce tego typu praktyki, obecnie, w żadnym wypadku nie można usprawiedliwiać złamania tej dyscypliny.
Papież Pius XII orzeka, iż tacy, którzy tą dyscyplinę łamią, nie korzystają z żadnych uprawnień do nauczania lub jurysdykcji.
Papież Pius XII orzeka, iż dyscyplina ta została ustanowiona dla dobra i jedności całego Kościoła.
Papież Pius XII orzeka, iż na tych, którzy się tego przestępstwa dopuszczają, ekskomunika specialissimo modo zarezerwowana Stolicy Apostolskiej będzie automatycznie zaciągnięta.
Lefebryści oraz sedewakantyści tę dyscyplinę łamią.
Lefebryści oraz sedewakantyści odwołując się do Kanonu 682, który określa prawa świeckich, do otrzymywania od Duchowieństwa dóbr oraz środków koniecznych do zbawienia — ignorują fakt, iż prawo to może być realizowane tylko zgodnie z zasadami dyscypliny.
Kodeks Prawa Kanonicznego 1917, Kanon 682: “Świeccy mają prawo do otrzymywania od Duchowieństwa, zgodnie z zasadami dyscypliny Kościelnej, duchowych dóbr, a zwłaszcza niezbędnych środków zbawienia.”
Lefebryści i sedewakantyści, uzurpując sobie jakiekolwiek prawo nauczania i/lub jurysdykcji, łamią dyscyplinę Kościoła zdefiniowaną w orzeczeniach Stolicy Apostolskiej oraz Kodeksie Prawa Kanonicznego (1917) oraz łamią Prawo Boże, z którego ta dyscyplina wynika.
*
W Encyklikach QUARTUS SUPRA oraz QUANTA CURA
Papież Pius IX orzeka, iż “uchylanie się od ustanowionej dyscypliny jest marne i bezwartościowe”.
Papież Pius IX orzeka, iż “dyscyplina jest często ściśle związana z nauką i ma duży wpływ na zachowanie jej czystości”.
Papież Pius IX orzeka, iż tacy, którzy łamią dyscyplinę Stolicy Apostolskiej “są schizmatykami, nawet jeśli nie zostali skazani za to przez władzę Apostolską”.
Papież Pius IX orzeka, iż posłuszeństwo dyscyplinie i nauce Stolicy Apostolskiej jest dogmatem wiary katolickiej o pełnej władzy przyznanej Biskupowi Rzymskiemu od samego Boga Jezusa Chrystusa.
*
Encyklika Quanta Cura, Pius IX
Nie możemy pominąć milczeniem zuchwałości tych, którzy, nie znosząc zdrowej nauki, utrzymują, że co do orzeczeń Stolicy Apostolskiej i jej wyroków, mających za przedmiot wyraźne dobro ogólne Kościoła, jego prawa i karność, skoro nie dotyczą dogmatów wiary i obyczajów, można bez grzechu i bez szkody dla wyznania katolickiego odmówić im posłuszeństwa i poddania. Nie ma zaś nikogo, kto by jasno nie widział i całkowicie nie rozumiał jak bardzo to sprzeciwia się katolickiemu dogmatowi o pełnej władzy przyznanej Biskupowi Rzymskiemu od samego Boga Jezusa Chrystusa – władzy pasterskiej oraz władzy rządzenia i kierowania Kościołem.
*
Konstytucja Vacante Apostolica Sede, Pius XII
Podczas wakatu stolicy apostolskiej, co się tyczy tych kompetencji, które odnosiły się do papieża kiedy żył, Święte Kolegium Kardynałów nie będzie mieć absolutnie żadnej władzy, ani jurysdykcji, ani władzy udzielania łaski, ani sprawiedliwości, które były prawem zmarłego papieża. Kolegium jest zobligowane zastrzec te wszystkie rzeczy dla przyszłego papieża. Dlatego orzekamy defekt, oraz unieważniamy wszelkie uprawnienia oraz jurysdykcję przysługujące Rzymskiemu Papieżowi gdy żyje, które zgromadzenie kardynałów zarządzi do wykonania (wtedy, gdy Kościół jest pozbawiony papieża), z wyjątkiem tych sytuacji, które są opisane w tej konstytucji.
