Niech Dobry Bóg da zdrowie w głowie, ręce, jednej, drugiej, ciele, jednej, drugiej nodze. Niech dziękujem za to Matce Bożej, niech Łaska Boża dopomoże, a Niebo nas wspomoże !
Wiesiołek dwuletni – właściwości lecznicze, działanie i zastosowanie. Olej z nasion wiesiołka
Wiesiołek dwuletni (łac. Oenothera biennis) to popularne zioło, które znalazło zastosowanie zarówno w ziołolecznictwie, jak i kosmetyce.. Jej żółte kwiaty znane są ze zdolności do odbijania światła księżycowego, przez co wiesiołek często określa się mianem nocnej świecy. Zioło wykorzystywane jest przede wszystkim jako remedium na wysoki poziom cholesterolu, nadciśnienie tętnicze i cukrzycę. W kosmetyce z kolei preparaty na bazie wiesiołka dwuletniego przeznaczone są do pielęgnacji skóry suchej.
Wiesiołek dwuletni – jakie ma właściwości?
Surowcem, wykorzystywanym w fitoterapii i kosmetyce jest olej z wiesiołka dwuletniego. Niezwykle ważne jest jednak to, że musi on zawierać ściśle określony skład – niemniej niż 73,5% kwasu linolowego (LA) i 9% kwasu gammalinolenowego (GLA). Roślina jest stosunkowo łatwo pozyskiwana, ponieważ rośnie na rodzimych polach i łąkach. Znaleźć ją można na całym globie z wyjątkiem Antarktydy. Kwitnie od czerwca do sierpnia i osiąga do 100 cm wysokości.
W skład oleju z wiesiołka dwuletniego wchodzą:
niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe (NNKT) – kwas gamma-linolenowy i linolenowy. Oba te kwasy na szeroką skalę wykorzystywane są jako wspomaganie leczenia wielu schorzeń, w tym chorób o podłożu reumatycznym, a także jako substancje przyspieszające przemianę materii,
fitosterole roślinne – zmniejszają wchłanianie cholesterolu w jelicie,
polifenole – działają antyoksydacyjnie przyczyniając się do unieszkodliwiania wolnych rodników przyspieszających procesy starzenia się komórek,
trójglicerydy – są niezbędne do sprawnej pracy układu mięśniowego,
minerały – w tym cynk, wapń, selen, mangan i fosfor,
witaminy E i F – witamina E nazywana jest często „witaminą młodości”, ponieważ działa przeciwstarzeniowo, a dodatkowo wspiera funkcjonowanie układu odpornościowego i ogranicza gromadzenie tłuszczów w organizmie. Witamina F znacząco obniża ryzyko wystąpienie chorób sercowo-naczyniowych, w tym m.in. nadciśnienia, zawałów serca i udarów mózgu. WIĘCEJ; Wiesiołek dwuletni – właściwości lecznicze, działanie i zastosowanie. Olej z nasion wiesiołka (apteline.pl)
Herbata Książęca to preparat ziołowy skomponowany z liścia morwy białej, kłącza perzu oraz kwiatu czarnego bzu. Napar posiada piękny zapach oraz właściwości korzystnie wpływające na zachowanie odpowiedniej wagi oraz zdrowego trybu życia. Pomaga kontrolować odpowiedni poziom cholesterolu, glukozy i trójglicerydów. Jest odpowiednia dla cukrzyków. Pozytywnie oddziałuje na funkcjonowanie wątroby oraz nerek. Składniki: liść morwy białej, kłącze perzu, kwiat bzu czarnego w różnych proporcjach.
Święty Peregryn to patron chorych na raka, który sam cierpiał na chorobę nowotworową. Jego skuteczne wstawiennictwo dało mu opinię „cudotwórcy”. Poproś go o pomoc słowami tej modlitwy. Wiadomość o chorobie nowotworowej może być miażdżącym ciosem nie tylko dla ciała, ale i dla ducha chorego. Jest to trudny krzyż, który Bóg w swojej tajemnicy dopuszcza w naszym świecie.
Święty Peregryn: patron chorych na raka Jednak w czasie swego krótkiego życia na ziemi Jezus uzdrawiał wielu ludzi, którzy przyszli do Niego w szczerej wierze. I choć zawsze w przypadku chorób dotykających nas samych czy naszych bliskich musimy szukać pomocy u lekarzy, Bóg chce również, abyśmy wyciągnęli rękę w Jego stronę. Możemy choćby kierować do Niego prośby za wstawiennictwem świętych.
