O tym jak wierni Kościoła Nowego Adwentu mają razem z żydami przygotować świat na przyjście mesjasza
24 czerwca 1985 roku kard. Willebrands wydał Instrukcję "o prawidłowym sposobie przedstawiania żydów i judaizmu w głoszeniu słowa Bożego oraz katechezie Kościoła katolickiego" (http://www.vatican.va/roman_curia/pontifical_councils/chrstuni/relations-jews-docs/rc_pc_chrstuni_doc_19820306_jews-judaism_en.html). To w tym właśnie dokumencie posoborowym po raz pierwszy pojawiło się zdanie: "Jezus był i zawsze pozostawał Żydem, jego posługa została celowo ograniczona "do zaginionych owiec z domu Izraela", cytowane później w nieco zmienionej formie przez Jana Pawła II, np. w liście na 100-lecie rzymskiej synagogi w roku 2004 (Message to the Chief Rabbi of Rome, Dr. Riccardo Di Segni (May 22, 2004) | John Paul II) oraz adhortacji posynodalnej Benedykta XVI Verbum Domini. Sama instrukcja odwołuje się zarówno do Nostra Aetate, jak i wskazówek z roku 1974, wreszcie przemówień Jana Pawła II (w tym tego z 6 marca 1982 oraz z Moguncji, z listopada 1980), zwłaszcza opiera na jego poglądzie że judaizm rabiniczny "może bardzo nam pomóc w lepszym zrozumieniu pewnych aspektów życia Kościoła" oraz że "Stare Przymierze (...) nigdy nie zostało odwołane".
Dokument powołuje się na konieczność "wykorzenienia spośród wiernych pozostałości antysemityzmu" oraz edukacji o "całkowicie unikalnej więzi, która łączy nas jako Kościół z żydami i judaizmem." Jak wskazywał "lud Boga Starego i Nowego Testamentu kieruje się ku podobnemu celowi w przyszłości: przyjściu lub powrotowi Mesjasza - nawet jeśli wychodzą z dwóch różnych punktów widzenia (...) Osoba Mesjasza jest nie tylko punktem podziału dla ludu Bożego, lecz również punktem konwergencji (...) Jezus był i zawsze pozostawał Żydem, jego posługa została celowo ograniczona "do zagubionych owiec z domu Izraela".
Jezus jest w pełni człowiekiem swoich czasów oraz swojego środowiska - żydowskiej Palestyny I wieku, niepokojów i nadziei, które dzielił. (...) Nie ulega wątpliwości że pragnął podporządkować się Prawu (...) że został obrzezany i ofiarowany w Świątyni jak każdy Żyd jego czasów i był kształcony w przestrzeganiu Prawa. Wzywał do szacunku do niego i posłuszeństwa mu. (...) Zapragnął umieścić w kontekście kultu synagogi ogłoszenie swego mesjaństwa. Jednakże przede wszystkim zapragnął osiągnąć najwyższy akt podarowania samego siebie w kontekście domowej liturgii Paschy lub przynajmniej uroczystości paschalnych. To również pozwala na lepsze zrozumienie "pamiątkowego" charakteru Eucharystii. (...) Jezus dzieli, wraz z większością palestyńskich Żydów owego czasu niektóre doktryny faryzejskiej: zmartwychwstanie ciała, formy pobożności, takie jak jałmużna, modlitwa, post oraz praktykę liturgiczną zwracania się do Boga jako Ojca, pierwszeństwo przykazania miłości Boga i bliźniego. (...) Całkowicie negatywny obraz faryzeuszy jest przypuszczalnie nierzetelny i niesprawiedliwy (...) Faryzeizm w sensie pejoratywnym można spotkać w każdej religii. Można również podkreślić że, o ile Jezus okazuje się surowy wobec faryzeuszy, to dlatego że jest im bliższy niż innym grupom żydowskim (...) Obiektywne przedstawienie roli ludu żydowskiego w Nowym Testamencie powinno uwzględniać następujące różne okoliczności:
- Ewangelie są wynikiem długiej i skomplikowanej pracy edytorskiej (...) Stąd też nie można wykluczyć że pewne odniesienia wrogie lub nieprzychylne żydom znajdują swój kontekst historyczny w konfliktach między rodzącym się Kościołem i społecznością żydowską. Pewne kontrowersje oddają relacje chrześcijańsko-żydowskie z okresu długo po czasach Jezusa. (...) Wszystko to należy wziąć pod uwagę, przygotowując katechezy i homilie na ostatnie tygodnie Wielkiego Postu i Wielki Tydzień (...)
Delikatna kwestia odpowiedzialności za śmierć Chrystusa powinna być postrzegana z punktu widzenia soborowej deklaracji Nostra Aetate 4 oraz Wskazówek i Sugestii (III) (...)"
Dokument przechodzi następnie do omawiania rzekomych wspólnych elementów żydowskich i chrześcijańskich w liturgii - w liturgii słowa i modlitwach eucharystycznych oraz kwestii historii żydów. "Musimy w każdym razie wyrzec się tradycyjnej koncepcji ludu ukaranego, zachowanego jako żyjący argument wspierający chrześcijańską apologetykę. Pozostają oni narodem wybranym, "czystą oliwką, w którą wszczepiono gałęzie dzikiej oliwki, którą stanowią poganie" (Jan Paweł II, przemówienie z 6 marca 1982). (...) Katecheza powinna z drugiej strony pomagać w zrozumieniu znaczenia jakie żydzi przypisują eksterminacji lat 1939-45 i jej konsekwencjom. Edukacja i katecheza powinny zająć się problemem rasizmu, nadal aktywnym w różnych formach antysemityzmu (...) Nauczanie religijne, katecheza i homiletyka powinny stanowić przygotowanie nie tylko do obiektywności, sprawiedliwości, tolerancji, lecz również do zrozumienia i dialogu. Nasze obie tradycje są tak powiązane, że nie możemy się nawzajem ignorować (...)"