*
Kodeks Prawa Kanonicznego, 1917
Kto zerwał łączność z Kościołem przez herezję, schizmę lub odstępstwo, ten nie uczestniczy w łaskach, jakie daje przynależność do Kościoła (c. 2314);
Nie może również korzystać z praw, kto popadł w cenzurę (c. 2257, 2275, 2278);
Winni być pozbawieni urzędu: heretycy, schizmatycy, apostaci (c. 2314);
Wszyscy apostaci, heretycy i schizmatycy ipso facto w-padają w ekskomunikę (c. 1325 § 2);
Suspensę a divinis*, zastrzeżoną Stolicy Apost., ściąga na siebie ten, kto przyjmuje święcenia od wyklętego (c. 950); kto zaś w dobrej wierze przyjął od jednego z nich święcenia, ten nie może spełniać żadnych czynności związanych z tem święceniem, dopóki nie otrzyma dyspensy od Stolicy Apost;
Jeżeli papież udzielił komuś jednego ze święceń, nie wolno nikomu udzielać następnych święceń bez zgody Stolicy Apostoł, (c. 952). Święcenie biskupie, zwane konsekracją, zastrzeżone jest papieżowi i bez jego mandatu nie wolno nikogo konsekrować; papież zwykł do niego delegować (c. 950, 953).
* A divinis, łac.’od [spraw ] boskich’, rodzaj suspensy, ( zob. suspensa ) zabraniającej wykonywania władzy święceń bez względu na to, czy władzę tę posiada suspendowany na mocy święceń wyższych, czy tez z przywileju.
Na podstawie: Prawo Kanoniczne Według Nowego Kodeksu (1917), Ks. Dr Ignacy Grabowski
*
Zarzut: Jeżeli taka praktyka — święcenie biskupów bez zezwolenia papieża — miała w historii miejsce, to znaczy, że nie sprzeciwia się ona prawu boskiemu, a więc można do niej wrócić gdy okoliczności do tego zmuszają.
Odpowiedź: Ponieważ papież jest źródłem władzy biskupów, może ją przeto rozszerzać, ścieśniać, a nawet zupełnie odebrać. Z biegiem wieków rozmaity był zakres władzy biskupów, to szerszy, to więcej ograniczony, np. przez t. zw. rezerwaty, wbrew którym spełnione przez biskupa akty uważane były wedle powszechnego przekonania za nieważne.
Źródło: Prawo Kanoniczne Według Nowego Kodeksu (1917), Ks. Dr Ignacy Grabowski
Ostatni znany nam papież Pius XII orzekł, iż pomimo tego, iż w przeszłości miały miejsce tego typu praktyki, obecnie, w żadnym wypadku nie można usprawiedliwiać złamania tej dyscypliny.
*
Zarzut: Ponieważ nie widzimy prawodawcy, tj. Papieża (sedewakantyzm)/ponieważ papież jest heretykiem (lefebryzm), konsekracje biskupie mogą być czynione zgodnie z zasadą epikei.
Definicja epikei: Wykonanie prawa w całej rozciągłości jest niekiedy zbyt uciążliwe, a niekiedy nawet może być połączone ze szkodą. O ile tedy zachodzą takie nadzwyczajne okoliczności, przypuszczać należy, że prawodawca nie chciał zobowiązać do jego spełnienia, chociaż faktycznie prawo przezeń wydane tego nie wypowiada. W takim wypadku idzie raczej o tłumaczenie myśli prawodawcy, aniżeli litery prawa. Takie tłumaczenie prawa, które uwzględnia wszystkie okoliczności, utrudniające jego wykonanie, nazywa się epikeja.
Źródło: Prawo Kanoniczne Według Nowego Kodeksu (1917), Ks. Dr Ignacy Grabowski
Odpowiedź:
a) Prawodawca określił sposób postępowania w sytuacji, w której sedewakantyści odwołują się do zasady epikei. W Konstytucji Vacante Apostolica Sede Pius XII orzekł, iż w okresie sedevacante nikt nie ma prawa podejmować jakichkolwiek aktów, które leżą w kompetencji papieża (gdy żyje), a gdyby ktokolwiek ośmielił się podjąć takich aktów, Pius XII orzeka, iż są one nieważne.