Świętym, który znany jest ze swojego szczególnego, skutecznego wstawiennictwa i uzdrowień chorych na raka jest święty Peregryn, Włoch żyjący w XIV wieku. Peregryn cierpiał na nowotworową zmianę w nodze, która została cudownie uzdrowiona. Już pośmiertnie ogłoszono go patronem chorych na nowotwory, a jego wstawiennictwu przypisane zostały niezliczone cuda.
Modlitwa o wstawiennictwo świętego Peregryna Poniżej znajduje się prosta modlitwa z prośbą o wstawiennictwo świętego Peregryna – za nas samych lub za kogoś z naszych bliskich, kto cierpi na raka.
O święty Peregrynie, Ty, którego zwano „potężnym” i „cudownym pracownikiem” z powodu licznych cudów, które otrzymywałeś od Boga dla tych, którzy uciekali się do Ciebie. Przez tak wiele lat znosiłeś na swym własnym ciele chorobę nowotworową, która niszczy samą istotę naszego jestestwa, i który uciekłeś się do Źródła wszelkiej łaski, gdy człowiek był już bezsilny. Zostałeś wyróżniony wizją Chrystusa, który zszedł z Krzyża, by Cię uzdrowić. Proś Boga i Matkę Boską o uzdrowienie dla tych chorych, których powierzamy Tobie (w tym miejscu przywołaj imiona tych, za których się modlisz). Wsparci w ten sposób przez Twe potężne wstawiennictwo będziemy śpiewać Bogu, teraz i na wieki, pieśń wdzięczności za Jego wielką dobroć i miłosierdzie. Amen.
STARY TESTAMENT Mądrość Syracha
Lekarz i leki
38 1 Czcij lekarza czcią1 należną z powodu jego posług, albowiem i jego stworzył Pan. 2 Od Najwyższego pochodzi uzdrowienie, i od Króla dar się otrzymuje. 3 Wiedza lekarza podnosi mu głowę, nawet i wobec możnowładców będą go podziwiać. 4 Pan stworzył z ziemi lekarstwa, a człowiek mądry nie będzie nimi gardził. 5 Czyż to nie drzewo wodę uczyniło słodką2, aby moc Jego poznano? 6 On dał ludziom wiedzę, aby się wsławili dzięki Jego dziwnym dziełom. 7 Dzięki nim się leczy i ból usuwa, z nich aptekarz sporządza leki, 8 aby się nie kończyło Jego działanie i pokój3 od Niego był po całej ziemi. 9 Synu, w chorobie swej nie odwracaj się od Pana, ale módl się do Niego, a On cię uleczy. 10 Usuń przewrotność - wyprostuj ręce4 i oczyść serce z wszelkiego grzechu! 11 Ofiaruj kadzidło, złóż ofiarę dziękczynną z najczystszej mąki, i hojne dary, na jakie cię tylko stać5. 12 Potem sprowadź lekarza, bo jego też stworzył Pan, nie odsuwaj się od niego, albowiem jest on ci potrzebny. 13 Jest czas, kiedy w ich rękach jest wyjście z choroby: 14 oni sami będą błagać Pana, aby dał im moc przyniesienia ulgi i uleczenia, celem zachowania życia. 15 Grzeszący przeciw Stwórcy swemu niech wpadnie w ręce lekarza!
Przytulia czepna(Galium aparine), nazywana też potocznie lepczycą, czepiadłem czy ostrzycą, to pospolita roślina, którą spotkać można w praktycznie każdym zakątku świata, głównie zaś w strefie klimatu umiarkowanego. Znana i ceniona była już w starożytności, wspierając w stanach silnego wyczerpania i osłabienia organizmu, zaś w medycynie ludowej wykorzystywana była głównie do leczenia ran, oparzeń i wszelkiego rodzaju dolegliwości skórnych. Wśród rolników i ogrodników przytulia uchodzi za trudny do zwalczenia chwast, jednak dla osób zainteresowanych naturalnymi metodami leczenia stanowi cenny surowiec i panaceum na wiele dolegliwości. Co leczy przytulia czepna i jak ją rozpoznać? Sprawdź!
Charakterystycznym elementem przytulii czepnej są haczykowate, sztywne włoski, które sprawiają, że roślina łatwo przyczepia się do odzieży, sierści zwierząt, a także do okolicznych pędów, tworząc gęste zarośla. Łatwo można stąd wywnioskować, skąd wzięła się polska nazwa Galium aparine – "przytulia czepna", gdyż przyczepia się do wielu powierzchni, otulając je. Lepczyca posiada lancetowate, okółkowe liście oraz czterokanciastą łodygę z owłosionymi węzłami, leżącą lub wspinającą się. Gdy rośnie w pobliżu innych roślin, które może wykorzystać jako podporę, osiąga do 200 cm, w innym wypadku jej przeciętna wysokość waha się między 30 – 150 cm. Posiada baldachokształtne kwiatostany i niewielkie, białe lub zielonkawo-białe kwiaty o średnicy korony około 2 mm, które pojawiają się od czerwca do sierpnia. Owoce przytulii czepnej mają kształt kulisty (średnica ok. 2–3,5 mm) i są pokryte haczykowatymi szczecinkami.
