5 lipca - Św. Antoniego Marii Zaccaria, Wyznawcy [3 kl.] (biały)
Św. Antoni Marya Zaccaria, założyciel Barnabitów. (1502 - 1539.)
Znamienitej rodziny pochodził św. Antoni Marya Zaccaria; urodził się w Cremona r. 1502. W młodości wskazywał cnotami na przyszłą swą świętość; jaśniał bogobojnością, czcią ku Najśw. Dziewicy, szczególnem miłosierdziem, dla którego nieraz szatami swemi chronił biednych od zimna i nagości. Nauki swe pobierał w Pavia, gdzie poświęcił się filozofii, później w Padwie, gdzie uzyskał doktorat w medycynie. Wróciwszy do rodzinnego miasta, przekonał się w sumiennej praktyce lekarskiej, że chorzy nieraz większej pomocy potrzebują dla niedomagań duszy niż dla dolegliwości ciała. Spełniał sam, jak mógł, podwójny obowiązek wobec chorych, biednych i dzieci; leczył i choroby ciała, ale zarazem i duszy.
Poznał wkrótce, że Bóg go powołuje do wyższych celów, bo do zupełnego poświęcenia się duszom ludzkim; wstąpił więc do stanu duchownego, aby r. 1528 odebrać święcenia kapłańskie. Podczas pierwszej Mszy św. chóry go otaczały anielskie na dowód osobliwszego dlań upodobania Bożego. Gorliwość swą wytężył, aby w Cremona wytępić szerzące się zgorszenie i błędy co do wiary. Czując, że zadaniu sam ledwie sprostać zdoła, wezwał do pomocy uczonego prawnika Bartłomieja Ferrari i matematyka Jakóba Marigia. Z nimi to i innymi towarzyszami założył zakon Kleryków regularnych pod wezwaniem św. Pawła apostoła, do którego wielkie miał nabożeństwo; zgromadzenie to otrzymało nazwę Barnabitów od kościoła św. Barnaby w Medyolanie, gdzie się osiedliło. Celem zakonu nowego było apostolskie działanie przez misye, pouczanie młodzieży, stowarzyszanie ojców rodzin, gromadzenie duchownych na wspólne ćwiczenia. Aby ogarnąć swym wpływem także niewiasty, założył zakon Dziewic anielskich św. Pawła; zadaniem tego zgromadzenia było wychowywanie dziewcząt, troska o dziewczyny upadłe, wzorowe życie zakonne dla podniesienia karności w klasztorach. Zakon Barnabitów oraz Dziewic Anielskich potwierdził papież Paweł III. Założyciel zaś sam w pokorze swej nigdy rządów nad zakonami nie chciał przyjąć.
Św. Antoni Zaccaria jaśniał nietylko poświeceniem swem dla innych, których Bogu jednał z krzyżem w ręku, ale i osobistemi cnotami i łaskami. Miał gorące nabożeństwo do tajemnicy Krzyża św., którą czcił w każdy piątek; odznaczał się czcią Najśw. Sakramentu; jemu to przypisują początki 40 godzinnego nabożeństwa, którego kolebką był Medyolan. Doznawał zachwyceń, miał dar łez, dar proroctwa, przenikania serc ludzkich. Natężony pracą i umartwieniem, zachorował w Guastalla, dokąd się był udał, aby niesnaski usunąć i swary. Przewieziony do Cremona umarł 5. lipca r. 1539 po widzeniu, w jakiem mu się objawił św. Paweł. Pochowany został w Medyolanie. Papież Leon XIII. policzył go r. 1897 w poczet świętych.
siomi1.w.interiowo.pl/5.lipca.html
Znamienitej rodziny pochodził św. Antoni Marya Zaccaria; urodził się w Cremona r. 1502. W młodości wskazywał cnotami na przyszłą swą świętość; jaśniał bogobojnością, czcią ku Najśw. Dziewicy, szczególnem miłosierdziem, dla którego nieraz szatami swemi chronił biednych od zimna i nagości. Nauki swe pobierał w Pavia, gdzie poświęcił się filozofii, później w Padwie, gdzie uzyskał doktorat w medycynie. Wróciwszy do rodzinnego miasta, przekonał się w sumiennej praktyce lekarskiej, że chorzy nieraz większej pomocy potrzebują dla niedomagań duszy niż dla dolegliwości ciała. Spełniał sam, jak mógł, podwójny obowiązek wobec chorych, biednych i dzieci; leczył i choroby ciała, ale zarazem i duszy.
Poznał wkrótce, że Bóg go powołuje do wyższych celów, bo do zupełnego poświęcenia się duszom ludzkim; wstąpił więc do stanu duchownego, aby r. 1528 odebrać święcenia kapłańskie. Podczas pierwszej Mszy św. chóry go otaczały anielskie na dowód osobliwszego dlań upodobania Bożego. Gorliwość swą wytężył, aby w Cremona wytępić szerzące się zgorszenie i błędy co do wiary. Czując, że zadaniu sam ledwie sprostać zdoła, wezwał do pomocy uczonego prawnika Bartłomieja Ferrari i matematyka Jakóba Marigia. Z nimi to i innymi towarzyszami założył zakon Kleryków regularnych pod wezwaniem św. Pawła apostoła, do którego wielkie miał nabożeństwo; zgromadzenie to otrzymało nazwę Barnabitów od kościoła św. Barnaby w Medyolanie, gdzie się osiedliło. Celem zakonu nowego było apostolskie działanie przez misye, pouczanie młodzieży, stowarzyszanie ojców rodzin, gromadzenie duchownych na wspólne ćwiczenia. Aby ogarnąć swym wpływem także niewiasty, założył zakon Dziewic anielskich św. Pawła; zadaniem tego zgromadzenia było wychowywanie dziewcząt, troska o dziewczyny upadłe, wzorowe życie zakonne dla podniesienia karności w klasztorach. Zakon Barnabitów oraz Dziewic Anielskich potwierdził papież Paweł III. Założyciel zaś sam w pokorze swej nigdy rządów nad zakonami nie chciał przyjąć.
Św. Antoni Zaccaria jaśniał nietylko poświeceniem swem dla innych, których Bogu jednał z krzyżem w ręku, ale i osobistemi cnotami i łaskami. Miał gorące nabożeństwo do tajemnicy Krzyża św., którą czcił w każdy piątek; odznaczał się czcią Najśw. Sakramentu; jemu to przypisują początki 40 godzinnego nabożeństwa, którego kolebką był Medyolan. Doznawał zachwyceń, miał dar łez, dar proroctwa, przenikania serc ludzkich. Natężony pracą i umartwieniem, zachorował w Guastalla, dokąd się był udał, aby niesnaski usunąć i swary. Przewieziony do Cremona umarł 5. lipca r. 1539 po widzeniu, w jakiem mu się objawił św. Paweł. Pochowany został w Medyolanie. Papież Leon XIII. policzył go r. 1897 w poczet świętych.
siomi1.w.interiowo.pl/5.lipca.html