Pius XII w Encyklice Ad Apostolorum Principis orzekł, iż pomimo tego, iż w przeszłości miały miejsce tego typu praktyki (tj. konsekracje bez zleceń Stolicy Apostolskiej), w żadnym wypadku nie można usprawiedliwiać złamania tej dyscypliny.
b) Kodeks Prawa Kanonicznego (1917): Nie można stosować epikeji, gdy idzie o prawo Boże naturalne lub pozytywne, oraz o prawa ludzkie irritantes (c. 2205). Zakaz konsekracji biskupich bez zlecenia Stolicy Apostolskiej jest prawem ludzkim irritantes. Pius XII nie może, w świetle Prawa Bożego, takich święceń biskupich unieważnić, dlatego nakłada na nie automatyczną ekskomunikę specialissimo modo. Tym samym Pius XII unieważnia katolickość takich święceń.
“Akty wymagające mocy święceń, (…) chodź są ważne o ile akt święceń był ważny, to jednak w poważnym stopniu są niedopuszczalne, jest to przestępstwo i świętokradztwo.”
c) W książe Moral Theology (1958, Imprimatur +, by John A. Mchugh, O.P. And Charles J. Callan, O.P.) autorzy Encyklopedii Katolickiej (1913) stwierdzają, iż zasady epikei nie stosuje się do tych przepisów, których powszechne przestrzeganie jest wymagane przez dobro wspólne.
Pius XII, w Encyklice Ad Apostolorum Principis orzeka, iż konsekracje bez zleceń Stolicy Apostolskiej są przestępstem przeciwko dyscyplinie i dobru wspólnemu, jakim jest jedność Kościoła.
*
Zarzut: Pius XII ustalając to prawo dyscypliny i karności nie przewidział okoliczności w jakich znajdzie się Kościół w dzisiejszych czasach.
Odpowiedź: Papież Pius VI potępia zdanie synodu w Pistoi, który twierdził, że “przepisy karności kościelnej mogą być niepożyteczne, zbyt uciążliwe, niebezpieczne, szkodliwe, (…)“
LUTY 23, 2014DODAJ KOMENTARZ
Konsekracje biskupie, dokonane przez biskupa Lefebvre’a (dla Bractwa św. Piusa X) oraz biskupa Thuca (dla sedewakantyzmu) są przestępcze, świętokradcze, schizmatyckie i obciążone ekskomuniką.
W Encyklice “AD Apostolorum PRINCIPIS” Pius XII zakazuje konsekracji biskupich bez zleceń Stolicy Apostolskiej.
Papież Pius XII orzeka, iż nominacje biskupie są prawem Biskupa Rzymu.
Papież Pius XII orzeka, iż jurysdykcja przechodzi do biskupów tylko przez Biskupa Rzymu.
Papież Pius XII orzeka, iż pomimo tego, iż w przeszłości miały miejsce tego typu praktyki, obecnie, w żadnym wypadku nie można usprawiedliwiać złamania tej dyscypliny.
Papież Pius XII orzeka, iż tacy, którzy tą dyscyplinę łamią, nie korzystają z żadnych uprawnień do nauczania lub jurysdykcji.
Papież Pius XII orzeka, iż dyscyplina ta została ustanowiona dla dobra i jedności całego Kościoła.
Papież Pius XII orzeka, iż na tych, którzy się tego przestępstwa dopuszczają, ekskomunika specialissimo modo zarezerwowana Stolicy Apostolskiej będzie automatycznie zaciągnięta.
Lefebryści oraz sedewakantyści tę dyscyplinę łamią.
Lefebryści oraz sedewakantyści odwołując się do Kanonu 682, który określa prawa świeckich, do otrzymywania od Duchowieństwa dóbr oraz środków koniecznych do zbawienia — ignorują fakt, iż prawo to może być realizowane tylko zgodnie z zasadami dyscypliny.
Kodeks Prawa Kanonicznego 1917, Kanon 682: “Świeccy mają prawo do otrzymywania od Duchowieństwa, zgodnie z zasadami dyscypliny Kościelnej, duchowych dóbr, a zwłaszcza niezbędnych środków zbawienia.”
Lefebryści i sedewakantyści, uzurpując sobie jakiekolwiek prawo nauczania i/lub jurysdykcji, łamią dyscyplinę Kościoła zdefiniowaną w orzeczeniach Stolicy Apostolskiej oraz Kodeksie Prawa Kanonicznego (1917) oraz łamią Prawo Boże, z którego ta dyscyplina wynika.
*
W Encyklikach QUARTUS SUPRA oraz QUANTA CURA
Papież Pius IX orzeka, iż “uchylanie się od ustanowionej dyscypliny jest marne i bezwartościowe”.