Gdzie rośnie przytulia czepna?
Przytulię czepną można spotkać w każdym zakątku świata, w Polsce występuje pospolicie na całym obszarze kraju. Najczęściej spotykana jest na łąkach, polach uprawnych (gdzie postrzegana jest jako uciążliwy, trudny do zwalczenia chwast), pastwiskach, przydrożach, zaroślach, lasach, zagajnikach, ale również na podwórkach, w ogrodach i w parkach.
Kiedy zbierać przytulię czepną?
Ziele przytulii, które jest surowcem lekarskim, można zbierać już od wczesnej wiosny (marzec, kwiecień) aż do jesieni. Napary z przytulii sporządzone wiosną doskonale oczyszczają i wzmacniają cały organizm. Warto zrobić też zapasy na zimę, zbierając zioło w ciągu lata.
Po zebraniu przytulię suszymy w zacienionym, przewiewnym miejscu, najlepiej wieszając ją za łodygę. Już po około dwóch dniach roślina powinna być wysuszona, ale wcześniej należy sprawdzić, czy uzyskała odpowiednią kruchość. Jeżeli zioło bez problemu rozpada się w palcach, należy je dokładnie rozkruszyć i tak uzyskany susz szczelnie zamknąć w szklanym słoju, który następnie umieszczamy w ciemnym pomieszczeniu.
Przytulia czepna zawiera bogactwo składników takich jak flawonoidy, taniny, antrachiniony, kwasy polifenolowe, glikozydy, saponiny, krzemionka, liczne sole mineralne oraz olejki eteryczne. To głównie im zawdzięcza swoje właściwości zdrowotne, wielostronnie wpływając na organizm. Ostrzyca działa przeciwzakrzepowo, zmniejszając ryzyko rozwoju miażdżycy i chorób zakrzepowo-zatorowych, detoksykująco i drenująco, głęboko oczyszczając organizm z toksyn, oczyszczając krew i wspomagając funkcje układu limfatycznego, regenerująco, wzmacniając siły życiowe i witalność, moczopędnie, ułatwiając pozbycie się obrzęków, antyseptycznie i przeciwzapalnie, rozkurczowo i ściągająco (głównie w obrębie przewodu pokarmowego), regulując rytm wypróżnień i zapobiegając biegunkom, a także odchudzająco, skutecznie przyspieszając przemianę materii. Galium aparine wzmacnia również wątrobę, trzustkę i śledzionę.
Na co pomaga przytulia czepna?
Przytulia czepna znalazła zastosowanie w leczeniu wielu różnych schorzeń, spośród których do najistotniejszych należą:
1. Schorzenia układu limfatycznego – roślina stymuluje przepływ limfy, wspierając w przypadku powiększonych węzłów chłonnych, mononukleozy zakaźnej, anginy czy zapalenia migdałków.
2. Schorzenia układu krwionośnego – zioło poprawia krążenie krwi, wspomagając leczenie żylaków, hemoroidów, miażdżycy i dolegliwości związanych z łagodnym przerostem prostaty.
3. Stany zapalne dróg moczowych – przytulia działa diuretycznie, wspomagając leczenie infekcji i zapaleń dróg moczowych; wykazuje również skuteczność w leczeniu kamicy nerkowej, dny moczanowej, artretyzmu i chorób przebiegających z zatrzymaniem moczu.
4. Nadwaga i obrzęki – cenna roślina słynie z działania drenującego, głęboko oczyszczając cały organizm, pomagając uporać się z cellulitem, obrzękami, opuchlizną, nadmiernym gromadzeniem się wody w organizmie, a nawet z nadwagą.
5. Stany skurczowe – przytulia działa rozkurczająco, szczególnie na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, dzięki czemu wspiera w stanach nieżytowych żołądka lub jelit, niestrawnościach, biegunkach, zatruciach pokarmowych i dolegliwościach spowodowanych zastojem żółci.
6. Stany osłabienia i wyczerpania – przytulia czepna doskonale regeneruje i wzmacnia cały organizm, stanowiąc nieocenioną pomoc w stanach osłabienia (zwłaszcza związanego z porą wiosenną), przemęczenia oraz w stanach wyczerpania organizmu.
