Duchowa Adopcja

Duchowa Adopcja

W każdej minucie, a nawet w sekundzie, w niezliczonych i nieznanych miejscach gdzieś na świecie, dokonuje się z woli Boga Dawcy Życia,
cud poczęcia człowieka.

Naszą świadomość szokuje przeświadczenie, że wiele poczętych dzieci nie doczeka się swoich narodzin, że dzieci te w ramach okrutnego programu aborcyjnego, zostaną zgładzone, zanim jeszcze ujrzą ten piękny świat.

Gdy nieraz dowiadujemy się o tysiącach zabitych dzieci zapominamy, że ta wielka tragedia składa się z tysięcy osobistych, pojedynczych tragedii, z tysięcy indywidualnych decyzji rozłożonych w czasie i miejscu, że tysiące lękliwych matek waha się czy urodzić dziecko, które się w nich rozwija.

Inne już się zdecydowały - za dzień, za dwa, pójdą na tak zwany "zabieg ", żeby zadać śmierć.

Kto może przekonać lękliwe? Kto może zatrzymać już zdecydowane?

Pan Jezus powiedział: "O cokolwiek prosić mnie będziecie, Ja to zrobię " (J 14, 14), a Matka Boża ubolewa, że plany Boga Ojca powołania do życia człowieka są niweczone, i zaprasza Cię:

Zaadoptuj duchowo to bezbronne, zagrożone dziecko.

Ocal mu życie!

Co jest istotą i jakie jest przeznaczenie D.A.?
Istota Duchowej Adopcji wynika z osobistego: modlitewnego i uczynkowego wstawiennictwa do Jezusa Chrystusa osoby adoptującej duchowo, wstawiennictwo o pomoc w ratowaniu od zagłady jednego nieznanego, lecz wybranego przez Boga-Dawcę Życia zagrożonego aborcją dziecka. Trwa przez okres 9 miesięcy. Jej celem dodatkowym jest ochrona zdrowia psychicznego matki oraz sprawców i nakłaniających do aborcji (zagrożonych syndromem postaborcyjnym), a ponadto ochrona i wspomaganie rozwoju rodziny, zapobieganie depopulacji i depresji demograficznej narodu.

Czy jest jakieś podobieństwo, lub jakiś związek, pomiędzy Duchową Adopcją,
a adopcją prawną dziecka po urodzeniu?

Nie ma żadnego związku, poza podobieństwem fragmentu nazwy - "adopcja dziecka" oraz podobieństwem sytuacji - "dziecka niechcianego" w tym przypadku różniącym się jednak co do skutków: dla przypadku adopcji prawnej dziecka po urodzeniu, ta szczególna sytuacja, skutkuje
odejściem dziecka od jego naturalnej rodziny, do rodziny zastępczej. Natomiast Duchowa Adopcja skutkuje ocaleniem dziecka od śmierci aborcyjnej, jego urodzeniem się i pozostaniem w naturalnej rodzinie, w otoczeniu pełnym opieki i miłości dzięki nawróceniu się rodziców.

Kto może podejmować Duchową Adopcję, a kto nie może?

Duchową Adopcję może podejmować każdy chrześcijanin: osoby świeckie konse-
krowane, mężczyźni i kobiety, ludzie w każdym wieku, a jedynie dzieci powinny ją podejmować
pod opieką rodziców lub opiekunów.
Nie mogą podejmować Duchowej Adopcji ludzie zwalczający Kościół i jego nauki, niechrześcijanie
i ludzie obłożeni ekskomuniką, homoseksualiści itp., ponieważ podstawą Duchowej Adopcji jest
nawracanie rodziców dziecka, aby z miłością przyjęli poczęte życie, bronili je, pielęgnowali
i kształtowali prawe i moralne wychowanie; a nawracać modlitwą chrześcijańską i ku sprawiedliwemu
życiu nie mogą ludzie z nieuporządkowanym ku wierze chrześcijańskiej sumieniem.

Czy Duchową Adopcję mogą podejmować penitenci aborcji (rodzice dziecka,
przeprowadzający aborcję, ci, którzy namawiali, lub przymuszali do niej)?

Te osoby mogą, a nawet powinni podejmować Duchową Adopcję, ale pod warunkiem
zaniechania aborcji, wyrażenia żalu i pojednania z Bogiem po odbyciu Spowiedzi z rozgrzeszeniem
i po przyjęciu Komunii św.
Duchowa Adopcja leczy zranienia wewnętrzne (usuwa duchowy ból i uwalnia od poczuia winy),
po podjęciu tych czynności.

Czy Duchową Adopcję mogą podejmować osoby pozostające w niesakramentalnym
związku małżeńskim?

