Polska dla Chrystusa Króla !!!
Ukochani moi w Chrystusie.
W ostatnią niedzielę października będziemy obchodzili uroczyście święto Chrystusa – Króla. Uroczystość tę ustanowił Ojciec Święty w tym celu, ażeby w czasach dzisiejszych obojętności religijnej przypomnieć ludziom, iż pomimo niewdzięczności ludzkiej i oporu w stosunku do przykazań Bożych, do woli Bożej – Chrystus żyje, światem kieruje, losy ludzkie w swym reku Bożym trzyma, i że wszyscy muszą z Nim się liczyć, na Jego wolę najświętszą się oglądać, gdyż On jest Sędzią żywych i umarłych, oraz Królem nieba i ziemi, Królem królów wszystkich wieków i Panem wszystkich panujących. (Obj. 19,16). „Jam jest postanowiony Królem od Niego, t.j. od Boga Ojca” – zapowiadał Psalmista o Zbawicielu świata w Starym Testamencie. (Ps. 2,6.)
„Jego dał głową nad wszystkim Kościołem” – nauczał z natchnienia Ducha Świętego św. Paweł Apostoł w Nowym Testamencie. (Ef. 1, 22).
Sam Chrystus Pan objawił Apostołom, że „dana Mu jest wszystka władza na niebie i na ziemi”. (Mat. 28,18). Dlaczego? Bo – jak mówi św. Paweł – „Bogiem będąc wyniszczył samego siebie: przyjął na siebie postać niewolnika, stał się podobnym do ludzi, i dla swego sposobu życia uznany był za człowieka. Uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci, a śmierci krzyżowej: przetoż i Bóg wywyższył Go, i dał Mu imię, które jest nad wszelkie imię, aby na imię Jezus zginało się wszelkie kolano na niebie, na ziemi, i pod ziemią: i żeby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca”. (Fil. 2, 7-12).
Chrystus Pan za życia swego ziemskiego nie ustawał i po swym chwalebnym Wniebowstąpieniu nie ustaje nawoływać wszystkich, by Go uznali za swego Króla, bo w nim tylko błogosławieństwo i zbawienie ludzi przez zachowanie woli Jego, czyli przykazań Bożych; przez wprowadzenie zasad nauki Jego ewangelicznej do duszy, to znaczy kierowanie się nią w myślach, uczuciach serca i uczynkach. Wtedy Chrystus panuje w człowieku, prowadzi go drogą jasną przez życie błogosławione do wieczności rozkosznej. Spełniają się wówczas słowa Chrystusa: „Królestwo Boże w nas jest”. (Łuk. 17,20)
Warunkiem niezbędnym do wprowadzenia Chrystusa do duszy jest wiara żywa w bóstwo Jego; ufność niezłomna, że przez Jego zasługi nieskończone otrzymamy łaskę Bożą w tym życiu, a gdy zachowamy przykazania Boże, - szczęście wieczne w życiu pozagrobowym. Koniecznym też jest umiłowanie Boga nade wszystko, a w Bogu ukochanie bliźniego jako siebie samego. Skoro Chrystus w duszy ludzkiej zamieszka, staje się ona podobną do ogrodu przepięknych kwiatów – cnót i wspaniałych owoców – dobrych uczynków. Staje się miłą Bogu, niezmiernie pożyteczną dla kraju w rozmaitych dziedzinach życia narodowego i ogólnoludzkiego.
Skoro Chrystus zapanuje w narodach, stają się te narody prawdziwie kulturalnymi, dużymi krokami idą w rozwoju swego życia i uzdolnień do najchwalebniejszych wyżyn potęgi i sławy.
Wszystko dobro, piękno, prawda, zasady sprawiedliwości, jakie dotychczas ludzkość posiadła, zrodziły się z panowania Chrystusa w duszach ludzkich. Historia dziewiętnastu wieków chrześcijaństwa i dawnej Polski to poświadcza.
Z tego nauka i upomnienie dla wszystkich Polaków doby dzisiejszej, w której zasady Chrystusowej woli są lekceważone, zaniedbane, deptane.
Bez poddania się rządom Chrystusa – Króla Polska zginie, jak bez Niego dziś z dnia na dzień coraz szybciej stacza się do przepaści zgnilizny moralnej, zaślepienia duchowego, krętactwa w sumieniach, samolubstwa, zmaterializowania, lekceważenia zasad religii świętej – a to natomiast rodzi się w duszach skłonność do sekt i herezji, byle Chrystus – Król żywy i prawdziwy nad ludźmi nie panował. Jednak wcześniej czy później zażąda On rachunku, który zdecyduje całą ich wieczność.
Więc Chrystus chce królować w duszach osób pojedynczych. Dlatego wymaga, by sumienia zostały oczyszczone z grzechów ciężkich i powszednich przez Sakrament Pokuty, a przez Komunię Świętą połączyły się dusze z Chrystusem – Królem.
Chrystus chce być Królem we wszystkich rodzinach. Przecież życzeniem Bożym Serca Jezusowego jest, aby w rodzinach ludzkich była wierność małżeńska, uczciwość, spokój, zgoda i miłość; aby rodzice i wszyscy starsi nauczali dzieci i młodzież dobrego i świecili przykładem wzorowym; aby dzieci i młodzież w miłości i w uszanowaniu zachowali się posłusznie i z całą karnością względem swoich rodziców i opiekunów; aby bracia, siostry i wszyscy krewni żyli z sobą w jedności i wzajemnej uczynności.
Chrystus pragnie być we wszystkich organizacjach społecznych, w każdym zrzeszeniu. „Albowiem gdzie są dwaj, albo trzej zgromadzeni w imię Moje, tamem jest w pośrodku nich”. (Mat. 18,20).