7. Schorzenia skórne - zewnętrznie Galium aparine w postaci odwaru skutecznie leczy uporczywe egzemy, czyraki, łuszczycę, wrzody, trudno gojące się rany, skaleczenia, uszkodzenia skóry, nadmierną potliwość i łojotok, zaś stosowana na skórę głowy skutecznie likwiduje łupież.
Tasznik – pospolity chwast w kuchennej apteczce. Przepisy
Tasznik pospolity [Capsella bursa – pastoris] występuje powszechnie na terenie całego kraju i jest uważany za dokuczliwy chwast. To jedna z najstarszych, znanych człowiekowi roślin, stanowił pożywienie już w epoce żelaza. Nasiona znaleziono w przewodzie pokarmowym człowieka z Tollund. Oraz podczas prac wykopaliskowych w Catal Huyuk, neolitycznej osadzie leżącej terenach dzisiejszej Turcji.
W nazewnictwie ludowym tasznik nosi nazwy ludowe: kaletka pasterska, sumki, tobołki pastusze. Wierzono dawniej, że pomaga odstraszać wilki od owiec. Łacińska nazwa Capsella bursa – pastoris – torebki pasterskie nawiązuje do trójkątnego kształtu owoców. Tasznik pospolity Jest dwuletnią rośliną wyrastającą do wysokości 50 cm. Ma nieregularne, ząbkowane liście jak u mniszka. Drobne, brudnobiałe kwiaty zebrane w grona wydłużają się w groniasty owocostan. Tasznik kwitnie od wczesnej wiosny do późnej jesieni.
Na cienkich łodyżkach wiszą sercowate łuszczynki przypominające torebki, które uwielbiają skubać kury. Roślina preferuje środowisko stworzone przez człowieka. Powszechnie występuje w pobliżu zabudowań, przy ogrodzeniach, drogach, na ugorach, łąkach, nasypach. Zaobserwowano, że żółtka jaj od kur, które mają dostęp do tasznika mają ciemniejszy odcień i bardziej intensywny smak.
Macierzanka – właściwości lecznicze, działanie i zastosowanie
Macierzanka piaskowa (łac. Thymus serpyllum) to roślina blisko spokrewniona z tymiankiem zwyczajnym. Jest cennym surowcem wykorzystywanym nie tylko w sztuce kulinarnej, ale również w medycynie naturalnej. Składniki aktywne zawarte w macierzance sprawiają, że roślina działa łagodząco w nieżytach dróg oddechowych, zaburzeniach układu trawiennego, przeciwzapalnie i antybakteryjnie. Co więcej, jako składnik kosmetyków zioło to wspomaga proces gojenia się ran i wysypek różnego pochodzenia.
Macierzanka – jakie ma właściwości? Macierzanka piaskowa jest pospolitą rośliną występującą licznie na terenie całej Europy, Azji, Afryki i Ameryki Północnej, a zwłaszcza na glebach piaszczystych, w tym lasach sosnowych i brzozowych. Kwiaty zebrane są w różowo-filoletowe kwiatostany, a owoce przypominają miniaturowe orzeszki. Surowcem zielarskim jest nadziemny pęd macierzanki. Właściwości macierzanki znane są już od czasów starożytnego Egiptu, gdzie za jej pomocą balsamowano zwłoki. W średniowieczu za pomocą naparów z rośliny leczono bóle głowy, nieżyty żołądka, katar i stłuczenia. W kręgach rycerskich macierzanka była symbolem waleczności. W skład macierzanki piaskowej wchodzą: olejek eteryczny bogaty w tymol, karwakrol, linalol, alfa-pinen i cyneol – działa przeciwdrobnoustrojowo, bakteriostatycznie i antyoksydacyjnie, flawonoidy (glikozydy apigeniny, diosmetyny i skutelareiny) – neutralizują wolne rodniki, które przyspieszają procesy starzenia się komórek, chronią naczynia krwionośne, łagodzą bóle reumatyczne i stłuczenia, saponiny – znane są ze swoich właściwości antybakteryjnych i moczopędnych, garbniki – usprawniają procesy trawienia, związki mineralne, witamina C, triterpeny – kwas rozmarynowy, ursolowy i oleanolowy – działają przeciwzapalnie, przyspieszają gojenie się ran i wspierają pracę serca. Preparaty z macierzanką w składzie działają na wielu poziomach organizmu. Liczne badania farmakologiczne i fitochemiczne wykazały, że roślina ma właściwości moczopędne, wiatropędne, przeciwzapalne, ściągające, wykrztuśne, rozkurczające, zwiększające wydzielanie soku żołądkowego, a