Jeżeli przeszkodą w zawarciu sakramentalnego związku małżeńskiego jest ateizm
- nie mogą; ale mogą podejmować gdy przeszkodą jest rozwód. Uzasadnienie: Duchowa Adopcja nie
jest sakramentem, lecz modlitwą wstawienniczą. Osoby rozwiedzione, które przez rozwód naruszyły
sakrament małżeństwa, choć nie mogą korzystać z łask innych sakramentów, to jednak mogą się modlić.

Czy zaniedbanie praktyki modlitewnej przerywa Duchową Adopcję?

Długa przerwa (miesiąc, dwa) przerywa Duchową Adopcję. Należy wtedy wyspowiadać
się, ponowić przyrzeczenie i starać się je dotrzymać. W przypadku krótkiej przerwy, należy Duchową
Adopcję kontynuować, przedłużając modlitwę o ilość opuszczonych dni.

Czy grzechem jest, jeśli danego dnia zapomni się odmówić modlitwę adopcyjną?

Zapominanie nie jest grzechem. Grzechem jest świadome i dobrowolne zlekcewa-
żenie złożonego Bogu przyrzeczenia.

Jakie są owoce z podjęcia Duchowej Adopcji?

Duchowa Adopcja poprzez modlitewne wstawiennictwo wyprasza u Pana Jezusa
łaskę ocalenia dziecka od aborcyjnej śmierci. Jest to owoc najpierwszy i najważniejszy.
Duchowa Adopcja leczy ponadto zranienia wewnętrzne wywołane grzechem aborcji: pozwala peniten-
tom odzyskać wiarę w Boże Miłosierdzie, przynoszące spokój wewnętrzny oraz pokój ich sercom.
Posługa ta również uświęca podejmującego - pogłębia jego kontakt z Bogiem, ucząc systematycznej
modlitwy oraz formując go duchowo.
Praktyka adopcyjna kształtuje w ludziach postawy prorodzinne, wzbudza pragnienie wzajemnej
opiekuńczej troski i miłości wśród członków tej samej rodziny. Inicjuje zwyczaj wspólnej modlitwy
rodzinnej.

Skąd pewność, że Bóg wysłucha naszej prośby?

Naszą pewność opieramy na wierze we Wszechmoc i nieograniczone Miłosierdzie Boże.
Bóg jest Dawcą Życia i Wolą Jego jest, by każde poczęte dziecko było otoczone miłością rodzicielską.
Powiedział nam Pan Jezus: "O cokolwiek prosić mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię" (J 14, 14).

Czy wiemy, jak nazywa się adoptowane przez nas dziecko, skąd pochodzi, jakiej
jest narodowości?

Nie wiemy. Bóg to jedno dziecko wybiera, byśmy je adoptowali dla ocalenia życia
i On jedynie zna jego imię, pochodzenie i narodowość.

Od czego rozpoczynamy Duchową Adopcję?

Rozpoczynamy każdorazowo od złożenia przyrzeczenia.

Czy przed każdym podjęciem Duchowej Adopcji trzeba składać nowe przyrzeczenie?

Tak.

Czy przyrzeczenia muszą być składane w sposób uroczysty na ręce kapłana?

Zasadą jest, składanie przyrzeczenia w kościele, z pełnym ceremoniałem, na ręce
kapłana, w obecności i na oczach wielu wiernych, by uwrażliwiać ludzi. Gdy brak jest jednak takich
możliwości, można również składać przyrzeczenie prywatnie, poza kościołem.

W jakich przypadkach i w jaki sposób można składać przyrzeczenia prywatnie?

Jeśli nie ma możliwości uczestniczenia w rekolekcjach i w uroczystych przyrzeczeniach
w kościele (np. z powodu znacznej odległości kościoła sprawującego taką liturgię), gdy nie można złożyć
przyrzeczenia w kościele z powodu choroby, sędziwego wieku, uwięzienia, pracy na morzu) - można
złożyć również przyrzeczenie Duchowej Adopcji i indywidualnie (prywatnie), w dowolne święto Matki
Bożej, przed Krzyżem, lub Świętym Obrazem.
W takich przypadkach wypowiadamy ten sam, co w kościele, tekst przyrzeczenia adopcyjnego.

Czy można praktykować Duchową Adopcję bez dodatkowych postanowień (praktyk)?

Tak. Dodatkowe postanowienia nie są obowiązkowe, choć są chętnie podejmowane.

Czy można adoptować więcej niż jedno dziecko?

Duchowa Adopcja dotyczy jednego tylko dziecka.

Czy Duchową Adopcję mogą podejmować osoby, które nie uczestniczyły w reko-
lekcjach przygotowawczych - osoby chore, w sędziwym wieku, niepełnosprawne?

Tak, mogą podejmować, mimo że nie uczestniczyły. Taka sytuacja występuje
w przypadkach prywatnych przyrzeczeń, składanych przed Krzyżem lub Świętym Obrazem.

Jakie mogą być postanowienia uzupełniające D. A.?

