Pojęcie daru osoby zjawia się także często w nauczaniu Jana Pawła II. który w swoim studium o miłości małżeńskiej („Miłość i odpowiedzialność”) przestrzega przed postawą posiadania i mówi za św. Augustynem, że człowiek nie ma prawa używać (uti) drugiego, ale może się nim cieszyć (firn). W pożyciu małżeńskim łatwo, szczególnie u mężczyzn, o postawę posiadania – „biorę sobie” drugiego człowieka. Dar osoby dla osoby jest jednak tym wielkim, a zarazem trudnym darem, bo mimo tego, że osoba oddaje się drugiej, ta druga nie ma prawa jej sobie przywłaszczać, a więc traktować jak rzecz i w ten sposób poniżać. Człowiek nigdy nie jest, nie może być traktowany tylko jak rzecz, ale zawsze jako osoba. Odpowiedz więc na dar otrzymany nie może być przywłaszczeniem, ale ma budzić wdzięczność – wdzięczność za dar. W małżeństwie ten dar jest niewymierny, totalny, małżonkowie oddają się sobie na całe życie i obdarowują się także ciałem. W tym obdarowaniu kryje się właśnie niebezpieczeństwo niewłaściwego, nieświętego sposobu realizowania przywileju małżeńskiego – aktu jednoczącego ich dwoje.