także zwiększające apetyt. >> Problem nadmiernego apetytu – kiedy apetyt jest za duży? Macierzanka – działanie i wskazania do stosowania Ze względu na swój delikatny, cytrynowo-ziołowy smak, macierzanka jest ziołem, który najczęściej stosuje się w postaci aromatycznych naparów lub odwarów. Ekstrakty z rośliny występują jednak również pod innymi postaciami, w tym wyciągów olejowych i syropów. Wskazaniami do stosowania macierzanki są: brak apetytu, choroby górnych dróg oddechowych, stres oksydacyjny, nadmierna kurczliwość mięśni gładkich, stany zapalne, wzdęcia. Karwakrol, który w dużym stężeniu występuje w macierzance, dał się poznać naukowcom jako związek, działający antybakteryjne. Szczególną skuteczność wykazano w stosunku do gronkowca złocistego i pałeczki okrężnicy. Dodatkowo karwakrol działa cytotoksycznie na komórki nowotworowe, co oznacza, że doprowadza do ich rozpadu. W przemyśle spożywczym i kosmetycznym macierzanka wykorzystywana jest głównie ze względu na walory smakowe i zapachowe. >> Zioła w kosmetyce i ich rola Macierzanka na drogi oddechowe W fitoterapii macierzanka piaskowa stosowana jest głównie na drobne dolegliwości ze strony układu oddechowego. Substancje aktywne rośliny pobudzają czynność wydzielniczą oskrzeli i gardła oraz zmniejszają gęstość zalegającej wydzieliny, co sprawia, że jest ona łatwiejsza do odkrztuszenia. Dzięki temu ułatwia ona oddychanie i z powodzeniem radzi sobie z suchym katarem. >> Zioła na przeziębienie i kaszel - które wybrać? Macierzanka na dolegliwości trawienne Olejki eteryczne zawarte w macierzance działają wiatropędnie, co pomaga pozbyć się gazów jelitowych i wzdęć. Herbatka na bazie macierzanki zwiększa apetyt i wzmaga wydzielania soku żołądkowego. Macierzanka – dawkowanie Napary i odwary z macierzanki przyrządza się z ok. 2 g surowca. Całość należy parzyć pod przykryciem (zmniejsza to utratę cennych olejków eterycznych) przez ok. 15 minut. Napój należy spożywać ciepły w ilości nie większej niż 3 filiżanki dziennie. Nie wolno przekraczać dziennej dawki 6 g suchego surowca. Preparaty zawierające macierzankę Macierzanka piaskowa występuje pod postacią: suszu, syropu, wyciągu olejowego, pastylek do ssania, kremu, maści. Macierzanka w ciąży Nie zaleca się stosowania macierzanki w ciąży bez konsultacji z lekarzem. Macierzanka – przeciwwskazania do stosowania Przeciwwskazaniami do stosowania macierzanki są: uczulenie na tymol, choroby tarczycy, wiek poniżej 12. roku życia, ciąża. Macierzanka – możliwe skutki uboczne Macierzanka uznawana jest za zioło bezpieczne. Dotychczas nie zgłoszono działań niepożądanych, a także objawów, które wynikają z jej przedawkowania. Macierzanka – interakcje z lekami i preparatami Nie istnieją żadne badania kliniczne, które wykazałyby jakiekolwiek szkodliwe interakcje spożywania macierzanki z innymi lekami i preparatami. Macierzanka w Encyklopedii ziół i roślin – Podsumowanie Macierzanka piaskowa jest ziołem o szeregu prozdrowotnych właściwości, przyjemnym, cytrynowo-ziołowym aromacie i bezpiecznym składzie. Substancjami aktywnymi macierzanki są olejek eteryczny bogaty w karwakrol, tymol i cytral, flawonoidy, garbniki, witaminę C, triterpeny i związki mineralne. Macierzankę wykorzystuje się w leczeniu dolegliwości ze strony układu oddechowego (rozrzedza zalegającą w płucach wydzielinę) i pokarmowego (pobudza apetyt, działa rozkurczowo i wiatropędnie). Najnowsze badania naukowe wskazują, że macierzanka może być potencjalnym surowcem wykorzystywanym w lekach przeciwnowotworowych. W przemyśle kosmetycznym i spożywczym macierzanka piaskowa stosowana jest jako aromat lub substancja konserwująca. Ze względu na brak danych klinicznych nie zaleca się spożywania macierzanki u dzieci poniżej 12. roku życia i kobiet w ciąży.
DLA ZDROWIA