Uzupełniającymi postanowieniami (praktykam) mogą być np. częstsza Spowiedź
i Komunia św., Adoracja Najświętszego Sakramentu, czytanie Pisma św., post o chlebie i wodzie,
walka z nałogami i wadami charakteru, pomoc osobom potrzebującym, działalność społeczna na rzecz
obrony życia, dodatkowe modlitwy.
Należy podejmować postanowienia poprawne pod względem ich jakości, jak też realne co do ilości,
mając na uwadze możliwości ich wykonania..

Jakie jest minimum warunków, żeby Duchową Adopcję uznać za ważną i czy poza tym
minimum zobowiązują adoptującego jakieś dodatkowe obowiązki, czy zaangażowania
np. uczestnictwo w zbiorowej modlitwie, lub w Ruchu Duchowej Adopcji?

Jako minimum wymaganych warunków prawidłowego wypełniania zobowiązania
adopcyjnego, przyjmuje się:
1. Osoba adoptująca duchowo powinna być chrześcijaninem.
2. Każdorazowe podejmowanie nowego zobowiązania adopcyjnego powinno poprzedzać złożenie
nowego przyrzeczenia Duchowej Adopcji.
3. Wymaganą praktykę Duchowej Adopcji stanowi codzienne, przez 9 miesięcy, odmawianie krótkiej
modlitwy adopcyjnej w intencji poczętego dziecka i jego rodziców pt. "Panie Jezu" i jednej
Tajemnicy Różańca św. (10 x "Zdrowaś Maryjo").
4. Nie jest natomiast wymagane (choć zalecane), podejmowanie dodatkowych postanowień takich,
jak: uczestnictwo w zbiorowej modlitwie Duchowej Adopcji, przynależność do Ruchu Duchowej
Adopcji, ponieważ modlitwa wstawiennicza formuje wewnętrznie osobę adoptującą i pogłębia
jej religijność.

Ile razy można podejmować Duchową Adopcję?

Można podejmować jeden raz (na czas 9 miesięcy), ale można również podejmować
wielokrotnie, pod warunkiem wypełnienia poprzednich zobowiązań.

Czy podejmujący D.A. powinien być w stanie łaski uświęcającej
(po Komunii św. i spowiedzi?)?

Jest wskazane, ale nie jest konieczne.

Czy Duchowa Adopcja pochodzi od Krucjaty modlitwy w obronie dzieci nienarodzonych
i czy ma z nią jakiś związek oraz jakie są relacje ideowe Duchowej Adopcji?

Rodowód Duchowej Adopcji nie ma powiązań z Krucjatą modlitwy. Jest nową,
niezależną inicjatywą.
Faktem jest, że Krucjata modlitwy zaistniała w Polsce wcześniej, niż Duchowa Adopcja i była pierwszą
inicjatywą tej samej idei obrony poczętego życia.
Przyrzeczenie Duchowej Adopcji, które umacnia to zobowiązanie, jest odniesieniem do Jasnogórskich
Ślubów Narodu Polskiego wg opracowania kard. Stefana Wyszyńskiego.
Posłannictwo Duchowej Adopcji nasuwa pewne podobieństwo do roli rodziców chrzestnych,
wprowadzających katechumena do wspólnoty Kościoła, do rodziny Chrystusa, a osoby adoptujące,
podobnie jak rodzice chrzestni służą temu dziecku opieką i pomocą.
Natomiast istotą Krucjaty modlitwy jest ofiara modlitewna wielu osób, we wspólnej intencji obrony życia
wielu poczętych dzieci, według miesięcznego porządku intencji modlitewnych. Ponadto Krucjata modlitwy
nie jest utwierdzana przyrzeczeniami.

Jakie przesłanki ideowe stały się przyczyną tak burzliwego rozprzestrzeniania się
w Polsce i na świecie inicjatywy Duchowej Adopcji?

Formalne przesłanki powszechnego funkcjonowania jakiejś idei w umysłach ludzkich
społeczności zależą głównie od akceptacji ze strony jednostek przynależących do tej społeczności.
Takie rozumowanie znajduje potwierdzenie w jednej z zasad filozofii św. Tomasza z Akwinu, która
głosi, że "zaangażowanie w społeczne dzieło przynosi większe efekty, gdy odnosi się do konkretnych osób
i samo jest osobistym zaangażowaniem". Trafność takiego rozumowania dostrzegł dr Paweł Milcarek
wykładowca filozofii chrześcijańskiej na WUSW w Warszawie, w znalezionej ulotce z krótką modlitwą
"Panie Jezu". Dotyczyła inicjatywy tzw. Duchowej Adopcji, a odkrył w niej, że w przypadku Duchowej
Adopcji, jest to osobiste zobowiązanie konkretnej osoby, dotyczące obrony przed śmiercią w łonie matki,
jednego konkretnego dziecka, które Bóg Stwórca zechce mi wybrać.
Skuteczność tej zasady w obecnej praktycznej rzeczywistości przerosła wszelkie oczekiwania.