Papież Pius IX orzeka, iż “dyscyplina jest często ściśle związana z nauką i ma duży wpływ na zachowanie jej czystości”.
Papież Pius IX orzeka, iż tacy, którzy łamią dyscyplinę Stolicy Apostolskiej “są schizmatykami, nawet jeśli nie zostali skazani za to przez władzę Apostolską”.
Papież Pius IX orzeka, iż posłuszeństwo dyscyplinie i nauce Stolicy Apostolskiej jest dogmatem wiary katolickiej o pełnej władzy przyznanej Biskupowi Rzymskiemu od samego Boga Jezusa Chrystusa.
*
Encyklika Quanta Cura, Pius IX
Nie możemy pominąć milczeniem zuchwałości tych, którzy, nie znosząc zdrowej nauki, utrzymują, że co do orzeczeń Stolicy Apostolskiej i jej wyroków, mających za przedmiot wyraźne dobro ogólne Kościoła, jego prawa i karność, skoro nie dotyczą dogmatów wiary i obyczajów, można bez grzechu i bez szkody dla wyznania katolickiego odmówić im posłuszeństwa i poddania. Nie ma zaś nikogo, kto by jasno nie widział i całkowicie nie rozumiał jak bardzo to sprzeciwia się katolickiemu dogmatowi o pełnej władzy przyznanej Biskupowi Rzymskiemu od samego Boga Jezusa Chrystusa – władzy pasterskiej oraz władzy rządzenia i kierowania Kościołem.
*
Konstytucja Vacante Apostolica Sede, Pius XII
Podczas wakatu stolicy apostolskiej, co się tyczy tych kompetencji, które odnosiły się do papieża kiedy żył, Święte Kolegium Kardynałów nie będzie mieć absolutnie żadnej władzy, ani jurysdykcji, ani władzy udzielania łaski, ani sprawiedliwości, które były prawem zmarłego papieża. Kolegium jest zobligowane zastrzec te wszystkie rzeczy dla przyszłego papieża. Dlatego orzekamy defekt, oraz unieważniamy wszelkie uprawnienia oraz jurysdykcję przysługujące Rzymskiemu Papieżowi gdy żyje, które zgromadzenie kardynałów zarządzi do wykonania (wtedy, gdy Kościół jest pozbawiony papieża), z wyjątkiem tych sytuacji, które są opisane w tej konstytucji.
*
Kodeks Prawa Kanonicznego, 1917
Kto zerwał łączność z Kościołem przez herezję, schizmę lub odstępstwo, ten nie uczestniczy w łaskach, jakie daje przynależność do Kościoła (c. 2314);
Nie może również korzystać z praw, kto popadł w cenzurę (c. 2257, 2275, 2278);
Winni być pozbawieni urzędu: heretycy, schizmatycy, apostaci (c. 2314);
Wszyscy apostaci, heretycy i schizmatycy ipso facto w-padają w ekskomunikę (c. 1325 § 2);
Suspensę a divinis*, zastrzeżoną Stolicy Apost., ściąga na siebie ten, kto przyjmuje święcenia od wyklętego (c. 950); kto zaś w dobrej wierze przyjął od jednego z nich święcenia, ten nie może spełniać żadnych czynności związanych z tem święceniem, dopóki nie otrzyma dyspensy od Stolicy Apost;
Jeżeli papież udzielił komuś jednego ze święceń, nie wolno nikomu udzielać następnych święceń bez zgody Stolicy Apostoł, (c. 952). Święcenie biskupie, zwane konsekracją, zastrzeżone jest papieżowi i bez jego mandatu nie wolno nikogo konsekrować; papież zwykł do niego delegować (c. 950, 953).
* A divinis, łac.’od [spraw ] boskich’, rodzaj suspensy, ( zob. suspensa ) zabraniającej wykonywania władzy święceń bez względu na to, czy władzę tę posiada suspendowany na mocy święceń wyższych, czy tez z przywileju.
Na podstawie: Prawo Kanoniczne Według Nowego Kodeksu (1917), Ks. Dr Ignacy Grabowski
*
Zarzut: Jeżeli taka praktyka — święcenie biskupów bez zezwolenia papieża — miała w historii miejsce, to znaczy, że nie sprzeciwia się ona prawu boskiemu, a więc można do niej wrócić gdy okoliczności do tego zmuszają.