Gdyby w jakiejkolwiek organizacji społecznej nie było Chrystusa, gdyby się tam zgromadzono jedynie w imię korzyści doczesnej, albo co gorsza, w imię walki klasowej, w imię wyzwolenia siebie i drugich od nakazów religii i Kościoła wbrew woli Chrystusowej, czyż może być tam błogosławieństwo Boże? Chrystus chce być Królem we wszystkich parafiach. A wtedy parafia będzie królestwem Chrystusowym, gdy każda rodzina i każde stowarzyszenie w parafii wyznawać będzie Chrystusa – Króla i szerzyć gorliwie Jego panowanie. Ten bardzo ważny obowiązek szerzenia panowania Chrystusowego przypomina nam Papież w swoich orędziach apostolskich. W encyklice wydanej na Boże Narodzenie 1922 r. Ojciec Święty Pius XI tak pisze do Biskupów: „Wiernym przypominajcie, że pod Waszym i Waszego duchowieństwa kierownictwem przykładać się będą do szerzenia znajomości i miłości Chrystusa Pana czy to w życiu publicznym, czy też w prywatnym, zasłużą sobie na miano rodzaju wybranego, królewskiego kapłaństwa, narodu świętego, ludu nabytego. (I. Piotr 2, 9). Wtedy też z nami i z Chrystusem Panem najściślej zjednoczeni przez swoją gorliwość i swoje zabiegi rozszerzać i odnawiać będą królestwo Chrystusowe, tym samym największe położą zasługi około przywrócenia powszechnego pokoju wśród narodów…” Kto zaś szerzy królestwo Chrystusowe, temu nie wystarcza, że sam stara się żyć po chrześcijańsku i utrzymywać porządek chrześcijański w swojej rodzinie, ale przy każdej sposobności występuje w obronie religii i Kościoła Chrystusowego; stara się o życie moralne w bliższym i dalszym otoczeniu.
Chrystus pragnie być Królem w całej Polsce. Jeżeli chcemy, aby nam w Polsce było dobrze, aby się nikomu krzywda nie działa, aby Polska była mocna i szczęśliwa, mamy dołożyć wszelkich starań, żeby Polska, jak długa i szeroka, była Chrystusowa. „Błogosławiony naród, którego Bogiem jest Pan”. (Ps. 32, 22).
Nie dopuszczajmy przeto, żeby ludzie źli podkopywali wiarę świętą, odrywali Polskę od Kościoła katolickiego, osłabiali przywiązanie do Ojca Świętego; żeby potwarzą i oszczerstwem nadwyrężali zaufanie wiernych do kapłanów. Nie dopuszczajmy, żeby ludzie przewrotni agitowali za odrzuceniem świętości i nierozerwalności małżeństwa chrześcijańskiego, za rozluźnieniem węzłów rodzinnych; za usunięciem religii i krzyża ze szkół, z sądów urzędów.
Nie wolno nam spocząć nigdy, bo wróg Chrystusa i narodu nie zna wytchnienia. Apostoł Paweł wyraźnie stawia obowiązek czujności i wierności; „Czuwajcie, stójcie mocno w wierze, mężnie sobie poczynajcie i krzepcie się”. (I Kor. 16, 13). Czuwajmy więc wszyscy, umiłowani w Chrystusie; dokładajmy wszystkich sił, żeby nad Polską królował i Polsce błogosławił Jezus Chrystus, Syn Boży, Pan i Król.
Chrystus chce być Królem wszystkich narodów na kuli ziemskiej, całej ludzkości. Wielki Papież Leon XIII w Piśmie swym Apostolskim na zamknięcie wieku XIX mówi: „Panowanie Chrystusa rozciąga się nie tylko na narody katolickie; nie tylko na ludzi oczyszczonych przez chrzest, którzy z prawa należą do Kościoła, chociaż błędne opinie oddzielają ich od niego, lub niezgoda odbiera ich Jego sercu. Władza Jezusa Chrystusa obejmuje również tych, którzy żyją poza wiarą chrześcijańską. Jest to prawdą bezsporną, że cały rodzaj ludzki znajduje się pod władzą Jezusa Chrystusa”.
Chrystus – Król ogłasza wszystkim: „Będę rządził ludami, i narody będą Mi poddane”. (Mądr. 8, 14). Wysyłając Apostołów na wszystek świat, rzekł do nich: „Dana Mi jest wszystka władza na niebie i na ziemi; idąc tedy nauczajcie wszystkie narody”. (Mat. 18, 19).
Dobry katolik pamięta ustawicznie o tym powszechnym królestwie Chrystusowym ogarniającym wszystkie narody; pamięta w swych pracach społecznych i w swoich modlitwach. W tej też myśli śpiewa się często w psalmach nieszpornych: „Boga naszego chwalcie wszystkie ziemie. – Daj Mu cześć winną całe ludzkie plemię”.
W uroczystość Chrystusa – Króla wspólnie będziemy odmawiali swe przyrzeczenia gorliwej służby Bogu w królestwie Chrystusowym. Wszystkie parafie i diecezję całą oddamy uroczyście Chrystusowi – Królowi. Niech nad nami panuje! Niech nam rozkazuje! Niech będzie wywyższony, pochwalony, uwielbiony we wszystkich sercach, we wszystkich rodzinach, we wszystkich narodach, a zwłaszcza w naszym polskim narodzie.
Łaska i błogosławieństwo Jezusa Chrystusa, Króla nieba i ziemi, niech nas prowadzi i niech będzie z nami teraz i na wieki.
+ AUGUSTYN, Biskup
„Ruch Katolicki : Organ Akcji Katolickiej w Polsce”, 1931, nr 10-11, s. 293 – 297.