W pkt II.11 dokumentu znalazł się bodaj najbardziej skandaliczny tekst: "Musimy również przyjąć naszą odpowiedzialność za przygotowanie świata na przyjście Mesjasza poprzez wspólne działanie na rzecz sprawiedliwości społecznej, szacunku do praw osób i narodów oraz społecznego i międzynarodowego pojednania. Do tego jesteśmy pobudzani żydzi i chrześcijanie (...)"
powyższy fragment jest częścią cyklu
Jan Paweł II i rabin Toaff przed rzymską synagogą w roku 1986
Dokument powołuje się na konieczność "wykorzenienia spośród wiernych pozostałości antysemityzmu" oraz edukacji o "całkowicie unikalnej więzi, która łączy nas jako Kościół z żydami i judaizmem." Jak wskazywał "lud Boga Starego i Nowego Testamentu kieruje się ku podobnemu celowi w przyszłości: przyjściu lub powrotowi Mesjasza - nawet jeśli wychodzą z dwóch różnych punktów widzenia (...) Osoba Mesjasza jest nie tylko punktem podziału dla ludu Bożego, lecz również punktem konwergencji (...) Jezus był i zawsze pozostawał Żydem, jego posługa została celowo ograniczona "do zagubionych owiec z domu Izraela".
Jezus jest w pełni człowiekiem swoich czasów oraz swojego środowiska - żydowskiej Palestyny I wieku, niepokojów i nadziei, które dzielił. (...) Nie ulega wątpliwości że pragnął podporządkować się Prawu (...) że został obrzezany i ofiarowany w Świątyni jak każdy Żyd jego czasów i był kształcony w przestrzeganiu Prawa. Wzywał do szacunku do niego i posłuszeństwa mu. (...) Zapragnął umieścić w kontekście kultu synagogi ogłoszenie swego mesjaństwa. Jednakże przede wszystkim zapragnął osiągnąć najwyższy akt podarowania samego siebie w kontekście domowej liturgii Paschy lub przynajmniej uroczystości paschalnych. To również pozwala na lepsze zrozumienie "pamiątkowego" charakteru Eucharystii. (...) Jezus dzieli, wraz z większością palestyńskich Żydów owego czasu niektóre doktryny faryzejskiej: zmartwychwstanie ciała, formy pobożności, takie jak jałmużna, modlitwa, post oraz praktykę liturgiczną zwracania się do Boga jako Ojca, pierwszeństwo przykazania miłości Boga i bliźniego. (...) Całkowicie negatywny obraz faryzeuszy jest przypuszczalnie nierzetelny i niesprawiedliwy (...) Faryzeizm w sensie pejoratywnym można spotkać w każdej religii. Można również podkreślić że, o ile Jezus okazuje się surowy wobec faryzeuszy, to dlatego że jest im bliższy niż innym grupom żydowskim (...) Obiektywne przedstawienie roli ludu żydowskiego w Nowym Testamencie powinno uwzględniać następujące różne okoliczności:
- Ewangelie są wynikiem długiej i skomplikowanej pracy edytorskiej (...) Stąd też nie można wykluczyć że pewne odniesienia wrogie lub nieprzychylne żydom znajdują swój kontekst historyczny w konfliktach między rodzącym się Kościołem i społecznością żydowską. Pewne kontrowersje oddają relacje chrześcijańsko-żydowskie z okresu długo po czasach Jezusa. (...) Wszystko to należy wziąć pod uwagę, przygotowując katechezy i homilie na ostatnie tygodnie Wielkiego Postu i Wielki Tydzień (...)
Delikatna kwestia odpowiedzialności za śmierć Chrystusa powinna być postrzegana z punktu widzenia soborowej deklaracji Nostra Aetate 4 oraz Wskazówek i Sugestii (III) (...)"
Dokument przechodzi następnie do omawiania rzekomych wspólnych elementów żydowskich i chrześcijańskich w liturgii - w liturgii słowa i modlitwach eucharystycznych oraz kwestii historii żydów. "Musimy w każdym razie wyrzec się tradycyjnej koncepcji ludu ukaranego, zachowanego jako żyjący argument wspierający chrześcijańską apologetykę. Pozostają oni narodem wybranym, "czystą oliwką, w którą wszczepiono gałęzie dzikiej oliwki, którą stanowią poganie" (Jan Paweł II, przemówienie z 6 marca 1982). (...) Katecheza powinna z drugiej strony pomagać w zrozumieniu znaczenia jakie żydzi przypisują eksterminacji lat 1939-45 i jej konsekwencjom. Edukacja i katecheza powinny zająć się problemem rasizmu, nadal aktywnym w różnych formach antysemityzmu (...) Nauczanie religijne, katecheza i homiletyka powinny stanowić przygotowanie nie tylko do obiektywności, sprawiedliwości, tolerancji, lecz również do zrozumienia i dialogu. Nasze obie tradycje są tak powiązane, że nie możemy się nawzajem ignorować (...)"
W pkt II.11 dokumentu znalazł się bodaj najbardziej skandaliczny tekst: "Musimy również przyjąć naszą odpowiedzialność za przygotowanie świata na przyjście Mesjasza poprzez wspólne działanie na rzecz sprawiedliwości społecznej, szacunku do praw osób i narodów oraz społecznego i międzynarodowego pojednania. Do tego jesteśmy pobudzani żydzi i chrześcijanie (...)"
powyższy fragment jest częścią cyklu
Jan Paweł II i rabin Toaff przed rzymską synagogą w roku 1986