Odpowiedź: Ponieważ papież jest źródłem władzy biskupów, może ją przeto rozszerzać, ścieśniać, a nawet zupełnie odebrać. Z biegiem wieków rozmaity był zakres władzy biskupów, to szerszy, to więcej ograniczony, np. przez t. zw. rezerwaty, wbrew którym spełnione przez biskupa akty uważane były wedle powszechnego przekonania za nieważne.
Źródło: Prawo Kanoniczne Według Nowego Kodeksu (1917), Ks. Dr Ignacy Grabowski
Ostatni znany nam papież Pius XII orzekł, iż pomimo tego, iż w przeszłości miały miejsce tego typu praktyki, obecnie, w żadnym wypadku nie można usprawiedliwiać złamania tej dyscypliny.
*
Zarzut: Ponieważ nie widzimy prawodawcy, tj. Papieża (sedewakantyzm)/ponieważ papież jest heretykiem (lefebryzm), konsekracje biskupie mogą być czynione zgodnie z zasadą epikei.
Definicja epikei: Wykonanie prawa w całej rozciągłości jest niekiedy zbyt uciążliwe, a niekiedy nawet może być połączone ze szkodą. O ile tedy zachodzą takie nadzwyczajne okoliczności, przypuszczać należy, że prawodawca nie chciał zobowiązać do jego spełnienia, chociaż faktycznie prawo przezeń wydane tego nie wypowiada. W takim wypadku idzie raczej o tłumaczenie myśli prawodawcy, aniżeli litery prawa. Takie tłumaczenie prawa, które uwzględnia wszystkie okoliczności, utrudniające jego wykonanie, nazywa się epikeja.
Źródło: Prawo Kanoniczne Według Nowego Kodeksu (1917), Ks. Dr Ignacy Grabowski
Odpowiedź:
a) Prawodawca określił sposób postępowania w sytuacji, w której sedewakantyści odwołują się do zasady epikei. W Konstytucji Vacante Apostolica Sede Pius XII orzekł, iż w okresie sedevacante nikt nie ma prawa podejmować jakichkolwiek aktów, które leżą w kompetencji papieża (gdy żyje), a gdyby ktokolwiek ośmielił się podjąć takich aktów, Pius XII orzeka, iż są one nieważne.
Pius XII w Encyklice Ad Apostolorum Principis orzekł, iż pomimo tego, iż w przeszłości miały miejsce tego typu praktyki (tj. konsekracje bez zleceń Stolicy Apostolskiej), w żadnym wypadku nie można usprawiedliwiać złamania tej dyscypliny.
b) Kodeks Prawa Kanonicznego (1917): Nie można stosować epikeji, gdy idzie o prawo Boże naturalne lub pozytywne, oraz o prawa ludzkie irritantes (c. 2205). Zakaz konsekracji biskupich bez zlecenia Stolicy Apostolskiej jest prawem ludzkim irritantes. Pius XII nie może, w świetle Prawa Bożego, takich święceń biskupich unieważnić, dlatego nakłada na nie automatyczną ekskomunikę specialissimo modo. Tym samym Pius XII unieważnia katolickość takich święceń.
“Akty wymagające mocy święceń, (…) chodź są ważne o ile akt święceń był ważny, to jednak w poważnym stopniu są niedopuszczalne, jest to przestępstwo i świętokradztwo.”
c) W książe Moral Theology (1958, Imprimatur +, by John A. Mchugh, O.P. And Charles J. Callan, O.P.) autorzy Encyklopedii Katolickiej (1913) stwierdzają, iż zasady epikei nie stosuje się do tych przepisów, których powszechne przestrzeganie jest wymagane przez dobro wspólne.
Pius XII, w Encyklice Ad Apostolorum Principis orzeka, iż konsekracje bez zleceń Stolicy Apostolskiej są przestępstem przeciwko dyscyplinie i dobru wspólnemu, jakim jest jedność Kościoła.
*
Zarzut: Pius XII ustalając to prawo dyscypliny i karności nie przewidział okoliczności w jakich znajdzie się Kościół w dzisiejszych czasach.
Odpowiedź: Papież Pius VI potępia zdanie synodu w Pistoi, który twierdził, że “przepisy karności kościelnej mogą być niepożyteczne, zbyt uciążliwe, niebezpieczne, szkodliwe, (…)“
